Met stevige pas was de zwarte pup onderweg naar Chengbao. Roman had hem gevraagd om naar daar te komen. Toch raakte hij al heel gauw afgeleid door een konijn. Met alle sluwheid die hij bezat, en ja dat was op het niveau van een spion, ging hij er achter aan. Die dude kon wel wachten. Oké, het was een heel dom zich hoe hij hier nu liep. Echt wel. Zo nu en dan zag je zijn kop eens boven de struiken komen, als hij bijvoorbeeld over een omgevallen boomstam sprong. Op zijn tocht trok al gauw een heel andere geur zijn aandacht. Met zijn kleine puntige oren gespitst liep hij richting een hol en daarin vond hij toch een voedzame maaltijd. Een baby konijn, waarschijnlijk achtergelaten door zijn ouders. Zonder enig teken van spijt of zo rukte hij het konijn uit het hol. Meteen zette het kleine beest het op een lopen, maar door dat het nog niet de skills had om echt snel te gaan was het al heel snel afgelopen met het beest en kon hij lekker wat eten.
Voldaan en met bebloede bek kwam hij trots aangelopen bij het kasteel. Meteen vond hij de wolf die hij moest hebben. Roman viel op met zijn grootte en alles, maar hij zelf was voor een pup van een paar maanden toch ook al best groot. Dat betekende dus later dat hij echt gigantisch zou worden. Oooh, wait and see. Hij zou hier ooit de macht krijgen en dan werd het geen pretje, voor niemand. Een gevaarlijke glans kwam tevoorschijn in zijn ogen. Dit was nog maar het begin van een hele lange tijd waar iedereen tegen hem op zou kijken. ‘Jow.’ Was het enige wat hij tegen de reu zei. Zed was hier niet voor te praten, en dat wist hij ook wel. Dus dan konden ze even goed meteen ter zake komen.

Qua spraak gebeurde er nooit heel veel tussen de twee wolven. Niet dat het hem iets kon leren. Zed was hier enkel maar om te leren en that’s it. Zodra hij besefte dat hij genoeg had geleerd zou hij zijn skills nog beter bij schaven op eigen houtje. Simpel. De zwarte pup had vanaf hij oud genoeg was ook alleen geweest omdat zijn ouders hem gewoon hadden laten zitten. Twee maanden op je eentje leven was niet niets, maar hij was tevreden met zichzelf over wat hij al bereikt had. Ja, hij kon al iets of wat jagen, maar hij had nog genoeg andere dingen te leren daar was hij zich sterk van bewust van. Daarom had hij mister blackie hier aangesproken, misschien niet de beste keuze, maar het voldeed wel dus.
Met enige vrolijkheid knikte de pup toen Roman uiteindelijk de poort had opengedaan en het kasteel in rende. Zo goed als hij kon rende hij achter hem aan, eerst even rustig om niet meteen op zijn bek te gaan. Maar uiteindelijk had de pup een vast, en een sneller tempo aangenomen om Roman een beetje bij te houden. Al lukte dat niet bepaald, qua verschil van pootlengte en heel die zooi. Plus, Zed vond het heel irritant om steeds het tikkende geluid van zijn nagels op de stenen te horen als hij zijn poten neer zette. Zijn bewegingen waren nog een beetje ruw, maar zijn spieren waren al warm gelopen van zijn mini jacht. Zijn rode ogen staarde naar de grond terwijl hij bleef volgen. Ergens zag hij het nut niet, I mean, hij kon toch al lopen? Natuurlijk, conditie en heel dat gedoe maar om het zo te stellen hij had toch een beetje meer actie verwacht. De vlekken op de harde grond flitste zijn ogen voorbij, terwijl er toch een duidelijke grimas op zijn snuit stond. Als Roman dacht dat hij hem hiermee kon straffen, dan zat hij mooi fout. En dan nog, nooit zou de kleine pup late merken wanneer iets of iemand hem dwarszat, nergens voor nodig. Plus, het was enkel maar een teken van zwakte en daar deed hij niet aan. Vanaf dat hij alleen was gelaten door zijn ouders was het voor hem duidelijk geworden dat hij voor alles zou moeten gaan, en dat hij nooit aan de buitenwereld zijn zwaktes zou moeten tonen.