Don’t get mad, smile and creep them out instead.

Speak when you are angry and you will make the best speech you will ever regret.

Een aantal zonnestralen priemden door het bladerdek en zorgden voor een aangename sfeer op deze kille ochtend. De temperatuur was niet overdreven laag maar het was allesbehalve warm. Stap per stap, poot per poot kwam een wit/bruine wolvin de vlakte op. Haar oren stonden ietwat nieuwsgierig naar voren terwijl haar staart lichtjes meewiegde op het ritme van haar passen. Haar felblauwe ogen onderzochten de omgeveing en een tevreden uitdrukking sierde haar gezicht waar er een brede grijns op getekend stond. Een fris briesje liet haar huiveren en een koude rilling gleed over haar ruggengraat. Haar tong streek over haar spierwitte tanden en langzamerhand bereikte ze een grote, open vlakte waar er een klein laagje sneeuw op lag. Het voelde zacht aan onder haar voetkussens dus echt veel last had ze er niet van. Alleen die bitterkoude temperatuur irriteerde de wolvin wel mateloos. "Waar, in dit godvergeten land, vind je een schuilplaats?" Het was zelfs al zo erg geworden dat ze meer tegen zichzelf praatte dan tegen omstaanders. Maar om eerlijk te zijn liepen er hier toch geen andere soortgenoten en iets zei haar dat ze er vandaag ook niet op moest hopen om wolfjes te irriteren. Tot haar opluchting bereikte ze een waterplekje, omgeven door allerlei waterplanten en lange rieten stengels zodat ze toch tenminste een slokje water kon drinken. Naast het beekje lagen er verschillende rotsen waar ze zich -na het drinken- uitgeput op liet zakken. Haar lichaamstaal was helemaal niet aanvallend, eerder nieuwgsierig en eigenlijk kon je dat een soort camouflage noemen voor de bittere, zwarte ziel die in haar lichaam school. Met één poot uitgestoken begon ze met haar tong de vuile plukken haar schoon te likken en liet ze hem pas vallen wanneer ie perfect wit was.
Na ongeveer een halfuurtje opende ze kalmpjes haar ogen en eindigde haar glimlach in een brede geeuw waar er een klagend gegrom uitkwam. Ze wist van zichzelf dat ze honger had, en aangezien dat stomme gerommel in haar maag haar verveelde besloot ze maar op jacht te gaan. Met haar kop laag en haar neusgaten opengesperd snoof ze enkele keren en inhaleerde ze de nieuwe geuren. Misha kwam van een land dat men Serigala noemde, maar toen er daar niets meer te doen viel had ze besloten om naar een ander stuk land te trekken. Het viel niet mee om alles op te geven maar dat kon haar op dit moment weinig schelen. Een nieuwe, lekker ruikende geur liet Misha beseffen dat ze een dier op het spoor was en als in een reflex begon ze sneller te lopen. Haar pels bewoog sierlijk mee met haar gestroomlijnde lichaam en al snel bewoog ze sneller dan haar eigen schaduw. De zon was inmiddels al hoog aan de hemel gekropen dus lang duurde het niet of Misha's tong bengelde uit haar bek. Naarmate ze dichterbij kwam bij haar prooi merkte ze op dat het hier om een hert ging en het niet één hert was maar een hele kudde. Des te beter, dacht ze bij zichzelf. Dan heb je ook meteen meerdere kansen op eten dan dat je maar één dier achterna zit. Het hoefgetrappel van de kudde klonk nu wel héél scherp in haar ogen en de wind sneed langs haar wangen. Het was echt wel kouder dan ze verwacht had en stiekem vervloekte ze de zon die nu inmiddels al lang warmte zou moeten gegeven hebben. Haar buik hing een paar centimeters van de grond en langzamerhand begon ze haar passen te verkorten. De kudde was dichtbij, ze hoorde en rook het. Misha kreeg algauw een paar bruine vlekken in het oog en ze toverde een grote glimlach op haar gelaat. Here I come bitches.. Misha lachte in zichzelf en begon als het ware sneller te lopen, haar oren netjes rechtop en haar hartslag die alsmaar sterker hoorbaar werd. Ze merkte dat de kudde in beweging kwam en daardoor wist ze maar al te goed dat ze nog sneller moest lopen. Het was gemakkelijk een kudde te benaderen maar niet om ze bij te houden. Gelukkig voor Misha viel er haar al meteen een jong hert op en bewoog ze zich steeds meer naar de zijkant, récht op het jonkie af. "Niet bang zijn kleintje, je dood zal snel zijn en helemaal niet pijnlijk.." Haar stem was amper hoorbaar en het klonk eerder als een fluistering. Misha begon moe te geraken en dat voelde ze. Nog een paar meters.. Het jong rende op z'n hardst maar Misha wist dat het kleintje het niet zou redden, het was te klein én helemaal niet in fysiek. Nog twee meter, twee passen .. Bij de voorlaatste pas nam ze een grote sprong en spreidde ze haar beide poten breed uit. Tot haar verbazing werd het jonkie nét voor haar neus neergehaald en kwam ze netjes met haar vier poten terug op de grond. Haar brede glimlach maakte plaats voor een ijskoude blik en haar blauwe ogen keken vurig richting de wolf die zojuist haar prooi had afgenomen. Oog in oog stonden ze, het leek wel of het een paar minuten stil was maar Misha verbrak al gauw de stilte. "Hebben wij even netjes samengewerkt voor dat jong neer te halen. Nu zou ik het net zo vriendelijk van je vinden om ook een deel aan mij af te staan." Zo niet, dacht ze bij zichzelf, zou ze het wel op een andere manier 'vragen'.

