When nothing goes right, go left.

Iene miene mutte, pient pot grutte, iene miene kaas.. is..de..baas! Misha tikte met haar nagels op de derde muis die angstig om zijn leven piepte. Van de andere twee muizen liet ze haar poot los en grijnzend keek ze de muizen na die om hun leven begonnen te rennen. De muis echter onder haar nagels wachtte een vreselijk lot. Alhoewel, zo vreselijk is het toch niet? Misha grinnikte om de nutteloze gedachte en nam de muis aan zijn staart vast. Bungelend boven haar kop zwierde ze de staart van links naar rechts en genoot ze van het gepiep dat er telkens uitkwam. Martelen zou ze het beest niet aandoen, maar wat spelen mocht wel, toch? Misha telde tot drie en opende daarna haar bek om de muis in één beweging in haar mond te laten vallen. Het gekriebel op haar tong hield al na twee seconden op nadat Misha haar tanden op elkaar had gekneld en ze de botjes -nadat ze het vlees had doorgeslikt- uiteindelijk uitspuwde. Niet dat zo'n klein diertje haar vreselijke honger kon stillen maar het was tenminste iets. Haar oren lagen gerustgesteld naar achteren en haar ene poot liet ze naast de hoge muur hangen. Ze bevond zich op het hoogste punt van het kasteel, op een grote verdedigingsmuur waar je via véle trappen en ramen kon geraken. Het had Misha veel tijd gekost maar ze moest toegeven dat ze hier een prachtig zicht had over de grote stad met al het rare gespuis dat daar rondliep. Zelf betrad Misha de stad nooit want daar was het veel te gevaarlijk. Rare wolven op twee poten liepen er en soms reden ze zelf rond in rare karren.
Misha schudde haar kop en vroeg zich af hoe dat in godsnaam mogelijk was. Maar zin om er haar kop over te breken had ze niet dus richtte ze zich maar tot de omgeving die zich op 30 meter van haar bevond. Pas toen ze iets hoorde ritselen achter haar draaide ze -alsof een wesp haar gestoken had- zich om en keek ze, al rollend met haar ogen, naar een blaadje dat verschoven werd door een voorbijkomende windvlaag. Soms leek het wel of Misha spoken hoorde. Bij elke beweging of bij elk geluid dacht ze dat er iemand achter haar stond en ze vond het ondertussen wel al redelijk irritant. In een soepele beweging sprong ze van de muur af en kwam ze op een groot terras terecht dat verbonden was met een uitgebroken raam waardoor ze daarnet was geklommen. Op het terras bevonden zich een paar omgekantelde stoelen, véél stof en nog wat afgescheurde gordijnen die al waren beschimmeld doorheen de tijden. Misha trok haar neus ervoor op en huppelde kalmpjes terug naar haar plekje op de muur. Het zat hier goed, dus ze bleef er liever opzitten. Wolven kwamen er hier toch niet, of dat dacht ze dan toch. Misha zocht immers altijd plekjes waar ze bijna of geen andere wolven tegenkwam en waar ze gewoon op zichzelf kon zijn. Een stem achter haar deed haar opschrikken. "Verdomme, staat er iemand achter mij of is het weer een godverdoms blad?" Bij dat laatste draaide ze met een grommende kop haar hoofd en keek ze recht in de ogen van een reu. Misha zuchtte en zwiepte geërgerd met haar staart. "Looks like I have company.."

• Only Owyn. & Ik hoop dat je er wat mee kan!

