<sub>Een vlakte, leeg als de kristal blauwe ogen van de witte wolvin, met hier en daar een toendra struik, met zijn witte kleur liep de vlakte haast over op de grijze roezige kleur van de lucht. Hoef afdrukken van een voorbijgaande kudde werden overlapt door opstuivend zand. Wit zand. De vlakte was groot, maar in de verte zag je de grote dennenbomen die de vlakte omlijnde. Die de grens bepaald tussen het licht en de duisternis. De vlakte was het licht, met haar zand dat licht leek te geven in het licht van de maanlicht. Het bos was het duisternis, die het licht van de maansikkel niet toeliet. De vlakte leek eindeloos. Als een eindeloos pad door het leven. Je wist niet wat je zou tegen komen, maar wist wel wat je ongeveer kon verwachtte. Soms had je een doel om het einde van het pad te bereiken, aanvullend door nieuwsgierigheid. Maar anders, bleef je zitten, zitten op het eindeloze pad van het leven, wachtend totdat het lot toe greep of totdat plots een zanderige windvlaag een doel meebracht die je kon volbrengen. Er waren niet veel wolven die geen doel hadden in het leven. De meeste die geen doel hadden in het leven maakte er vaak een einde aan. Waren het beu om op het eindeloze pad te wachten totdat een doel naar hun toe zou waaien en beu om te wachten op het lot. Midden op het eindeloze pad, midden op de eindeloze vlakte, was toch nog een wolvin die te koppig was om op te geven; Eevy.

Met haar witte vacht viel ze nauwelijks op op de eindeloze vlakte. Ze wachtte, niet wetend waarop. Misschien totdat het lot toe sloeg of misschien totdat ze weer een doel in het leven kreeg. Tot die tijd bleef ze maar dood stil daar zitten, kijkend naar de horizon, die veranderde van dag naar nacht. Het witte zand zat in haar vacht vast geklit, door de wind meegenomen. Eevy was te koppig om het eruit te schudde. Soms flikkerde haar oren op de geluiden van de voorbijgaande kuddes. Het was niet zo dat ze hier al haar leven had gezeten, nee. Er was een tijd geweest dat ze een doel in het leven had gehad. Dat was een mooie tijd, vol roze kleur en maneschijn, maar aan alles kwam een eind. Ze wist het donders goed, maar was toen te koppig geweest om daar over na te denken. Ze had alles verloren waar ze ooit lief van had, terwijl zichzelf nog zo had beloofd om zich nergens meer aan te hechten. Nu wist ze het zeker; ze zou nooit meer iemand dichtbij haar laten komen. Het was nu zij en de wereld. Medeleven, inlevingsvermogen en trouw, daar deed ze niet meer aan. Ze wist niet hoelang ze dat vol kon houden, maar tot nu toe zou ze proberen om zo min mogelijk wolven tegen te komen zodat ze het zichzelf kon aanleren. Ze knikte langzaam, de eerste beweging die ze had gedaan sinds tijden. De zon had zich ingeruild voor de maan en de wind ging liggen. Ze besloot om op te staan, wat ze dan ook deed. Ze schudde kort haar vacht uit, zand stoof in het rond. Een geur drong haar neus binnen; teef. Haar oren flikkerde en ze hoorde dan ook duidelijk voetstappen. Ze zuchtte kort. Dat begon al lekker. Ondanks alles was Eevy sterk gebleven en deinsde dan ook niet terug van iemand. Ze draaide zich langzaam en traag om richting de teef. Ze hield zich zwijgend en keek toen de teef aan. Haar kristal blauwe ogen leken dwars door je heen te kijken en met de kille blik zorgde ze ervoor dat de meeste met sprongen van haar weg deinsde.</sub>