-Liefst een wolf met een slecht karakter.

De zon verwarmde haar lichaam. Haar crème gekleurde vacht, met grijze vlekken en wat licht bruine vlekken bewogen sierlijk met elke beweging die ze maakte mee. De frisse wind speelde met haar vacht en haar brons gekleurde ogen stonden naar voren gericht. Ze stopte toen ze een wit bolletje vacht rond zag huppen. Een konijn dus. Cicely krulde haar lippen op tot een gemene grijns. Ze wachtte tot het konijn haar voorbij was en zakte daarna in een sluip houding. Het konijn stopte en ging op zijn achterpoten staan terwijl het dier om zich heen keek behalve achter zich, niet wetend dat er een rover op 'm af kwam. Op een bepaald afstand bleef Cicely stil staan. Ze drukte haar oren wat naar achteren en trok haar lip op, waarna ze sprong het het dier in haar bek nam. Een luide klagende angst kreet verliet het bekje van het konijn en daarna was het stil. Wat een lawaai zo'n konijn wel niet maken kon. Het was kort geweest, heel kort, maar toch wel luid. Cicely keek neer op het dier toen ze 'm op de grond had laten vallen. "'T had wel wat stiller gemogen," siste ze terwijl ze met haar poot tegen het slappe lichaam aan duwde. Ze lied haar kop zaken en nam een hap van het konijn. Veel was het niet, maar genoeg om het even mee te doen. Na nog enkele happen was het konijn niet meer dan enkele restjes bloed en vlees, voor de aaseters, als ze er nog wat vanaf kregen. Cicely stond op, en begon verder te lopen. Misschien kwam ze Rowan tegen, al betwijfelde ze dat, die reu was niet veel in het noorden, dat was wel duidelijk geweest, gezien t geen persoon van de kou was. Cicely ging verder, en ze merkte dat ze niet bepaald genoeg had gehad aan het konijn. Ze vernauwde haar ogen bij de geur van hert, aha, ze had dus geluk. Ze zette een grijns op en begon in de richting van de herten te lopen. Net toen ze wou gaan rennen begonnen de herten zelf al te rennen. Waar door wist ze niet, en dat zag ze ook niet. Ze was in ieder geval niet alleen. Ze begon te rennen, haar conditie was goed, en haar bouw was gemaakt voor lange afstanden afleggen, lenigheid, snelheid, en ze was blij dat dat haar beste skills waren. Al was ze nou ook weer niet de beste op het gebied van jagen, gezien haar grootte. Ze rende door, en al snel viel haar blik op een herken jong die naar de zijkant toe week. Cicely grijnsde breed en versnelde haar pas in de richting van het hert. Toen ze dicht genoeg was zette ze af met haar achterpoten en haalde ze her herten jong neer op de grond. Ze plaatste haar tanden op de slag ader en het dier was al snel dood. Cicely hees haar kop op, en toen pas viel haar blik op een wolvin voor haar. Een oudere. "Hebben wij even netjes samengewerkt voor dat jong neer te halen. Nu zou ik het net zo vriendelijk van je vinden om ook een deel aan mij af te staan," was wat de wolvin zei. Cicely trok haar wenkbrauwen op en keek naar het hert. Zou ze moeilijk gaan doen en het hele stuk vlees toe eigenen, wetend dat ze het toch niet helemaal op kreeg, of... Hmmm, er was niks mis met een beetje uitdagen. Ze zette een gemene grijns op terwijl ze de oudere wolvin met haar brons gekleurde ogen aan keek. "En wat als ik dat niet doe," sprak ze, terwijl ze voor het hert ging staan en er een beetje met haar poot tegen aan duwde.

