Just some scratches, nothing special

De ontmoeting met Misha was spannend geweest. Maar door die spanning had ze wel een goede kennis gemaakt, in plaats van een slechte. Misschien kon er nog wat vriendschap ontstaan tussen haar en Misha, maar misschien totaal ook gewoon niet. Al leek dat haar nogal snugger.
Ondanks dat het hartje lente was, was het koud om haar heen, de wond op haar schouder prikte en was nog vochtig, de wond op haar rug was vrijwel op gedroogd maar prikte bij elke beweging ze maakte. Op haar kop zaten nog enkele krassen en haar rechter achter poot zag er vrijwel gehavend uit, enkel waren ook dat maar krassen. Cicely zuchtte, ja vechten vond ze leuk, maar ze was er nu wel achter dat vechten met een beer niet leuk was. Stiekem vroeg ze zich ook af hoe het nu met Misha ging, die wond onder haar oog had er niet best uit gezien, even als haar andere wonden, maar die wond bij haar oog zag er gewoon gevaarlijk uit. Als die ontstoken raakte, had ze haar oog er ook vrijwel meteen bij. Cicely was dat betreft in betere staat. Die wond met op haar rug zou na een goede nacht slapen, en enkele dagen rustig houden wel prima zijn, enkel vroeg haar schouder wel om meer rust. En rusten? Dat was niks voor Cicely.
Cicely liep verder, op zoek naar een hol waar ze kon gaan rusten. Maar ze werd afgeleid, een bekende was hier. Rowan. Een grijns vormde haar lippen, die vrijwel meteen al weer verdween, ja daag, ze wou niet dat ze in zulke zwakke staat werd gezien? Hoe zwak zou ze dan wel niet over komen. Maar aan de geur spoor die Rowan achter lied, was het al te laat, de geur was veelte vers om ver weg te zijn. En aan het geluid dat ze hoorde had de lucht gelijk. Cicely keek op, grijnsde een tikkeltje onzeker, en zag Rowan staan.

OOC: &Rowan~

_{Rowan

Tergend langzaam doorboorden zijn hoektanden de slagader van zijn rivaal, die Linx siste naar hem en haalde uit met haar klauwen. Haar nagels bleven haken in de blonde haren op zijn borst, gelukkig had ze zijn vel niet beet. Langzaam beet hij verder door, op z'n momenten hield hij wel van wat gemartel. Hij kon andere roofdieren zelden uit staan, zeker als ze niet afstamden van het zelfde ras. De kat gaf het op en liet haar poot met scherpe klauwen naast haar zij hangen. Deze keer beet hij ferm door, het bloed spoot zowaar alle kanten op. Toen de Linx slap hing te wezen in zijn bek liet hij haar zakken, zodra zijn tegenstander stopte met terug vechten was het niet leuk meer. Rowan draaide zich om en ging er weer vandoor, de kat liet hij dood achter. Het vlees van zo een Linx was niet bepaald wat je lekker kon noemen. Ondanks dat het lente was, bleef het in het bos ijskoud. Rowan had geen idee waarom hij terug naar het noorden was gereisd. Terwijl hij hier over nadacht likte hij afwezig het bloed van zijn snuit af. Hardnekkig liep hij tegen de wind in, zijn blonde vacht stond wild alle kanten. Dat deed het altijd, maar nu was het zeker 10 maal erger, maar hij trok zich er geen reet van aan. Die verwilderde look maakte hem niet minder knap. Een bekende geur waaide zijn kant op, Rowan's oren vlogen naar voor. Hij hoorde haar pootstappen al heel duidelijk, maar opeens bleef het stil. Ze was vast blijven staan, zonder te twijfelen liep hij in de richting vanwaar haar geur was komen aanwaaien. Al snel zag hij haar staan, ook zij zag hem aankomen. Hij zag haar naar hem opkijken, een kleine en onzekere grijns sierde haar lippen. Rowan trok even met zijn oren, hij had geen idee waarom ze zo onzeker over kwam. Toen hij dicht genoeg was om haar eens goed te bekijken snapte hij de oorzaak van haar onzekerheid, zijn blik bleef hangen op een wonde bovenop haar rug en ook een bij haar schouder trok zijn volle aandacht. Ze was er niet best aan toe, maar hij was er wel van overtuigt dat ze haar wonden zou overleven. 'Hallo mooie dame,' zei hij gniffelend, hij besloot maar niet te vragen hoe het met haar ging. 'Wat komen we elkaar vaak tegen,' sprak hij ongestoord verder, 'Dat kan geen toeval meer zijn,' voegde hij er smalend aan toe. 'Als je zin hebt om te rusten, weet ik nog wel een plek. Ik ben ook aan uitrusten toe, ik heb namelijk vandaag heel veel stoere dingen gedaan,' grinnikte hij verder. Het leek wel of hij zijn bek niet kon houden vandaag, hij had het rusten heel subtiel doen over komen. Zodat ze zich niet te veel bekeken voelde om haar wonden. 'Het is een grot.' deed Rowan er nog een schepje boven op, hij keek haar met een veel betekende blik aan.}

