Zijn droge poten raakten de sneeuw. Het deerde hem niet. Hij was het gewend. Per slot van rekening liep hij zo snel dat zijn poten de natte, kleffige sneeuw amper raakte. Hij keek op en zag het sneeuwtapijt aan een strak tempo voorbijflitsen. Het was een mooie, rustige traningsbasis voor Yern. Al van toen hij een pup was, was hij hier komen trainen. Over deze plek gingen allemaal akelige geruchten de ronde die ervoor zorgden dat de meeste wolven deze plek angstvallig meden. Dat kwam Yern goed uit. Hij was een eenzaat, en wilde niets liever dan met rust gelaten worden. Langzaam keek hij op. Er was iets of iemand in aantocht. Voor het eerst in heel zijn leven was Yern op deze plaats niet alleen...