Een brede grijns krulde rond haar mondhoeken en ze boorde haar felblauwe ogen uitdagend in de hare. Het antwoord dat ze kreeg op haar nog vriendelijk voorstel beviel haar wel. Eindelijk, een wolvin die niet op haar tong gevallen was. Misha merkte dat het meisje er nog plezier aan beleefde dus wou Misha de sfeer niet verpesten en trok ze kalmpjes haar wenkbrauwen op. "Nou, niet dat ik meteen een plan b heb maar je kunt je vast wel iets voorstellen bij dit.." Misha trok haar mondhoeken op, liet uit haar gorgelende keel een angstaanjagend gegrom komen en lachte daarna smalend naar de teef. Niet dat ze verwachtte dat de wolvin zou schrikken van haar al dan niet dreigende grom, ze wou gewoon haar reactie afwachten. Misha was niet van het type dat zich direct op de wolvin zou storten, zou vechten om een klein stukje vlees en daarna weer kalm zou weglopen. Nâh, zij daagde liever uit, wachtte het liefst op de meest geïrriteerde opmerkingen en zou pas aanvallen wanneer de wolf in questi niéts zou doen. Dus de wolvin had twee opties, duidelijk genoeg.
Terwijl ze wachtte op een antwoord cirkelde ze kalmpjes rondom de wolvin en liet ze af en toe haar linkerpoot tegen het karkas aan vallen. Zou het een licht op de tenen getrapt teefje zijn of eentje die zich wel kon weren? Misha hoopte op dat laatste en liet uiteindelijk haar kont lui tegen de grond kletsen. "D'ahw, het plantje onder m'n achterste zal het vast niet overleeft hebben.." Misha trok een quasi meeleidende kop en en liet een kort, jammerend gejank horen. Het leek eerder vals maar Misha kon het niet laten om haar kille blik te laten veranderen in een brede grijns. "Nou, kleine meid, wat zal het worden?" Misha had misschien wel wat geduld maar om nu een hele namiddag te blijven zitten? Neuwp, dan liep ze nog liever door en ging ze wel wat anders zoeken om te eten. Want ze zat nog steeds met een lege maag en tot haar irritatie liet een rommelend geluidje haar daar altijd aan herinneren.

Cicely stond over het herten jong heen en keek naar de witte wolf voor haar. Een windvlaag waaide door haar créme gekleurde vacht met zowel bruine vlekken als grijze, als sneeuw witte. Cicely had een gemene uitdagende grijns op haar kop staan, terwijl ze de wolvin met haar brons gekleurde ogen volgde. "Nou, niet dat ik meteen een plan b heb maar je kunt je vast wel iets voorstellen bij dit..." had de wolvin gezegd. De wolvin lied een angstaanjagende grom horen, alhoewel, misschien angstaanjagend voor een poedel. Ceylen bleef kalmpjes over het hert heen staan. "Hmm... als die grom nou net iets angstaanjagender was geweest, zou ik gedacht hebben dat je er om zou vechten," sprak Cicely kalmpjes, maar kil, terwijl ze een gemene grijns op haar snoet hield. Toen de wolvin langs haar heen ging lopen, volgde Cicely de wolvin met haar ogen. De wolvin raakte het karkas aan met haar linkerpoot. Cicely wachtte nog even, en net toen de wolvin ging zitten, stapte Cicely op zij, en plofte ook neer op haar kont. "D'ahw, het plantje onder m'n achterste zal het vast niet overleeft hebben..." Cicely grijnsde. "Poor thing," sprak ze koeltjes. "Nou, kleine meid, wat zal het worden?" Sprak de teef. Cicely keek de teef aan en grijnsde. "Kleine meid, huh?" Cicely boog haar kop en scheurde een flink stuk vlees van het karkas af, waarna ze die voor de teef neer gooiden. "T is omdat je me niet meteen hebt aangevallen, zoals de meesten het zouden doen," sprak ze met een grijns waarna ze voor zich zelf ook een stuk vlees pakte. "Én 't is omdat ik daar net al een konijn heb gegeten," sprak ze koeltjes. Cicely nam een hap, en genoot van het heerlijke, nog vrij warme vlees. "Nieuw hier, zeker?" Vroeg ze op een kalme toon. Deze wolvin was vrijwel goed gekeurd. Deze wolvin leek niet snel op d'r teentjes getrapt. En dat was wat Cicely wel van wolven kon waarderen. Ze haatte van die té agressieve wolven, zoals die uit Black Ops, of juist van die wolven die overal meteen bij in paniek raakte, poedels dus. Maar deze wolvin was oké.

