Ray Solitair
 Aantal berichten : 11
Pro Infinito's : 1657600
About Me
Leeftijd: 3 Years
Partner:
Karakter:
![[Story] The Red Fox Empty](https://2img.net/i/fa/empty.gif) |  Onderwerp: [Story] The Red Fox ![[Story] The Red Fox Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/subsilver/icon_minitime.gif) ma 29 apr 2013 - 15:53 | |
| The Red Fox Er kunnen spellings en grammatice fouten inzitten, Nederlands is niet mijn beste vak. - H1:
Stilte. Complete stilte die alleen maar werd verstoord door het geluid
van de wind. De normale geluiden van het bos waren verdwenen toen een vos zijn
laatste kreet geslaakt had. Het elegante diertje had een feloranje vacht die
goed camoufleerde met de kleuren van de herfst. Het was bijna jammer dat hij
dood was, maar ik troostte mezelf met de gedachte dat ik zijn mooie pels mee kon
nemen. Onhoorbaar sloop ik naar het dode diertje toe. Er was geen reden om nu
nog voorzichtig te zijn, maar ik voelde me nooit comfortabel als ik veel geluid
maakte. Ik trok het jagersmes uit de schede aan mijn riem. Het houten handvat
was gewikkeld in leer dat met een dun touw stevig vastgebonden was. Het lemmet
zorgvuldig geslepen en vlijmscherp. Met geoefende handen vilde ik de vos en
probeerde de pijl te redden waarmee ik zijn leven beëindigd had. Hij was kundig
gemaakte en het was zonde er een te verspillen. Toen ik klaar
was wilde ik opstaan maar een geluid alarmeerde me. Voorzichtig haalde ik mijn
boog van mijn rug en legde een pijl aan. Iets wat zo veel geluid maakte was niet
bang om gezien te worden en dat was nooit goed. Voorzichtig kwam ik overeind en
zocht de dekking van de bosjes op. Het geluid was dichterbij gekomen en ik kon
het nu beter onderscheiden van de ander geluiden ik kende. Het was een mens,
maar geen man. Daar waren de voetstappen te licht voor. Het was een vrouw, maar
eigenlijk ook een meisje. Ze probeerde voorzichtig te zijn, maar dat zorgde
alleen maar voor meer geluid. Ik kwam geruisloos dichterbij. Aan het einde van
het bosje hield ik me een seconde stil en bereidde me voor. Daarna ademde ik
goed in en uit en sprong tevoorschijn. Mijn gezicht gehuld in de schaduwen van
de kap van mijn bloedrode mantel en mijn pijl gericht op mijn doelwit. Het
meisje slaakte een geschrokken kreetje. Ze leek een jaar of dertien en de
doodsbange blik zorgde ervoor dat ik mijn boog liet zakken, maar ik hield de
pees gespannen. Het kind had lang en licht blond haar en Bange grijze ogen. ‘Wie
ben je? Wat doe je hier? En wanneer ga je weg?’ Vroeg ik nors. Ze leek verrast
mijn stem te horen.‘Wat?’Vroeg ik. ‘U, u bent een meisje.’ Antwoordde ze
zenuwachtig. ‘Nou en?’ Zei ik geïrriteerd. ‘Ik ben gevaarlijker dan tien mannen
bij elkaar.’ Ze leek met stomheid geslagen. ‘Wat doe je hier.’ Vroeg ik
nogmaals. ‘Niets, Ik ben aan het wandelen.’ De nerveuze stem, het heen en weer
geschuif met voeten. ‘Lieg niet tegen een leugenaar.’ Was het enige dat ik zei.
Ik had training gehad om leugenaars te herkennen, en dat kon ik bijna net zo
goed als liegen. ‘Ik was planten aan het zoeken.’Zei ze met tegenzin.
‘Planten?’Vroeg ik spottend. ‘Wat moet je nou met planten?’ Ze was verslagen. Ze
moest me alles nu wel vertellen. ‘Dat zeg ik niet. Schiet me dan, maar neer.’