Jup, ze hield er niet van als anderen haar in zulke zwakke staat zagen. Nou, zo zwak was ze nou ook weer niet, ze had gewoon pijn, al kon ze nu echt geen gevecht winnen. Cicely zuchtte. Rowan was hier, en dicht bij ook. Niet dat ze bang voor hem was, in tegendeel, aan de ene kant was ze super blij dat hij er was. Maar toch, het was gewoon een eigenschap van haar, ze schaamde zich wanneer ze in zwakke staat was. Ze kun Rowan nu dus ook echt niet bespringen, wat ze het liefst zou doen. Cicely keek Rowan aan met een tikkeltje onzekere glimlach. Ja, daar stond ze dan, toegetakeld en al. 'Hallo mooie dame,' gniffelde Rowan. Cicely wierp hem een blik, maar moest toch lachen. "Yer, right," murmelde ze grinnikend. 'Wat komen we elkaar vaak tegen,' sprak Rowan. Cicely knikte instemmend, maar haar houding liet ook blijken dat ze het alles behalve erg vond. 'Als je zin hebt om te rusten, weet ik nog wel een plek. Ik ben ook aan uitrusten toe, ik heb namelijk vandaag heel veel stoere dingen gedaan,' stelde Rowan voor. Cicely knikte instemmend. "Goh, als of je m'n gedachten kan lezen," sprak ze met een grijns. 'Het is een grot.' Cicely knikte. Ze liep richting Rowan, ze beet op haar kiezen om haar pijn niet te uiten. Ze was echt niet van plan dat te uiten bij Rowan. Cicely ving de veelbetekende blik van Rowan op, ze ze glimlachte naar hem. Enkel kon je zien dat ze ook haar pijn wou verbergen. Nee, ze was niet het soort wolf die negatieve gevoelens uitte op het gebied van wonden, pijn, verdriet, etc. "Nou, laat maar zien waar die grot is dan, lekkerding," sprak ze terwijl ze Rowan met een grijns aan keek. Ja, ondanks haar pijn kon ze nog wel uitdagen.

_{Rowan

'Als je zin hebt om te rusten, weet ik nog wel een plek. Ik ben ook aan uitrusten toe, ik heb namelijk vandaag heel veel stoere dingen gedaan,' grinnikte Rowan, hij had zijn best gedaan om het subtiel te brengen. Maar ja 'Subtiel' was niet Rowan's tweede naam. Cicely knikte, "Goh, als of je m'n gedachten kan lezen," antwoordde ze grijnzend. Rowan draaide een maal met z'n ogen, maar ook hij kon een kleine sluwe grijns niet verbergen. 'Het is een grot.' deed hij er nog eens on-subtiel een schepje boven op. Een veel betekende blik lag in zijn ogen. Oh ja..., Grot+Cicely= een hele boel herinneringen, en vreemde gevoelens. Toen hij weer naar haar keek deed ze een poging tot glimlachen, maar zelf hij kon zien dat ze ook de pijn verbeet. "Nou, laat maar zien waar die grot is dan, lekkerding," daagde ze hem uit, ondanks de toestand waarin ze verkeerde. Een brede lach sierde Rowan zijn lippen. 'Is het wel zo slim me uit mijn tent te lokken poes?' grinnikte hij duister terwijl haar haar voor ging, hij draaide zich niet om om haar reactie te zien. Hij was druk bezig haar te begeleiden naar zijn grot, in ieder geval zo wou hij dat het overkwam. 'Ik bedoel maar, ik denk niet dat je wilt dat ik straks pal op jou ga liggen zoals de eerste keer. Het zou je deze keer wel meer kunnen berokkenen dan alleen maar plezier,' ging hij soepel verder. Met 'meer dan plezier' doelde hij op haar wonden, het zou niet slim zijn om haar vandaag te bespringen. Hoe leuk hij dat ook vond. Hij had het allemaal doen klinken alsof het zo zou kunnen eindigen als ze hem verder uitdaagde. Maar diep van binnen wist hij dat hij haar nooit met opzet pijn zou doen, het was gewoon weer eens zijn macho kant die opspeelde. Opeens bleef hij stil staan, ze hadden een klein pad beklommen van een stenen heuvel. Boven op de heuvel stond een kleine grot van steen. Ondanks dat het op een hoogte lag was het best wel verborgen, niet veel zouden beseffen dat er daar een grot te vinden was. De ingang was klein, maar binnen de grot was plaats voor max 3 wolven. Het was een krappere grot dan de eerste waar ze samen in had gezeten, maar het kon er mee door. En ondertussen vond Rowan het al lang niet meer zo erg om dicht bij Cicely te liggen. Hij deed een stap opzij om haar eerst door de ingang te laten.}