-Flutje ><

Misha liet één van haar wenkbrauwen de lucht in gaan en quasi verontwaardigd trok ze haar lip ietwat omhoog. "Nou, het was een poging waart niet waar?" Misha lachte in zichzelf en sloeg een aantal keren met haar staart tegen de grond. De bladeren ritselden door de verschillende windvlagen die opstaken maar Misha hield haar aandacht netjes op de wolvin. De koele stem van de teef liet Misha nu duidelijk, hoorbaar lachen. "Zo gaat dat in de natuur, kindje", vertelde ze, alsof ze tegen haar kleindochter bezig was. "De sterke wolven overleven en de zwakkere dingen worden vernietigd." Misha leek wel haar schouders op te halen maar schudde haar kop een tweetal keren. Tja, er viel toch niets aan te veranderen. Misha zag een stuk vlees haar richting uitvliegen en kalmpjes plaatste ze er haar poot op. Nou, ze had alles verwacht van deze teef maar dit? Nog niet in duizend jaar. "Be-" Misha slikte het tweede deel van het woord in en knikte koeltjes. Ze kon het niet wegsteken dat ze een bepaalde sympathie voor deze wolvin had en tevreden dat ze eindelijk van haar knorrende maag verlost was zette ze haar tanden in het vlees. Het smaakte sappig en nog warm, iets wat Misha wel verwacht had want de teef had het nog geen tien minuten geleden gedood. Mét haar hulp, bedacht ze zich nog snel. Misha plaatste haar felblauwe ogen op de teef en knikte op haar enigszins zinloze opmerking. "Doe ik iets wat nieuwelingen ook zouden doen of heb je gewoon een glazen bol in je achterzak?" Misha grinnikte en slokte het laatste stukje vlees nog binnen. Ze likte haar nagels af en boorde ze daarna in de grond. "Misha, voor moest je het interesseren." Stelde ze zich dan toch maar voor. Het had geen zin om als koppige ezels te blijven bekvechten want zo laag was Misha nog net niet gevallen. Deze wolvin had gewoon haar 'test' overleefd en daar verdiende ze een beetje respect voor. Niet dat Misha nu opeens een theekransje met haar zou gaan houden, integendeel, maar ze zou zich alleszinds niet meer zo kil voorhouden. "Jij bent hier al wel langer heb ik zo de indruk?"

Cicely besloot gewoon een stuk vlees af te staan aan de onbekende wolvin, en ze scheurde voor zich zelf ook een stuk vlees er af. De wolvin knikte een bedankje naar haar toe, en Cicely wuifde 'm weg met een zwaai van haar staart. Ze nam een hap van het nog vrijwel warme vlees, het heerlijke sappige spul werd vermaalt door haar kiezen, waarna ze het door slikte. Cicely vroeg of de wolvin hier nieuw was. "Doe ik iets wat nieuwelingen ook zouden doen of heb je gewoon een glazen bol in je achterzak?" Cicely grinnikte kort. "Ik denk het tweede," sprak ze sarcastisch met een kleine grijns op haar gelaat. "Nee, je geur, die is anders," sprak ze kordaat. Cicely nam nog een hap en slikte die door. Na nog enkele happen had ze genoeg gehad. Er zat nog genoeg vlees aan de hert. Cicely ging recht op zitten en drukte de rest weg. Of althans weg bij haar, ze gebaarde naar de teef dat als ze wou zij de rest nog wel mocht hebben. Het bleef tenslotte haar vangst, zij was de gene die het dier om het leven had gebracht. "Misha, voor moest je het interesseren." Sprak de teef. "Cicely, mocht het jouw interesseren," sprak ze met een nonchalante toon. Cicely ging recht op zitten en sloeg haar staart tegen zich aan. "Jij bent hier al wel langer heb ik zo de indruk?" Cicely knikte. "That's right," sprak ze terwijl ze rond keek. Ze meende iets gehoord te hebben. En dat klopte. Ze vernauwde haar ogen en zag toen in de verte een bruine schim, dat duidelijk aangaf dat het een beer was. "We hebben gezelschap," gromde ze terwijl ze ging staan en haar staart om hoog haalde. De beer had het duidelijk op hun gemunt.