_{Owyn

Met rustige passen liep de grote reu door het bos heen. Hij was hier laatst eerder gekomen, dus hij wist de weg ongeveer nog. Dit zal eindigen bij het vervallen dorp van de twee benige. Een rustige plek waar hij niet een twee drie gestoord zou worden door een poedeltje. Hij had een hekel aan poedels. Nee, alleen een pure badass kon zijn respect winnen. En zelfs dat was moeilijk. Een wat verveelde zucht liet hij horen. Dit deel van het bos was zo vreselijk saai. Er liep haast geen wild rond en als het iets was, waren het van die kleine prut dieren. Nee, Owyn deed zich niet te goed aan een muis of konijn. Zwijnen en herten, dat moest hij hebben. Dieren waar je moeite voor moesten doen smaakte het beste. Een muis, die je binnen 1 hap verslonden had smaakte nergens naar. Rustig liep hij door, hij hoefde zich niet te haasten. Hij had alle tijd.
Zodra zijn poten de hardheid van de vervallen dorp bereikte, zuchtte Owyn kort. Zoals hij al gedacht had was het rustig, geen enkele wolf te bekennen. Zijn ijsblauwe ogen gleden over de omgeving, maar werden al snel voor hem uit gericht. Zolang zijn neus geen geur op gemerkt had, hoefde zijn ogen ook geen werk te doen. Want zijn reuk was zijn beste zintuig, zijn zicht eigenlijk het minst. Owyn vertrouwde het meest op zijn reuk en gehoor. En hij rook niemand, hoorde niemand, dus er was niks aan de hand. Zijn grote klauwen kraste op de harde ondergrond en wat geïrriteerd zuchtte hij. Zo werden zijn nagels bod, en dat vond hij vreselijk. Hij gebruikte zijn nagels vaak bij een jacht om zich op de rug van een hert vast te houden terwijl zijn kaken de botten versnipperde. Zodra hij bij het kasteel gekomen was, lieten een onbekende geur zijn neusvliezen kort trillen. Zijn oren spitste zich op en zijn ogen schoten omhoog. Er was iemand in het kasteel. Een kleine grijns sierde rond zijn lippen en geluidloos liep de reu naar boven. Hij sprong door enkele raampjes, van muur tot muur en moest een korte trap op lopen voodrat hij bij het terrasje gekomen was waar een teef zich bevond. Hij gromde laag, waar bij de teef leek te schrikken. "Verdomme, staat er iemand achter mij of is het weer een godveroms blad?" zei ze waarbij ze gromde en Owyn meteen terug gromde, niet pikkend dat zij naar hem durfde te grommen. Zodra de teef merkte dat het geen blad was, zwiepte ze met haar staart. "Looks like I have company.." Owyn grijnsde nogsteeds. "Nice company, I hope for you. 'Cause there are a lot of bad boys around here" zei hij met een lage, kille stem. Zijn ijsblauwe ogen stonden emotiloos en ook zijn staart zwiepte heen en weer. Zijn houding was imponerend en dominant, hij liet zien dat hij het mannetje was.

[slecht >.<]}

Misha zag een bruine reu haar kant op komen en trok enkel haar wenkbrauwen op bij hetgeen wat er uit z'n bek kwam. "Moet ik nu onder de indruk zijn of wat was het doel van die uitspraak?" Misha grinnikte en zwiepte achteloos met haar bruine staart die op het einde wat wittere tinten had. Haar oren stonden ietwat naar achteren gekanteld maar dat wou helemaal niets zeggen. Misha's oren stonden amper knal rechtop, enkel als ze aan het jagen was of als ze alert naar iets aan het luisteren was. Met haar lichaam zijdelings naar de reu gedraaid hield ze haar poot ietwat de lucht in, er nonchalant een paar likken over gevend. "Wat een rotzooi, dat stof." Misha zuchtte en rolde duidelijk geïrriteerd met haar felblauwe ogen.
De wind blies haar haren overeind en Misha zag een hondertal blaadjes vanaf de grond opstijgen tot zelfs boven de hoge verdedigingsmuren. "En, lieverd.." Misha liet een grimas op haar gezicht verschijnen en knipperde enkele keren overdreven met haar ogen. ".. Wat had deze o zo charmante, galante en knappe reu hier te zoeken? Of had je m'n goddelijke geurspoor gevolgd, hopend om een glimp van deze perfecte wolvin op te vangen?" Misha hield haar gezicht in de plooi maar ze moest toegeven dat het niet gemakkelijk was. Een lachje lag verscholen in haar keel en schreeuwde om eruit te mogen. Toch kon Misha 'm doorslikken en vermande ze zich, een brede grijns op haar gezicht plaatsend. Met haar zweemzoete glimlach passeerde ze hem en sprong ze -allesbehalve lomp- over de vensterbank om dan in de stoffige, verwoeste en oude kamer terecht te komen. Ze wurmde haar lichaam tussen een klein spleetje, achter een brede kast en wrong zich door een gat in de muur dat uitkwam op een grote hal met daarnaast een grote, brede trap die je dan weer leidde richting de begane grond. Maar zin om al van het kasteel te gaan had ze niet dus sprong ze kalmpjes op de leuning van de trap en liet ze zich daar uitgestrekt op neervallen. Of de reu haar nu gevolgd was of niet, ze kon het niet raden.