_{Eevy liet kort haar blik over de teef heen glijden. Ze had een bruine vacht met goud/grijze ogen. Aan de blik in haar ogen te zien leek ze niet af te deinzen van de blik die Eevy haar gaf, ze leek er juist in mee willen gaan. Eevy zuchtte zacht. Ze had hier geen tijd voor, maar aan de andere kant, wat plezier zou haar vast goed doen. Eevy was groot voor een teef en steeg dan ook zeker een kop boven de andere teef uit. Al haar lichaamsruimte gebruikte ze goed voor een stel grote sterke spieren die verstopt waren onder haar dikke vacht. Ze was dan misschien groot, maar dat maakte haar niet meteen sloom, nee zelfs toen ze zwanger was, was ze nog sneller geweest dan de meeste wolven. Een korte windvlaag streek naar hun voorbij, voordat de teef begon te praten. ''Welkom to the void off life. Enjoy.'' sprak de teef. Eevy zuchtte nogmaals, fijn een wanna be. Eevy had in haar leven genoeg van dit soort teven gezien. Echter keerde ze haar rug niet naar haar toe. Eevy was niet iemand die hier om gaf, nee totaal niet. Het verdoemde je tijd, maar nu was het anders. De teef leek nieuw te zijn in het gebied. Waarschijnlijk was het hier binnen komen stromen toen de lava weg was gezakt. Eevy was niet de ergste en zou haar graag willen zien hoe het hier geregeld is in Morgandi; het is doden of gedood worden. Eevy had dan misschien geen doel in het leven, maar ze zou haar leven niet laten nemen door aan wanna be. Eevy spande haar spieren aan, maar sloeg niet toe. Nee, het was alleen voor bescherming mocht de teef meteen uit zijn op een gevecht. Wat geklets vooraf kon zeker nooit kwaad. "Well well, what do we have here?" begint Eevy en een grijns begint rond haar lippen te sieren. Een stel vlijmscherpe tanden zijn kort zichtbaar. Haren ogen twinkelde even en haar nekharen rezen op. Ze liet zien dat ze niet bang was voor de wanna be. Ze zou zich echt niet klein laten maken door zo'n wicht, dat was niet eens mogelijk. Maar toch was er iets dat de teef haar aandacht trok. Ze wist niet goed wat, maar het maakte haar licht nieuwsgierig. "What's your name?" vroeg Eevy op een licht bevelende toon. Ze was nou eenmaal gewend om wolven rond te bevelen.}

_{De wolf had op haar eerste vraag gezegd; een wolf en een jager. Een typische wolf dus. Want welke wolf jaagt nou niet? Een wolf die niet kan jagen is een echte poedel, of gewoon een hond. Het was een antwoord waardoor Eevy even haar wenkbrauw op trok. De wolvin begon om haar heen te lopen in een jaaghouding. Eevy zuchtte geluidloos. Sommige wolven.. niet aan beginnen. De nieuwsgierigheid die ze eerder had gevoeld was er nog steeds. Eevy was groter dan de wolvin en alle spieren die ze had had ze aangespannen. Een verrassing aanval zat er niet in. Met haar kille blauwe ogen hield ze de wolvin in de gaten. Zonder enige emotie, waar poedels vanaf schrokken. Oké de wolvin schrok er niet van, maar het zou Eevy niks verbazen als ze plots weg schoot het bos in. Al snel vroeg Eevy naar de naam van de wolvin. Niet echt super nieuwsgierig, maar wat tijd-doding eerder. De wolvin keek Eevy beschuldigend aan, waarschijnlijk door de bevelende toon. Een lichtte grijns sierde rond de lippen van Eevy. Beviel het haar niet? Dit kon nog leuk worden. De teef was zo zwak en gemakkelijk te irriteren. Wat spelen hier en daar kon nooit kwaad. 'They call me Huntress, and what is your title queen?'' zei de wolvin er echter al snel achterna. "Huntress, hea?" herhaalde Eevy mompelend. De wolvin had kennelijk haar zie-mij-jaag-ronde gehad en kwam tot een halt voor Eevy. ''Your name?'' zei Huntress op dezelfde bevelende toon. Eevy grinnikte. "You're one of a kind," zei Eevy met een grijns. Huntress was kleiner dan Eevy, waardoor ze naar haar moest opkijken. Het was grappig hoe zo'n kleine wolf dacht de baas te kunnen spelen over Eevy. Eevy zou het bijna schattig vinden, als ze een warm hart zou hebben. Maar, dit al liet haar wel weer wat beter voelen. Het hielp om een ander weer eens ouderwets af te kraken. Eevy plantte uiteindelijk haar kont neer op het koude witte zand. "About my name, you don't deserve to know it," sprak Eevy en de grijns lag nog steeds rond haar lippen. Misschien zou ze haar naam krijgen, maar dan moest ze eerst nog maar bewijzen dat Eevy haar moest sparen. "What'cha doin' so late outside, it's bedtime voor de poodles and little ones," zegt Eevy met een grijns.}