Misha zag dat de wolvin een hele hoop vlees liet liggen en van zodra ze de toestemming kreeg van Cicely stortte ze zich op het karkas. "Te lekker om te laten liggen." Murmelde ze tussen het smakken door. Misha was niet echt leuk om naar te kijken als ze at want de helft van het vlees vloog langs haar tanden en op het einde van haar maal bleef er haast niéts meer over van haar prooi. Misha likte haar nagels nog af en richtte haar aandacht uiteindelijk terug op de wolvin die zich voorstelde als Cicely. "Aangenaam." Antwoordde ze kortaf, haar staart om haar lichaam krullend terwijl ze zich neerzette. Pas toen de wolvin vertelde dat ze gezelschap hadden draaide Misha haar kop een kwartslag en keek ze recht op een bruine schim die vanuit de verte op hen af kwam. Ze snoof enkele keren achter elkaar en inhaleerde de geur die haar niet echt zinde. "Damn, beer." Misha stelde zich zo snel mogelijk recht en draaide haar felblauwe ogen op de wolvin. "Hier heb je meteen een test, sta je aan mijn zijde of loop je weg?" Misha gromde luidkeels en schudde haar vacht. Voor haar part was ze klaar om de beer weg te jagen, desnoods met wat geweld.
Een luid gestommel op de grond maakte Misha duidelijk dat hij niet ver meer van hen verwijderd was. Haar vermoeden werd meteen bevestigd toen een reusachtige gedaante zich vanachter de bomen liet zien en hij met zijn tanden bloot op hen afstormde. "Op drie springen we beiden de andere kant uit, ik pak hem langs zijn zij, probeer jij op z'n rug." Misha probeerde duidelijk orders te geven aangezien een beer niet even een hinde was. Een beer was menens en Misha kon de wolven op meer dan twee handen tellen die vermoord waren door zo'n dier. De beer kwam met een afschuwelijk luid geluid dichterbij en toen hij op tien meter van hen stond sprong Misha langs de kant, hopend dat ook Cicely deed zou doen. Als ze slim was zou ze maar doen wat Misha haar had opgelegd, anders zouden ze hier niet levend uitkomen. Misha hield haar kop laag en boog zich door haar poten om zo laag mogelijk tegen de grond te blijven. Een beer had niet zo'n good gezichtsvermogen dus dat was z'n zwakke plek. Misha bewoog bliksemsnel van links naar rechts en sprong af en toe uitdagend naar voren. De beer sloeg zijn poten alle kanten op en raakte steeds kleine plukjes haar die in één slag van haar rug vielen. Misha wist dat het vaak niet veel school en het niet lang zou duren of ze écht eens geraakt zouden worden. "Cicely? NU!" Misha sprong op de flanken van de beer en begroef haar tanden diep in de nek van de beer. Door zijn dikke pels was het haast onmogelijk om haar vast te zetten maar het lukte half en half. Pas toen de grote gestalte zich op zijn twee poten stelde en hij wild om zich heen sloeg moest Misha een klap in haar gezicht incasseren. Ze werd wel vijf meter naar achteren geslaan en met een smak kwakte ze neer tegen de grond. Voor wel een hele minuut bleef ze bewegingloos liggen en liet ze een agressieve grom horen. Nu. Was. Het. Genoeg. Misha proefde een ijzersmaak en wist dat het bloed vanaf naar wang naar beneden sijpelde. Ze was harder geraakt dan ze had verwacht. "Cicely?" Misha wist niet waar ze was en ergens vreesde ze dat ook zij te maken zou hebben van de beer zijn sterke klauwen. Tegen zo'n reusachtig dier kon je gewoon niet op, zeker niet als ie helemaal gek werd.

Cicely stond op. Haar oren gespitst en haal lip op getrokken. "We hebben gezelschap," gromde ze terwijl haar brons gekleurde ogen op een beer was gericht. Haar créme gekleurde vacht met bruine vlekken en grijze vlekken begon wat heen en weer te waaien toen een windvlaag haar kant op kwam. Ze snoof de lucht op, en liet een zacht gebrom horen bij de stank van de beer, die overduidelijk hun kant op kwam. "Hier heb je meteen een test, sta je aan mijn zijde of loop je weg?" Sprak Misha. Cicely wierp haar een blik, "zie ik er uit als iemand die laf weg zou lopen voor een gevecht?" Cicely zette haar blik op nieuw op de beer, die niet zo langzaam hun kant op kwam ook. Beren moest je ondanks hun grote lompe lijf niet onderschatten. Ze waren snel.
De luide pootstappen van de beer vertelde haar dat de beer er nu aan kwam, en dus niet meer ver weg was. Cicely spande haar spieren aan en zette zich schrap. "Op drie springen we beiden de andere kant uit, ik pak hem langs zijn zij, probeer jij op z'n rug." Cicely zou het normaal niet tolereren als een andere wolf haar orders ging geven. Maar dit was wel even wat anders, en ze knikte enkel kort terwijl ze zich voorbereide. De beer kwam dichter bij, en toen drie was aan gebroken sprong Cicely op zij. Cicely had nog nooit een beer bevochten of echt van zo dicht bij mee gemaakt. Dit was haar eerste keer, dus ze deed wel wat Misha haar opdroeg. Ze maakte zich kleiner, net zoals Misha deed. Cicely hield de beer ferm in de gaten en wachtte af tot Misha een teken zou geven. De beer zwaaide wild met zijn voor poten heen en weer, één van de poten sloeg langs haar oor, en ze zag hoe enkele bloed spetters op de grond geveegd werden. Cicely ontblootte haar tanden en spande haar spieren strakker aan. "Cicely? NU!" Mooi, want de woede was haar aderen al in gespoten. Ze zette af met haar achterpoten en sprong op de rug van de beer. Ze pakte een stuk had vast met haar bek, en boorde haar tanden in zijn vel. De ijzeren smaak van bloed vulde haar bek. Maar doordat de beer zo agressief heen en weer zwaaide, alle kanten op stuiterde wist Cicely de beer niet lang vast te houden. Misha had ze allang niet meer in de gaten. Op nieuw besprong Cicely de beer van achteren, maar dit keer ging het mis. Op het moment dat ze sprong draaide de beer zich om en sloeg met één van zijn stevige poten tegen haar flank aan. Cicely verloor haar even wicht en kwam met een smak op de grond terecht. Ze zag hoe bloed op de grond droop. Cicely bleef enkele seconden roerloos liggen. "Cicely?" Hoorde ze. Alles werd weer wat helderder en Cicely strompelde zich zelf overeind. "A-alles oké," kreunde ze in een grom. Ze zag Misha een stuk verder op overeind komen. Cicely ontblootte haar tanden en besloot dit keer de beer van voren te pakken. Ze zette af met haar spieren en sprong recht op de keel af van de beer. Ze wist er kort in te happen, tot één van de poten van de beer haar weg sloeg. Ze viel weer op de grond, maar zag wel dat een een flinke wond gecreëerd had, en dat gaf haar nu dus hoop.