_{Owyn

Owyn had zijn ijsblauwe ogen over het kleine, bruine teefje laten glijden. Tenminste, vergeleken met Owyn was dit een klein wolfje. Maar bijna iedereen leek klein bij hem. Iets waar hij trots op was. Hij was op vele dingen trots, maar op zijn grote en breedte al helemaal. "Moet ik nu onder de indruk zijn of wat was het doel van die uitspraak?" reageerde de teef op wat hij gezegd had. Owyn snoof kort, liet zijn oren weer in zijn nek glijden. Hij keek haar alleen maar aan, wetend dat een antwoord terug niet veel zin had. En overgens had hij geen zin om er woorden aan vuil te maken als het toch nergens toe zou lijden voor hem. De teef hield haar poot de lucht in, wat ze ook uit gebreid begon te likken. Owyn haalde kort zijn wenkbrauw op. Zo'n saai gezeldschap was hij toch ook weer niet? Ach, het kon hem weinig schelen hoe andere over hem dachten. Hij bleef wie hij was, zou voor niemand veranderen. Zelfs voor Eevy niet. Maar voor haar hoefde hij ook niet te veranderen, wat toch wel een opluchting was. "Wat een rotzooi die stof" had de teef nog gezegd, maar echt aandacht voor haar had Owyn momenteel niet. Hij bekeek het kasteel, aangezien dit de eerste keer was dat hij hier binnen was. Al was hij op zijn hoedde, zijn spieren waren gespannen en hij had zich dominant opgesteld. Precies zoals hij was.
De wind blies hard tegen zijn vacht aan, waardoor zijn haren alle kanten op stonden. Wat geïrriteerd tilde Owyn zijn lip op, maar verder deed hij er niks naar uit. Zijn ijsblauwe ogen rusten weer op de teef, net voordat ze begon te praten. "En, lieverd.." begon ze met een grimas op haar gezicht, waarbij ze een paar keer overdreven knipperde. Owyn grijnsde kort, zetten een stap vooruit. Toch bleef zijn houding hetzelfde. ".. Wat had deze o zo charmante, galante en knappe reu hier te zoeken? Of had je mijn goddelijke geurspoor gevolgd, hopend om een glimp van deze perfecte wolvin op te vangen?" ging ze verder, en als Owyn het niet mis had flirtte ze met hem. En hij was helemaal geen typ die hier op in ging, maar ditmaal vond hij het helemaal niet erg. De loopse tijd zat er weer aan te komen, en Owyn deed graag zijn dingetje. Zijn weg naar Morgandi toe had hij ook al vaak zijn ding gedaan. Als het goed was liepen er nu al een aantal kleine Owyntjes rond op de wereld. Maar hij wilde er niks mee te maken hebben, hij deed gewoon graag zijn ding. Nergens mis mee, toch?
"Tja, ik rook nu eenmaal de geur van een teef. En zeg nou zelf, geen enkele reu zou het gezelschap van zo'n mooie wolvin afslaan. Toch?" zei hij met een charmante stem. Hij grijnsde schuin, wat er leuk en charmant uitzag. Owyn kon flirten als de beste en dat wist hij zelf ook heel goed. Zijn staart sloeg een aantal keer heen en weer en zijn ogen volgde haar terwijl ze hem passeerde. Elegant kwam ze in de andere kamer terecht. Owyn was niet van plan haar als een kwijlend schoot hondje te volgen, want hij was alles behalve dat. Uiteindelijk zag hij haar stoppen bij een trap, waar ze ging liggen. Soepel sprong hij op de muurtje langs het terrasje, waar hij handig overheen liep. Uiteindelijk sprong hij op het dak, dat als plafond voor een van de slaapkamers moest zijn. Tenminste, wat de slaapkamer was. Er was nu niks meer dan een stoffige kamer met oude lakens, volg met vieze insecten. Nadat hij over het dak gelopen had, sprong hij van het dak af een kamer in. Via die kamer liep hij naar de trap, waar de teef op de leuning lag. Owyn grijnsde en liep via de trap naar beneden. Zodra hij langs de leuning kwam waar de teef lag, liet hij zijn neus door haar vacht geleiden. Hij snoof diep, nam haar geur goed in zich op. Nee, zij was nog lang niet van hem af. Owyn grijnsde nog steeds en ging op de trap zitten, waarna hij naar haar keek. Hij zei niks, hij was niet echt een prater.}