_{Na Eevy's woorden, die de wolvin kennelijk raakte, gaf de wolvin haar een arrogante blik. De grijns rond de lippen van Eevy werd kort groter, waarbij kort haar scherpe hoektanden te zien waren. ''What do you think I'm doing? I'm talking to a wolf that thinks she is the queen.'' antwoordde de wolvin rustig. Eevy zag in welk spel ze aan het spelen was. Aangezien Eevy bevelend klonk, wat ze vaker deed, bedacht de wolvin haar de originele bijnaam 'Queen'. Well, wat de teef kan, kan Eevy ook en besloot zo om het spelletje mee te spelen. "Correction, I am the queen, thank you," zei Eevy en het sarcasme leek er vanaf te druipen. Ze keek de teef even nep zoet aan, waarna de typische twinkeling weer in haar ogen kwam. God wat hield ze hiervan. ''And queen, where is your pack? It's not save for a poodle to be here all alone in the middle of the night.'' richtte de wolvin zo het gesprek weer op Eevy. "How original," verzuchtte Eevy en keek kort weg, nog steeds lag het sarcasme sterk in haar stem. Ze merkte op dat de wolvin haast de zelfde zin gebruikte, alleen net wat anders verboog. "Ah, honey, thank you so much for caring 'bout me," zei Eevy met een zoete stem alsof ze plots vriendinnen waren. Echter zag je aan haar houding wel dat ze het niet meende. "But I'll can handle the world on my own," zei Eevy met een grijns. Langzaam stond ze op. Genoeg gepraat, tijd voor actie. Haar haren rezen op, haar spieren weer gespannen. Haar klauwen doorboorde het zand, totdat ze de harde ondergrond raakte. Haar oren flikkerde naar achter, terwijl haar staart dominant in de lucht hing. "So, wanna be, are you all talk or can you fight too?" vroeg Eevy op een uitdagende toon en richtte haar ogen weer op de teef. Ze liet de teef de eerste aanval hebben, het zou toch niet veel opleveren.}

_{Eevy had genoeg van praten. Het was een mooie tijd-doding, daar niet van. Nee, ze wou wel eens zien wat die wanna be kon. Was het echt een wanna be, of zat er onder dat ego ook nog wat kracht en techniek? Ze zou er snel genoeg achter komen. In ieder geval had de teef haar wat plezier gedaan, waar Eevy haar al dankbaar voor was. Daarom gaf ze haar ook de eerste zet in hun gevecht. ''The better question is, can you protect yourself queen?'' ging de teef verder op haar vraag. Eevy grinnikte kort. "You'll find out soon enough," zei Eevy op een iets mysterieuze toon. Ze had haar spieren aangespand en haar haren waren op gerezen, waardoor ze er nog groter en breder uit zag. Door dat ze haar spieren had aangespand voelde ze minder van de pijn die de teef eventueel zou mee brengen met haar handelingen. Eevy groef haar nagels in het zand, zodat ze meer grip had, waarna ze haar uitdagende blik wierp op de teef. De teef ging dus in op haar verzoek en al snel begon ze met haar techniek. Die Eevy zelfs soms ook wel gebruikte. De teef beet kort en geniepig in haar achterpoot. Eevy reageerde er niet op, pijn deed het nauwelijks en een grote wond was het zeker niet. Toen de teef naar haar voorpoot hapte, hief Eevy haar voorpoot en klauwde haar nagels in het gezicht van de teef. De teef was snel, maar Eevy liet het dan ook toe, het was immers haar beurt. Even snel als eerst verdween de teef naar de achterkant. De staart die dominant in de lucht hing werd kort gegrepen door de teef, opnieuw deed het niet veel pijn. Eevy wist wat ze van plan was; irritatie opwekken, maar Eevy was niet zo dom om daarin mee te gaan. De teef kwam voor haar staan en glimlachte kil naar haar. Eevy grijnsde naar haar, waarbij haar ogen twinkelde. ''I am tired of that bullying, fight and please queen, do not make it to easy for me.'' sprak de teef. Eevy grinnikte. "If you insist, but say when it hurts," zei Eevy op dezelfde sarcastische toon. In de ogen van de teef was het zelfde plezier in doden en martelen als in de ogen van Eevy. Misschien hadden ze dan toch wat gemeen, flitste kort door Eevy's kop heen. Maar Eevy schudde al snel die gedachtes van zich af. Het was haar beurt om te laten zien wat ze kon en die kans liet ze niet zo maar liggen. Als een windvlaag schoot ze naar voren. Ondanks haar lichaamsbouw was ze behoorlijk snel. Ze haalde uit naar links met haar klauw en liet die langs de snuit van de teef gaan. Vervolgens sprong ze op de rug van de teef. Ze boorde diep haar klauwen in de taaie huid van de teef, zo om grip te behouden. Ze reikte uit naar hals, waar ze een paar keer in beet en een paar keer wat vacht uit trok. Het was niet veel bijzonders, ze deed dan ook nog niet alles. Maar dat deed Huntress ook nog niet. Dit was eerder ruig spelen dan vechten. Eevy daagde Huntress uit om tot het uiterste te gaan, dat zou Eevy dan ook doen. Dan zou ze wel zien of het waard was om Huntress te sparen.}