OOC: Spannende topics geven altijd wel wat inspiratie ;D

Misha zag een witte schim van links naar rechts springen en wist dat het Cicely was. Een grote last viel van haar schouders en een nieuwe moed trad haar lichaam binnen. Alsof ze opeens de energie weer door haar aderen voelde sprong ze terug overeind en klapte ze enkele keren haar tanden open en toe. Niemand wou Misha op dit moment zien, dat was wel een feit dat zeker was. Bloed droop langs haar wang en haar ogen had ze tot spleetjes toegeknepen, haar oren plat naar achteren en angstaanjagend dichterbij komend. Ze werd pas echt agressief toen ze Cicely door de lucht zag vliegen. Twee sprongen had ze genomen en met een smak kwam ze op de kop van de beer terecht. Als een bezetene begon Misha zijn ogen uit te krabben en knelde ze haar tanden vast op de neus van de beer. Het dier schreeuwde, jankte, zwaaide zijn poten alle kanten uit maar raakte Misha gelukkig niet nog een keer. Gedreven door woede en pijn bleef ze zich steeds dieper vastzetten in zijn neus en voelde ze op een gegeven moment iets knakken. Voor ze het goed en wel besefte lag Misha alweer op de grond en voelde ze iets hard tussen haar tanden. De ijzersmaak in haar bek maakte haar duidelijk dat ze een stuk van de neus van de beer vast had en kokhalzend spuwde ze het stuk uit op de grond. Misha checkte nog twee seconden Cicely vooraleer ze alweer naar voren sprong en haar tanden liet zien. Misha merkte dat de beer al verschillende verwondingen had en hij het dus niet lang meer zou kunnen volhouden. Het bloed droop van het dier zijn kop en Misha voelde soms zelfs een drup op haar neus vallen.
Een luide brul, gevolgd door een pijnlijk gejank maakte de aftocht van de beer duidelijk en Misha keek hoopvol richting het dier dat zich omdraaide en wegrende. Misha's agressieve houding verzwakte en de adrenaline maakte plaats voor een gruwelijke pijn die zich nestelde onder haar oog, langs haar neus en eindigend bij haar bek. Het was geen klein krasje en ze was er zeker van dat de beer haar goed had mee gehad. Misha draaide haar lichaam uitgeput richting Cicely en liet een brede grijns -ondanks de pijn- verschijnen op haar gelaat. "That was close.. Very close." Misha grinnikte maar hield in haar achterhoofd dat het niet veel had gescheeld of ze blind was geweest. De beer had haar nét onder haar oog geraakt en moest het twee millimeter hoger geweest zijn had ze misschien wel maar één oog meer gehad. Met haar tong likte ze het bloed van haar wang en langzamerhand schuifelde ze richting het water dat zich godzijdank naast hen bevond. Twee seconden had het geduurd vooraleer Misha haar kop in het water had gedrukt en er zo de pijn even mee vergat. De vloeistof likte aan het bloed en met haar twee poten krabde ze langs haar gelaat om het meeste eraf te krijgen. Pas na twintig seconden kwam ze terug boven en proestte Misha een deel van het ingeslikte water terug naar buiten. "Dat is al beter!" Misha lachte en kwam terug naar Cicely, haar poot tegen haar zij tikkend. "Met jou alles oké? Het was geen doetje, die beer .. Men zegt altijd ze beter te vermijden en ik weet maar al te goed wat ze daarmee bedoelen." Misha lachte en liet haar kont tegen de grond zakken. "Toch geen te erge verwondingen?"