Misha had al een bepaald voor vermoeden dat de reu haar kant wel zou opkomen. In afwachting van zijn verschijning draaide ze haar kop naar het landschap, dat voor haar lag, en een relaxte zucht verliet haar keel. Het was een prachtige dag en de zon scheen al zeven uur hoog aan de hemel. Alles was mooi groen, alle planten waren in bloei en tijdens de lente kwamen de jongen buiten, wat nieuw voedsel betekende. Een windvlaag stak op, passeerde langs haar en bracht een heleboel geuren met zich mee, onder andere die van Owyn die ze daarnet al had geïnhaleerd. Misha draaide enkel haar kop een kwartslag toen ie de trap opsprong en terwijl hij afdaalde zijn neus in haar vacht stak. Ze kon het niet ontkennen dat bij die aanraking haar haren rechtop gingen staan en een koude rilling over haar ruggengraat gleed. Misha snoof. Niet verontwaardigd maar eerder verwonderd dat die reu zoveel lef had om haar ook maar aan te raken.
Misha sprong van de trap af en huppelde de reu zijn richting uit, haar staart heen en weer zwiepend. Ze bracht haar neus op twee centimeter van de zijne en blies wat adem in zijn gezicht, puur om hem op te jutten. "Als ik echt zo'n mooie wolvin ben dan wil ik je de vraag stellen of je zo dom bent om je bronsheid achterna te lopen of je hersens." Misha trok een van haar wenkbrauwen op en paradeerde met de grootste glorie langs de veel grotere reu. Haar oren kantelden naar links, alles in zich opnemend en vooral razend benieuwd naar de reactie die ze van de reu zou krijgen. Nu kwam het erop aan of ie slim genoeg was om een perfect antwoord te creeëren op die vraag waar je best van kon zeggen dat het een strikvraag was. Misha lachte sluw en wandelde kalmpjes tussen wat bomen door, haar lichaam altijd netjes recht en haar poten mooi uitstrekkend. Ja, Misha wist goed genoeg hoe ze zich moest gedragen bij zo'n reuen. Zeker in het lenteseizoen, dan waren ze kwetsbaarder dan ooit. Nadat ze zo'n vijf bomen gepasseerd was maakte ze een rechtsomkeer en trippelde ze terug op de reu af, richting de trappen. "Als ik vragen mag, wat is uw naam?" Misha grijnsde breed en maakte een melige buiging die erop wees dat ze het allemaal totaal niet serieus nam. "En bij nader inzien," gaf ze toe. "ben je inderdaad nog wel een aangenaam gezelschap." Bij dat laatste wierp ze hem een knipoog en liet ze één van haar uitzonderlijke glimlachen op haar gezicht verschijnen. Maar hij zou er enkel een glimp van kunnen opvangen want na nog geen vijf seconden had de glimlach weer plaats gemaakt voor een meer serieuzere blik. "Wat dacht je van een wandeling door het bos? Het zou zo'n oude zak als jij goed doen." Bij dat laatste trok ze beide wenkbrauwen op en krulde ze haar mondhoeken lichtjes uitdagend op. Ja, hem treiteren was leuk en dat moch ze best toegeven. "Kom stoere jongen, we gaan."