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik kwam dichterbij. Intimiderend liep ik ook
nog een rondje om haar heen. ‘Vertel het maar.’ Zei ik poeslief. ‘Ik heb het
recht je hier onmiddellijk te executeren. Misschien kan ik wat voor je doen.’ Ze
keek nog steeds opstandig, maar besloot het toch te vertellen. Wel zo slim. ‘In
de stad betalen de mensen goed voor vergif. Dit is Wolfskers.’ Onder mijn kap
grijnsde ik. Een gifmengster, wat zou Winston zeggen als ik daar mee aan zou
komen. Zijn reactie zou wel afhangen van haar vaardigheid. Maar als ze de
slechte planten kende, dan kende ze vast ook wel de goede. Dat zou kunnen helpen
als die oude knar in de winter weer last kreeg van zijn gewrichten.
Grijnzend stopte ik de pijl terug
in mijn koker en trok de kap van mijn hoofd. Het meisje schrok van de
plotselinge openhartigheid en bestudeerde mijn gezicht zorgvuldig. Ik wist dat
ik indruk maakte. Ik was knap. Dat was gewoon zo en dat had tot nu toe alleen in
mijn voordeel geweest. Ik had het gewoon met mijn mooie gezicht en lange
kastanjebruine krullen, maar mijn ogen maakten het af. Ik had gifgroene ogen
die onmiddellijk opvielen en me opmerkelijk maakten. Ik trok mijn
rode mantel opzij om het koperen vosje te laten zien die op de binnenkant
gespeld was. De rode koper glansde in het zwakke zonlicht. De koperen vos is het
teken ven de orde van de rode vos. Een mysterieuze orde en het normale volk had
geen idee wat ze deden en waar ze goed voor waren. Een van bekendste geruchten
was dat ze sluipmoordenaars waren die iedere onruststoker en oproerkraaier de
pijp uit hielpen. En die was grotendeels waar. Onder mijn
mantel droeg ik een wit linnen hemd met een brede zwarte riem net boven mijn
heupen. De lege schede van mijn jagersmes hing aan mijn rechterzij, samen met
mijn stiletto en werpmes. Aan mijn linkerzij hing een kort zwaard. Eenvoudig en
goed onderhouden. Geen dure versiersel. Een puur gebruiksvoorwerp. Elke rode vos
had een andere uitrusting die past bij zijn of haar kwaliteiten en
technieken.‘Hoeveel weet je van gif?’ Vroeg ik serieus.
‘Hoeveel soorten kun je maken?’ Het meisje grijnsde. ‘Ik weet meer van vergif
dan jij ooit kan durven dromen.’ Antwoordde ze. Ik kan mensen dood neer laten
vallen, Ik kan ze ziek maken, en dat is nog niet alles.’ ‘Ik luister.’ Zei ik
afwachtend. ‘Sommige drankjes kunnen het gedrag van mensen beïnvloeden. Zowel
kalmeren of onrustig maken. Ik kan dat.’ Het was lastig om geen bewondering voor
haar te krijgen. Mijn gevoel zei dat ze vaardig was, maar ook intelligent. Dat
was het belangrijkste van alles.’Wat is je naam?’ Vroeg ik vervolgens.‘Maria’
Zei ze zelfverzekerder dan ik haar tot nu toe had gehoord. Mijn
interesse was niet langer te verbergen. Ze kon deuren openen voor de orde.
Hoeveel makkelijker zou hun werk wel niet worden. ‘Zo, Maria…’Zei ik listig.