Cicely ontblootte haar tanden en besloot dit keer de beer van voren te pakken. Ze zette af met haar spieren en sprong recht op de keel af van de beer. Ze wist er kort in te happen, tot één van de poten van de beer haar weg sloeg. Ze viel weer op de grond, maar zag wel dat een een flinke wond gecreëerd had, en dat gaf haar nu dus hoop. Ze kwam al snel weer overeind. Ze zag hoe Misha de kop van de beer aanviel. Cicely greep haar kans en sprong op de flank van de beer af. Ze zette haar tanden in de nek en de ijzeren smaak van bloed vulde haar bek. En niet zo'n beetje bloed ook. De beer zwaaide alle kanten op en Cicely hield het ook niet langer dan iets van twintig seconden vol om zich daar vast te houden. Ze liet los en sprong op de grond. Ze hijgde en merkte dat de wond op haar flank best wel heftig en diep was. Maar ook de wond op haar rug. Ze zat helemaal onder het bloed. Tussen de bruine en grijze vlekken door en haar crème gekleurde vacht zaten allemaal rode bloed vlekken, rainbow wolf kon je haar nu wel noemen. Cicely viel nog eens aan dit keer naar duik van de beer. Ze beet er in, en wist een stuk huid met vlees mee te scheuren. Lang kon ze daar niet blijven. Ze sprong naar achteren en keek naar Misha. Toen Misha stopte met het gevecht, stopte Cicely ook. En ze keek er naar toe de wolf er vandoor ging. Die had z'n lesje hopelijk wel geleerd.
Cicely wierp een blik op Misha. Ze zag er flink gehavend uit, even als Cicely. De rechter flank van Cicely was helemaal rood van het bloed. En haar linker schouder blad daar zat ook een diepe jaap, even als op haar rug. Cicely had niks in haar gezicht. De wond op haar schouder kon nog wel eens een lelijk litteken worden. Die wond was ook gewoon het ergst van de drie wonden. "That was close.. Very close." Cicely zei niks, staarde enkel nog naar waar de beer verdwenen was tussen het struik gewas. Vervolgens, toen ze spetterend water hoorde, keek ze op. Ze zag dat Misha haar wonden aan het verzorgen was, door de wonden schoon te spoelen met water. Geen slecht idee. Cicely stapte er ook naar toe en liep het water in. Het koude water sneed langs haar wonden. Ze liep tot haar hele lichaam onder water was. En zo zwom ze wat. Toen ze vond dat ze lang genoeg in het water had gezwommen ging ze terug naar de kant. Ze schudde haar vacht uit, en plofte toen neer op de grond. Cicely grinnikte en plakte een grijns op haar gelaat. "Met jou alles oké? Het was geen doetje, die beer .. Men zegt altijd ze beter te vermijden en ik weet maar al te goed wat ze daarmee bedoelen." Cicely grinnikte weer en hees zich zelf wat overeind. "Ja, ik snap het nu ook, beer-worstelen is in ieder geval geen hobby van me," sprak ze met een grijns. "Wel, op enkele flinke wonden, is alles prima, al denk ik dat ik nog lang last zal hebben van m'n schouder," sprak ze terwijl ze met haar snoet naar haar linker schouder wees. "Ik vermoed dat dat een dikke litteken word," sprak ze. Ze ging recht op zitten en besefte toen dat er nog een half op gegeten herten jong was. "Én," begon ze terwijl ze op stond en richting de hert liep, "ik denk dat die hert nu wel weer lekker zal smaken." Ze keek over haar schouder en keek naar Misha. "Die wonden van jou zien er ook niet best uit," murmelde ze terwijl ze zich naast het hert neer nestelde en haar kop boog om een hap te nemen. Na de eerste hap keek ze Misha weer aan. "Je hebt in ieder geval goed gevochten," prees ze de teef.