_{Eevy was verrast dat de teef bleef staan onder haar gewicht. Dat bewees maar dat de teef wel werkelijk wat spieren had, maar kon ze die ook goed gebruiken? Nu was het Eevy haar beurt om irritant te zijn. Ze liet haar klauwen zinken in de huid van teef, niet diep en het deed dan waarschijnlijk ook nauwelijks zeer. Haast speels begon ze naar de hals van de teef te bijten. In tegendeel tot Eevy, kon de teef zich moeilijk bedwingen. Eevy hield haar bek de hele tijd open en toen de teef naar haar snuit hapte kreeg ze alleen de onderkant van haar snuit beet, waardoor het al minder zeer deed. Eevy trok zich los uit de greep, misschien waren er wat krassen ontstaan, maar dat boeide haar niet. Plots schoot de teef uit op haar zij. In een reflex sprong Eevy van de teef af en belandde op ongeveer een meter afstand van haar. Meteen toen ze weer veilig op de grond stond spande ze haar spieren al aan. Ze rende richting de teef, opnieuw op een grote snelheid. De teef boorde haar tanden in de schouder van Eevy. Eevy voelde haast geen pijn, dat kwam later, nu schoot de adrenaline door haar aderen heen. Ze zette haar tanden in het oor van de teef en trok er met een geweldige kracht aan. Ze dacht ook wat te horen scheuren, maar ze wist het niet zeker. Het ging er ook niet om dat de teef daarom pijn had, het ging erom dat ze Eevy los liet, wat ze vervolgens ook deed. Echter was de teef nog niet uit gespeeld en richtte zich nu weer op de achterpoten van Eevy. Eevy liet dat echter niet zo snel toe. Toen ze de adem van de teef bij haar achterpoot voelde, haalde ze die in om vervolgens ermee een trap in de snuit van de teef te geven. Een kille grijns lag rond de lippen van de teef, waaruit Eevy kon aflezen dat dit nog niet alles van haar was. Eevy grijnsde terug, met het zelfde teken erin. Ze kon nog wel meer dan dit, maar wanneer was de teef op het uiterste? Eevy draaide zich om waardoor ze met haar snuit richting de teef stond. Ze schoot naar voren en belandde opnieuw op de rug van de teef. Dit keer boorde ze haar klauwen diep in de huid van de teef, totdat ze haar klauwen in vlees voelde zinken. Met snelle en sterke bewegingen trok ze haar klauwen naar achter, waardoor het vel eventueel los zou gaan zitten. Dit alles deed ze vlug en terwijl ze dat deed reikte ze uit naar hals. Dit keer hapte ze er niet liefkozend in, nee, ze liet haar tanden er diep in zinken totdat ze ook hier het vlees proefde. Ze hield de hals in een ijzeren greep met haar kaak en was nog niet van plan om los te laten.}

