Vier blonde poten stapte rustig door over de versteende grond, geen afdrukken kunnen achterlatend. Twee gouden ogen staarde doelloos voor zich uit, gewoon omdat hij geen reden had om ergens naar te kijken. Een ijzige wind sneed door zijn vacht heen wat bewees dat het niet lang meer zou duren voor hij een besneeuwde ondergrond zou bereiken. De witte lucht gaf aan dat het niet lang meer zou duren voor de sneeuw langzaam naar beneden zou vallen, in een poging alles te bedekken wat niet bewoog. Een grom verliet de bek van de jonge bruine reu. Hij stopte stevig door voelend dat de ondergrond steeds kouder werd, de kussens onder zijn poten begonnen pijn te doen aangezien hij al een flink eind gelopen had. Hij wou gewoon zeker weten dat Serigala ver achter hem lag, dat geen enkele wolf daar hem ooit weer zou zien. Dat niemand die hij daar kende hem ooit zou vinden, het boeide ze toch niet. Hij zou hier gewoon een nieuwe start maken, niet dat hier wolven zouden zijn waar hij om zou geven maar toch. Er waren hier andere wolven, wolven die in hem de dood zouden zien. Geen Shadows die hem geweigerd hadden omdat zijn beste vriendin hem had aangezet een tweebener jong te doden. Niet telkens dezelfde geuren. Gewoon weg, geen problemen meer. Een zucht verliet zijn bek, de warme lucht vermengde zich met de ijskoude lucht waardoor het zich al snel als een wolkje voordeed en opsteeg. Hij keek het niet na, hij hield zijn blik niet eens van het oneindige af. De koude lucht werd steeds killer en stak in zijn neus. Hij opende zijn bek omdat hij geen zin had in een stekende pijn in zijn neus omdat hij daardoor geademd. Hij was geboren op zo’n gebied, opgegroeid op zo’n gebied, dus hij wist een hoop, over zo’n gebied.
Het duurde niet lang voor het witte spul zich ook werkelijk zacht uit de lucht liet vallen en zijn vacht probeerde te bedekken. Tuurlijk, weer zo’n gebied. Het gebied waar de zijn oude roedel, en zijn moeder hadden geleefd. Maar hun zou hij vergeten, ze betekende niets voor hem, en als hij die verdomde teef nog een keer tegen zou komen. Even sloten de gouden ogen zich en hield hij diep adem. Tot hij snel doorstapte, zijn poten lieten duidelijke sporen achter in de zachte poedersneeuw. Zijn bek een beetje open terwijl de koude lucht stak in zijn keel. Hij stapte nogsteeds stevig door. Geuren waren moeilijk te herkennen in dit soort gebieden, omdat de kou en de geur van sneeuw je gewoon letterlijk af leidde, dus waarom moeite doen. Maar dat speelde ook af en toe tegen want je had dus ook niet door al er een wolf in je buurt zou zijn, en tuurlijk had hij dat weer. Gelukkig was zijn gehoor nog prima dus hoorde hij de sneeuw duidelijk knarsen onder de poten. Hij gromde even dreigend, wachtend op de wolf die zich zou laten zien om zo weg zou gaan dat hij haar of hem niet meer hoorde.

{ceylen}

De blonde poten drukte de sneeuw onder zijn kussens strak aan waardoor hij diepe pootafdruken achterliet. Bang dat iemand zijn pootafdrukken zou volgen was hij niet. Punt een, er was echt niet iemand zo gek om pootafdrukken te volgen, behalve jagers. Punt twee, het waaide erg dus de stuifsneeuw bleef er vast wel haken en het sneeuw ook behoorlijk. Er serieus overna denken deed hij ook niet. Een zucht verliet zijn bek, de lucht die daarbij zijn bek verliet vormde zich in de ijskoude lucht tot een wolkje. Het wolkje dreef van hem weg en verdween toen, last had hij er niet van. Hij rekte zijn poten even en rekte zijn rug toen uit. Hij geeuwde even en plantte zijn nagels in de aarde. Hij keek even rustig om zich heen, echt andere wolven waren er niet in zijn buurt en een wolf ruiken ging moeilijk als de kou die in de neus sneed je gewoon letterlijk afleidde. Nou ja, als er een wolf in de buurt was zou hij het snel genoeg merken, en dat was ook zo want al snel werdt zijn vaders naam door de wind gedragen, hij was uitgesproken door een stem die hij hier echt absoluut niet wilde horen. Even was het stil. Toen werd zijn naam geroepen, die irritante stem weer. Hij draaide zijn kop om te lijken of hij niet helemaal gek was geworden en de stem inbeelde. Helaas was het echt zo. De sneeuw witte teef met haar gouden ogen stond recht achter hem. Hij draaide zijn lichaam naar haar toe en wist even niets te zeggen. Twee precies dezelfde paar ogen staarde terug en een grom verliet zijn bek. "Wat?"sprak zijn stem kil en leeg. Zijn vacht raakte licht bedekt met sneeuw. "Wat moet je mam" gromde hij. Hij zou zijn moeder nooit vergeven dat ze hun zomaar vervangen had. Hij ging zitten en keek haar recht aan. Hij was groter en zeker gespierder geworden sinds hij zijn moeder voor het laatst had gezien. Hij was nu groter dan haar.