_{Owyn

De wind speelde met de bruin/grijze haren die de vacht van de grote reu waren. Hoewel het minder werd na mate hij verder het gebouw binnenliep. Het was duidelijk een oud gebouw en de reu snapte nog steeds niet hoe de twee benige hier ooit zouden kunnen leven. Geen vrijheid, opgesloten in een gebouw van vreselijk grote muren. Nee, hij was blij dat hij zijn vrijheid had. Vrijheid waar hij nog lang van zal genieten. Zodra zijn grove poten van de trap treden liepen, draaide de wolvin haar kop een slag zodra ze hem met haar blauwe ogen kon aankijken. Zodra hij zijn neus door haar vacht liet gaan, voelde hij de rilling door haar lichaampje trekken. Owyn grijnsde. De teef snoof, waarbij Owyn nog breder grijnsde. Rustig was de grote reu gaan zitten, zijn blik op haar gericht. De teef sprong van de leuning af en leek om hem heen te dansen, voordat ze haar snuit enkele centimeters voor de zijne hield. Ze blies haar adem in zijn gezicht uit, en Owyn's oren waren zoals gewoonlijk in zijn nek. Nog steeds sierde er een grijns rond zijn gezicht en hij liet zijn tong over zijn neus gaan, waarbij hij de hare ook kort aan raakte. Het was een fractie van een seconde, maar hij raakte de hare aan.
"Als ik echt zo'n mooie wolvin ben dan wil ik je de vraag stellen of je zo dom bent om je bronsheid achterna te lopen of je hersens." zei de teef waarna ze haar wenkbrauw optrok en om hem heen wandelde. Owyn grijnsde iets. "Je hersens volgen gaat nogal moeilijk, als er zo'n mooie teef dicht in de buurt is. Je instinkt neemt het dan over, maar je kan ons geen ongelijk geven. Toch?" antwoordde hij terug, terwijl zijn blik nog steeds voor hem uit was gericht en de grijns nog steeds rond zijn donkere lippen speelde. Wat de teef allemaal aan het doen was wist hij niet. Wel wist hij dat ze blij moest zijn dat ze op dit moment niet loops was, anders was hij er binnen een niet al te lange tijd er gewoon op gedoken. Of ze het nou wilde of niet, ze daagde hem uit. En hij zou haar nog wel even opzoeken in de tijd dat de loopsheid weer heel erg heerste en de tijd kwam snel, wist hij. Hij zag in zijn ooghoeken dat de teef terug kwam tippelen en hij draaide zijn hoofd wat schuin om, om haar aan te kunnen kijken. Zijn ijsblauwe kijkers zochten dan ook meteen de hare. "Als ik vragen mag, wat is uw naam?" grijnsde de teef breed, waarbij ze een buiging maakte. Duidelijk makend dat ze dit alles niet serieus nam. Owyn was even stil, voordat hij begon te praten. "Owyn, en mag ik de naam van deze mooie dame weten?" zei hij, sprak zijn naam trots uit. Want tja, met zo'n ego mag je ook trots zijn op je naam. Hij droeg hem met eer, met trots. En daar was niks mis mee.
"En bij nader inzien, ben je inderdaad nog wel een aangenaam gezelschap." zei de teef waarbij ze hem een knipoog wierp en een glimlach, die binnen enkele seconden ook weer verdwenen was. Die glimlach stond hem eigenlijk wel aan en hij vond het dan ook jammer toen hij weer weg was. "Ik ben heel aangenaam gezelschap, jammer dat je daar nu pas achter komt." grijnsde hij. De teef droeg een serieuze blik, maar Owyn bleef grijnzen. "Wat dacht je van een wandeling door het bos? Het zou zo'n oude zak als jij goed doen." zei ze, waarbij ze beide wenkbrauwen optrok en haar mondhoeken liet opkrullen. Owyn snoof, en knikte kort. "En waar gaat dat toe leiden?". "Kom stoere jongen, we gaan." Hoe kon een zin meer zijn ego strelen dan dit? Soepel haalde hij zijn achterwerk omhoog en binnen enkele seconden liep de grote reu naast haar. Nog steeds speelde er een grijns rond zijn gezicht, zaten zijn oren in zijn nek en gleden zijn ijsblauwe kijkers over de omgeving voor hun.

OOC:: 679 words}