‘Ik zou je hier ter plekke op kunnen hangen voor moord, Ik zou je ook in een
kerker kunnen gooien en je voor een grote menigte laten executeren, maar ik zou
je ook mee kunnen nemen. Je bent slim en je zou nuttig zijn voor mij en mijn
collega’s. Je mag zelfs kiezen.’ Maria trok wit weg. De bedreigingen hadden haar
weer herinnert aan haar hachelijke situatie. ‘Dan ga ik met je mee.’antwoordde
ze.[/size]
het ziet er een beetje raar uit door Word
- H2:
Zwijgend
liep ik het bos uit. Het dal strekte zich voor ons uit en mijn ogen
werden automatisch naar de kudde paarden getrokken die daar rustig
stonden te grazen. Ze varieerden van raszuivere Arabieren tot
boerenknollen en van stoere strijdrossen tot eigenwijze pony’s. Al
snel ontdekte ik het zandkleurige paardje tussen de rest. Ik had zijn
aandacht al getrokken en hij begroette me met een schel gehinnik.
Zijn korte zwarte manen dansten op en neer toen hij aan kwam draven.
Ik voelde Maria naast me verstijven. ‘Je gaat me toch niet
vertellen dat je bang bent voor paarden?’ Vroeg ik geïrriteerd.
‘Een beetje maar.’ Zei ze angstig. ‘Je zet jezelf er maar
overheen, want vandaag word niet de eerste dag dat een Rode vos
onnodig gaat lopen.’ Het was lastig om Maria’s angst te
begrijpen. Ik was mijn hele leven al bezig om dieren niet af te
schrikken en het was prettig om bij een dier te zijn dat je
vertrouwde en je leiderschap accepteerde. En daar bovenop was ik ook
nog eens gek op paarden. Ik
liep de helling af naar beneden. In het dal stond een grote jachthut
die het hele jaar werd bewoond door mensen die op de paarden pasten
en het tuig verzorgden. Ik kwam hier vaak om mijn paard te halen of
om gewoon te kijken hoe het met hem was. Midden of de helling had
zandkleurige paardje ons al bereikt. Ik sloeg mijn armen om zijn nek
terwijl hij zacht brieste. ‘Dit is Diamont.’ Zei ik tegen Maria.
‘We gaan zijn tuig halen en dan rijden we naar Koningsburg.’
Zonder op antwoord te wachten liep ik verder naar de hut. Diamont
dartelde vrolijk achter ons aan zonder iets van Maria’s angstige
blikken aan te trekken. Er
was niemand in de hut, maar iedereen zou wel bij de paarden zijn. Ik
pakte mijn tuig en zadelde Diamont snel op. Hij stond te dansen op
zijn benen en was opgewonden om weer eens een ritje te maken. Ik
streelde liefdevol zijn hals en kriebelde even achter zijn oor. Hij
was mijn alles en ik zou er kapot van zijn als er iets met hem
gebeurde. ‘Wat nu?’ Vroeg Maria zenuwachtig. Ze had de hele tijd
vanaf een afstandje toegekeken en leek doodsbang om straks op een
paard te stappen. ‘Wees geen watje en stap op.’ Ze droeg een rok
dus het was lastig om haar op het paard te krijgen, maar met veel
moeite en met behulp van een omgevallen boomstronk lukt het
uiteindelijk toch. Moeiteloos slingerde in mezelf voor haar in het
zadel en spoorde Diamont aan tot een draf. Maria klemde zich aan me
vast en ik liet hem gelijk vaart minderen. We
reden verder het dal in totdat we op een stuk kwamen waar de helling
minder steil was en Diamont makkelijker ophoog kon klimmen. Daarboven
reden we een dun bebost loofbos in. Doordat ik in een constant en
langzaam tempo reed ontspande Maria zich een beetje en besloot ik dat
het tijd was om met haar te praten. ‘Waar woon je?’ Vroeg ik.
Even was het stil. ‘Ik heb een kamer in Koningsburg.’ Antwoordde
ze. ‘Met wie woon je daar?’ Vroeg ik licht geïrriteerd verder.