_{Eevy had zich als een parasiet vast geklemd aan de hals van de teef. Haar tanden doorboorde diep haar huid en Eevy voelde hoe het heilige bloed haar bek vulde. Ze voelde de slagader met haar tanden, maar ging die niet door bijten. Nee, dan was het te snel afgelopen en Eevy gunde Huntress nog een manier om van haar te ontkomen. Eevy had haar kaak rond de hals vast geklemd in een ijzeren greep. Een greep die je niet zomaar 1,2, 3 los kreeg. Dat had Huntrees ook door. Ze leek even opzoek te zijn naar een oplossing, maar al snel had ze die gevonden. Geduldig wachtte Eevy af. Ze wist dat Huntress wat ging doen, dus Eevy kon weg gaan in een reflex, maar ze gunde Huntress de kans om even opper machtig te lijken. Plots ging Huntress op haar achterpoten staan. Eevy had dit niet zien aankomen en viel samen met Huntress naar achter op de grond. Kort hapte Eevy naar adem, waardoor ze dus ook de hals van Huntress los liet. Huntress nam haar kans en klauwde zich vast in de vacht van Eevy om bij haar hals wat plukken eruit te trekken. Het deed nauwelijks zeer en veel was er ook niet van te zien aangezien Eevy een dikke vacht had door de kou die hier hing. Huntress boorde al snel haar tanden in de hals van Eevy, net zoals Eevy eerder had gedaan bij Huntress. Eevy liet het echter niet lang duren. Ze trok haar achterpoten op en trapte Huntress zo naar achter. Eevy schoot overeind meteen met al haar spieren aangespannen. Huntress vloog weer naar haar toe en opnieuw had Eevy door wat ze ging doen. Huntress vloeg op haar rug en klemde zich vast aan haar nek. Veel pijn voelde Eevy niet, nog steeds door de vele adrenaline. Ook dit keer liet Eevy het niet lang toe. Ze smeet zichzelf op haar rug, waardoor Huntress wel eraf moest gaan wou ze niet geplet worden onder het zware gewicht van Eevy. Eevy wist dat het haar beurt was om terug te slaan. Eevy sprong naar achter, zodat er weer een ruimte afstand tussen de twee was. "So, you can fight," sprak Eevy op een geamuseerde toon, dit keer klonk het niet sarcastisch. Ze voelde het bloed uit de wond sijpelen van haar nek. Ze keek er kort naar en zag hoe het bloed zich vermengde met haar sneeuw witte vacht. Eevy had genoeg gezien; ze zou Huntress besparen. Nu ze zo bezig waren geweest bleek maar weer dat Huntress wel degelijk wat in haar mars had en haar karakter zat ook niet tegen. Ze liet haar spier aangespannen, als Huntress toch tot het einde wou vechten.}

<sub>Nu Eevy weer rustig was geworden en de adrenaline uit haar aders was vertrokken, voelde Eevy de wonden wel. Ze keek dan er ook nog even naar. Veel bijzonders was het niet en het zou dan ook wel weer helen. Vervolgens zei Eevy tegen de teef dat ze dus wel kon vechten. Niet dat ze het heel slim had aangepakt. Eevy had de teef gemakkelijk twee keer ontwijken, maar ze liet dat maar voor wat het was. Echter zorgde dat ervoor dat de teef weer vol van zichzelf werd. ''I told you from the start that a can'' sprak teef. Eevy knikte kort. "That's true. But I always say; first see, then believe," legde Eevy uit en grijnsde kort. Net zoals de teef ontspande Eevy haar spieren. Het gevecht was van haar part over, ook al zou ze altijd klaar zijn voor de aanval mocht de teef het in haar bolle kop halen om een verrassing aanval te plegen. ''Now can I have your name queen?'' vroeg de teef nonchalant. Eevy dacht er even over na, maar besloot uiteindelijk om hem te geven. De teef had het wel verdiend. "Eevy is the name," sprak Eevy en grijnsde. De teef rekte zich uit om vervolgens te gaan liggen, wat dan ook betekende dat het gevecht echt helemaal over was. ''And queen, do you now know to not mess whit the little ones?'' zei de teef sarcastisch. Eevy grinnikte kort. "Just that you can fight, doesn't mean that all little wolves can fight and beside I mess with the ones I want," zei Eevy liet zo haar standpunt blijken. Ze ging zitten en legde haar roezige staart om haar poten heen. Ze bleef even zo zitten. Ze keek nog eens naar de eindeloze vlakte, waar ze zich eerst op had bevonden. Ze richtte zich daarna weer op Huntress. Ja, het was mooi geweest en leuk, maar daar kwam nu een einde. Langzaam stond ze op. "Ik zie je nog wel weer eens, Huntress," sprak Eevy kil uit, waarna ze zich omdraaide en in de duisternis van het bos verdween.

[Eevy is uit het topic ]</sub>