Het morbide liedje spookte al de hele dag door zijn kop. De tekst beukte als het ware tegen zijn schedel aan. Er waren avonden geweest waar de hele crew het lied zong, als er oorlog zat aan te komen, of om de gesneuvelde crewmembers te eren. Het was een somber lied, maar het had een mooie betekenis. En op dagen als deze kreeg hij het gewoon niet weg. Murdock draafde in de schaduwen van de gigantische kliffen die hoog boven hem uit torenden. Hij had geen idee hoe hoog ze waren, kon hem ook niet veel schelen. Hij zat wel ergens anders met zijn gedachten nu.


Het was niet meer dan een melodisch gebrom, meer een gemompel, en iemand die de tekst niet kende, zou hem zeker niet begrijpen. Niet dat er iemand in de buurt was, dat hoopte hij toch. Zijn sterke poten brachten hem op het pad dat waarschijnlijk naar de top van de klif zou brengen. Hij vond het altijd leuk om hoog te zitten en uit te kijken over de massieve watermassa van de zee. Dan voelde hij zich even klein en nietig, en toch machtig. Heel vreemd gevoel. Hij wist dat hij nooit de controle over de zee zou krijgen, nope, dat kon gewoon niet. Maar hoe hoger hoe veiliger hij zat voor de gevaarlijke golven en de branding.


Volgens the Code of the Brethern mocht dit lied niet gezongen worden zonder het bijzijn van een captain, maar sinds hij zijn eigen baas was, tjua waarom niet aye? Uiteindelijk kwam hij uit op een klein platform, nog niet op de helft van de werkelijke hoogte van de klif. Achja, veel zin om helemaal naar boven te lopen had hij ook niet. Murdock plofte op zijn kont en keek uit over de grijze watermassa. De kuststrook strekte zich voor zich uit. Hij ademde de zilte zeelucht in. Hier leefde hij voor. Hij bleef zo even zitten, maar merkte toen dat hij niet de enige was die hier van het uitzicht zat te genieten. Of had de nieuwkomer andere plannen?

[&Rai]