Als ik alles moest vragen duurde het nog wel even. ‘Alleen.’ Zei
ze al even ontwijkend. ‘Als je alles gewoon verteld maak je het een
stuk makkelijke voor jezelf.’ Zei ik nors. Haar greep om mijn
middel werd strakker dus ik wist dat ze weer nerveus werd. ‘Waarom
zou ik dat aan jou vertellen?’ Zei ze uitdagend, in een poging
zelfverzekerder te lijken. ‘Ik weet niets van je. Niet eens je
naam.’ Ik zuchtte hardop. Waarom moet iedereen altijd lastig doen.
Ik kwam toch altijd wel te weten wat ik wilde weten. Maar haar
bedreigen leek e nu geen goed idee dus dan moest het maar op de
vriendelijke manier. ‘Ik ben opgegroeid in Frontier Hills, de meest
noordelijke provincie.’ Vertelde ik. ‘Mijn vader was jager. Het
was nooit gemakkelijk voor ons om te overleven maar toen ik twaalf
werd besloot mijn vader in het leger te gaan. Ik bleef over met mijn
zus, mijn moeder, mijn twee kleine zusjes en mijn tweelingbroer. Mijn
zus was een typisch dorpsmeisje en mijn broer deugde nergens voor dus
ik ging het bos in. We hielden met moeite ons hoofd boven water tot
anderhalf jaar geleden. De omgeving werd regelmatig geplunderd, Dat
hoorde erbij, maar deze keer was alles weggevaagd. Ik had het geluk
dat ik er niet was toen het gebeurde anders hadden ze mij ook
meegenomen. Toen ik terugkwam bij het dorp ontmoette ik Liam, Een lid
van de Grijze Wolf. En dankzij hem kwam ik bij de Rode Vos.’ Ik
probeerde niet aan mijn verleden te denken door mezelf voor te houden
dat het slecht was. Een tijd van zwoegen en hard werken terwijl
iedereen liep te klagen en te vertellen dat je alles verkeerd deed.
Maar het was ook een tijd van onschuld. Ik had toen geen last van
mijn slechte geweten of van nachtmerries de me de hele nacht wakker
konden houden. Terugdenken aan die tijd liet met vaak wensen dat ik
nooit voor de Rode Vos was gaan werken, maar dan duwde ik die
gedachte weer weg. Bij de orde had ik veel vrienden en mensen
begrepen me. Als ik daar niet gelukkig kon zijn dan zou ik dat ook
nooit worden. ‘Ik weet nog steeds niet hoe je heet.’ Zei Maria
nieuwsgierig. Ze was gerustgesteld door mijn verhaal en vertrouwde me
zo te zien al wat meer. ‘Allison, Allison Chaser. Maar bij de orde
noemt bijna iedereen me Alice.’ ‘Wat voor soort mensen zijn
daar?’ Vroeg Maria geïnteresseerd. ‘Veel verschillende.’ Begon
ik. ‘Je hebt Ariana, ze is erg aardig en je kunt haar echt alles
vertellen. Dan is er ook Mariëtta, Die mag mij niet maar we gaan
toch verrassend veel met elkaar om. Alexander en Andrea, Die zijn een
tweeling en zitten niet bij de Rode Vos maar ze gaan toch veel met
ons om. Stephen steelt alles wat los en vast zit en hij kan het nog
verdraait goed ook. Jeremiah die…’ Ik voelde een plotselinge
steek in mijn hoofd en alles werd wazig. Het was niets nieuws en ik
wist dat ik straks tegen de vlakte zou gaan. Het rechtop zitten werd
zwaar en het laatste wat ik voelde was de harde klap op de grond.
Commentaar en Tips welkom |
|
Ray Solitair
Aantal berichten : 11
Pro Infinito's : 1657600
About Me
Leeftijd: 3 Years
Partner:
Karakter:
| | Onderwerp: Re: [Story] The Red Fox di 30 apr 2013 - 22:16 | |
| Hoofdstuk 2 is toegevoegd! |
|
