&Eevy

Pootafdrukken stonden in het fijne laagje sneeuw gegriefd. Dennennaalden bedekten het spoor voor een groot deel. Maar onzichtbaar werd het maar niet. Het was steeds het ene die tegenstak. Of het was de wind wel eens, of de koude waarvan ze ging klappertanden en zo een groot deel van de dennennaalden haar bek uit viel. Maar het leek haar niet genoeg mee te zitten. De wind gierde over haar dun bedekte rug heen. Het had haar niet mee gezeten. Maanden aan een stuk zwierf ze maar rond. Sinds de verbanning uit haar vorige gebied had ze nooit nog omgekeken. Ze wilde het vergeten. Maar het waren littekens op haar ziel gewordend die iemand onmogelijk kon helen. De winter was erbarmelijk. Nergens waar een overvloed aan voedsel was kon zo wel eens je dood betekenen. Maar ze zette door. Ze had de honger weerstaan. Tenslotte was het niet zij die er voor koos het gebied te moeten verlaten. Het was haar vader. Nou ja. Ze wist zo al wat de gevolgen konden zijn. Maar dat het tot dit zou leidden had ze niet op gerekend. Ze was opgegroeid in een land waar altijd en overal wel een overvloed aan voedsel was. En was dit niet altijd het geval trainde de roedel zich. Wreken was één ding. Maar doden was de volgende stap. Ze had al enkele slachtoffers gemaakt. Maar zelf was ze ook nog niet zo oud en ervaren als hij. Ze kon het er mee doen om puppie's te doden. De alfa of beta wolven van andere roedels bleven aan hen over. Hij had de meeste slachtoffers op zijn naam staan. Als leider van een slechte roedel was het al geen wonder meer. Van kinds af aan dwong zijn vader hem al om slachtoffers te maken. Generatie's opnieuw dwong de alfa de zoon tot het maken van slachtoffers. Maar hij was de eerste generatie geworden met een dochter. Siblings had ze niet. Ze had ze nooit gekend in ieder geval. Misschien had ze er wel gehad, maar waren ze, om één of andere reden niet in haar roedel opgegroeid. Ze bestede er maar weinig aandacht aan. Ze vond het heerlijk om slachtoffers te maken. Vandaar ook die dennennaalden. Het was een oud gebruik van haar roedel. Als een elite groepje ging patrouilleren namen ze steeds een pootvol dennennaalden in de bek mee en markeerden zo hun weg. Niet zo slim leek het. Maar ze waren dan ook een gevreesde roedel. Als iemand in de buurt durfde te komen; wat opzich al zelden gebeurde; wisten ze wat het betekende. Hun regels naar anderen toe waren simpel. Blijf uit onze buurt en jou overkomt niets. Maar nu deed ze het vooral om de beren bij haar weg te houden. Ze wist niet waarom, maar om één of andere reden wilde geen enkel van de beren in de buurt van de dennennaalden komen. Enkele dagen geleden een aanvaring met een beer gehad. Het leek haar niets, maar haar slaap bonkte nog steeds van de klap van de beer. Ze had hem misschien wel kunnen vloeren. Met haar agressie probleem, en vooral nu met haar haat, maar iets hield haar tegen. Ondertussen was nog niet veel veranderd sinds dien. Behalve tientallen kilo's afgevallen, een bonkende pijn op haar slaap, en de vele haat waar ze niet mee overweg kon, had ze nog steeds het geluk niet gevonden. Het leek wel alsof ze haar verdoemden. Omdat ze de enige teef wellicht was in de roedel die van doden hield? Ze wist het niet. In ieder geval wist ze één ding zeker, elke teef werd zodra de pups konden zien onmiddellijk de kop afgerukt. En dat gebeurde meestal voor de ogen van de puppie's. Maar het werkte wel. Het was een dodelijk ras. Waar zij nu niet meer toe behoorde. Omdat ze het niet aankon een alfa of beta te doden. Ze wreekte zich uit op puppie's. Maar dat was maar schijn. Ze wilde namelijk niet ontdekt worden, en dus deed ze maar alsof ze het maar kon opnemen tegen puppie's. Tenslotte was het zij die achter de rug van de alfa om wel eens trainde. Je zou verwachten dat er dagelijks getraind werd in de roedel. Maar zo ging het niet. De leden kregen rust. En als het moment daar was vertelde de alfa hen een leugen om hen op te fokken, en zo de dodelijkheid binnenin de roedel hoog te houden. Als toekomstige alfa wist ze er alles van natuurlijk. Helaas had ze niet de moeite genomen het aan de andere leden te vertellen. Maar alsof hun haar zouden geloven. Ze leek te zwak om alfa te worden, waarom zou men een zwakke nou gaan geloven. Ze grinnikte bij het idee. Een psygotische leider zou misschien voor nog meer spanning zorgen dan een harde leider. Ondertussen had ze al lang en breed de grens overschreden. Een bos belemmerde ietwat haar zicht. Maar zodra ze hoger de heuvel opklom ontnam het panorama haar bijna de adem. Ze straalde haar ogen naar beneden waar een rivier door een ravijn leek heen te stromen. Haar poten strompelden door het laagje sneeuw door, wat nu al wat dikker geworden leek te zijn. Ze schatte het op een centimeter of tien wat. Onder één van de dichtstbijzijnde bomen leek een holletje gegraven te zijn. Haar poten renden er heen om tot de conclusie te komen dat het wel eens het thuis van een spionnetje zou zijn geweest. Net op dat moment kwam een joekel van een harig beest naar boven gekropen. Xenia's lippen trokken in een grijns waarna ze haar scherpe tanden in het kopborststuk van het dier plaatste en hem zo aan zijn eind hielp. Een vies slijmerig groen spul kwam het beest uit gelopen. Oh man ze rolde met haar ogen waarna ze het spul begon op te likken en algauw het diertje volledig leeg gezogen had. Ze had tenslotte nog wel haar reputatie. Ze werd niet aanzien als een 'echte' wolf. Meer als een psygoot. En daarom had men haar dan ook 'vampah' herdoopt. Ze hield wel van de bijnaam. Tenslotte was het ook niet altijd de bedoeling geweest om heel normaal te lijken. Want normaal was maar saai vond ze dan. Ze raapte de spin bij één van zijn poten op en slingerde hem de lucht in om vervolgens keihard tegen een boomstam op te botsen en uit elkaar te spatten. Ze kwam bedolven onder het groene slijm. Maar het sierde haar wel. Tenslotte hoefde ze niet altijd even normaal te lijken.