The hunter and his pray

De jonge teef keek even achter zich naar de zwarte reu en dacht even na, wat was een mooie plek om grote, maar wel grijpbare prooien te kunnen vinden. Toen bedacht ze zich een gebied. Ja, dat was wel een goed gebied. ”just follow me, boy” zei ze tegen de reu en keek hem uitdagend aan. Ze was klein, wat alleen maar meewerkte, ze zou sneller en leniger dan hem zijn, hij kon ook lenig zijn, maar zij zou het altijd iets meer zijn. Een grijns sierde haar kop. Hier kon ze nog lol in krijgen. Meteen zette ze zich krachtig af en begon snel te rennen. De wind streek door haar vacht en haar spieren stonden gespannen. Ze zette zich telkens opnieuw af en rende zo over het gebied. Tot ze wel naar boven moesten om Shangou uit te moeten. Ze sprong soepel over de rotsen om boven te komen. Ze keek even achter zich. Voor een grote, massieve reu hield hij haar toch behoorlijk goed bij. Ze keek weer voor zich en ging verder. Ergens was ze hem aan het uitproberen. Ze hoorde haar nagels over de stenen krassen terwijl ze zich telkens opnieuw weer afzette. Tot de ondergrond veranderde en de stenen zich inwisselde voor aarde. Ze voelde haar poten in de grond drukken en keek recht voor zich naar de boomtoppen. Ze speurde het gebied af naar ook maar een beest. Ze stopte langzaam aan en keek om naar Roman. ”Here we are” zei ze. Ze waren best dichtbij het roedel gebied van de MS maar ze waren er niet in en daarbij, die zouden zeker niet snel iemand aanvallen. Ze rekte zich even uit. Ze snoof de lucht even op en keek recht tussen twee bomen door, dieper het bos in. ”I like a deer right know” zei ze terwijl ze rustig aan het bos in glipte.

_{Roman <’333}