Misha moest lachen op haar opmerking en knikte bevestigend. "Een beer is een dier dat door velen wordt onderschat en dat zorgt vaak voor de doodsteek. Zo'n dier kan je al moeilijk neerhalen en met twee is dat praktisch onmogelijk." Ze haalde kort haar wenkbrauwen op maar werd weer wakkergeschud door een piekende pijn. Verdomme, die snee onder haar oog deed echt wel verschrikkelijk veel pijn. Maar Misha had geen zin om zich als een duts te gedragen dus vermande ze zich en draaide ze haar gezicht naar Cicely, luisterend naar wat ze nog allemaal zei. Toen ze begon over het hert flikkerden haar ogen instemmend en volgde ze Cicely mee naar het karkas. Gelukkig had de beer het niet verbrijzelt met zijn lompe poten en konden ze nu nog genieten van een stukje vlees. "Eind goed, al goed." Een tevreden uitdrukking rustte op haar gelaat en ze knikte dankbaar op haar compliment. "Voor twee jaar ben je ook zeker niet slecht. Oefening baart kunst zegt men. Al zou ik je aanraden met iets anders te oefenen dan met een beer." Misha liet een luide lach horen en smoorde haar lach met een stuk vlees dat ze tussen haar kiezen gooide. Mhmn, het smaakte nog beter dan daarvoor.
"Moest je ooit iemand zoeken om mee te oefenen, ik ben bijna altijd vrij." Ze richtte haar felblauwe ogen op de nog jongere wolvin en keek daarna naar de lucht waar de zon zich al klaarmaakte om naar de horizon te trekken. Het zou snel donker worden en Misha moest nog steeds een schuilplek zoeken. "Aangezien ik hier nieuw ben heb ik nog niet echt de plekken onder de knie. Weet jij soms waar er zich hier soms grotten of holen bevinden?" Misha schaamde zich lichtelijk dat ze hulp zocht bij een andere wolvin maar in dit ogenblik van de dag zag ze geen enkele andere mogelijkheid. En zin om hier nog uren aan een stuk rond te dwalen en dan te verdwalen, nee, daar had ze écht geen zin in. Misha luisterde ondertussen aandachtig naar alle geluiden rondom hen om er zeker van te zijn dat de beer niet opeens terug zou verschijnen.

• I'm sorry, mijn inspiratie is écht op voor dit topic .. haha ;3

"Een beer is een dier dat door velen wordt onderschat en dat zorgt vaak voor de doodsteek. Zo'n dier kan je al moeilijk neerhalen en met twee is dat praktisch onmogelijk." Cicely grinnikte. "Dan ben ik blij dat jij er was, anders was ik geheid beren voer geweest," ze moest even lachen, maar die werd onderbroken door een steek in haar schouder, al liet ze niet veel merken van haar pijn. En trouwens, zo erg was het nou ook weer niet, vond zij zelf. Toen schoot Cicely in eens wat te binnen. Ze hadden nog een herken karkas waar nog genoeg vlees aanzat om van te eten. Cicely liep richting het hert en stortte zich naast het dier neer. Ze zuchtte even, dat gevecht met die hert had haar echt wel uit geput. Misha kwam er ook bij, zoals ze wel verwacht had, tenslotte had de teef haar instemmend aan gekeken. "Eind goed, al goed." Sprak Misha. Cicely lachte kort. "Yep," stemde ze in. Cicely nam een hap van het hert, ze slikte het stuk vlees weer door, en keek Misha weer aan toen ze wat zei. "Voor twee jaar ben je ook zeker niet slecht. Oefening baart kunst zegt men. Al zou ik je aanraden met iets anders te oefenen dan met een beer." Misha lied een luide lach horen, en Cicely lachte mee. "Haha, ja zeker, ik oefen wel op wolven die me niet aanstaan," grinnikte ze. Ja, er waren zat wolven die haar niet aan stonden, zoals de meeste Black Ops wolven. Arrogante zakken dat het waren. De enige wolf die ze mocht uit die roedel was Eevy. Rai had er ook in gezeten, en god wat was die teef slim geweest om er ook maar weer de rug naar toe te keren. Die Legion spoorde niet. Cicely at nog wat van het hert, god wat was ze blij dat ze die hert nog hadden gehad.
"Moest je ooit iemand zoeken om mee te oefenen, ik ben bijna altijd vrij." Cicely keek op toen Misha dat zei. "Dat klinkt goed," sprak ze met een grijns. "Aangezien ik hier nieuw ben heb ik nog niet echt de plekken onder de knie. Weet jij soms waar er zich hier soms grotten of holen bevinden?" Cicely dacht even na, wat niet lang hoefde te duren. "Ik weet wel een grot in de bergen," sprak ze. "Eigenlijk wel meer dan één," sprak ze. En toen besefte ze zich dat hier in de buurt ook nog wel een grot was, groot genoeg voor twee. "En trouwens, hier is ook nog wel een soort van grot in de buurt, die grenst aan de bergen," sprak ze. Het was inderdaad beter om een grot te zoeken, de zon was al bezig om onder te gaan, en het zou niet gekke lang meer duren of het zou donker zijn. "Zullen we die grot dan maar op zoeken?" Stelde ze voor. Ja 'we' want Cicely had geen zin om in het donker door de bergen te dwalen, op zoek naar de grot waar ze toen was geweest met Rowan. Cicely likte haar lippen, er was vrijwel niks meer over van het hert, dus goed gegeten hadden ze zeker wel. In ieder geval, Cicely wel.