{ . “ . Graham {The Huntsman} . ” .}

... This is were I belong

Het was niet mijn schuld dat ik hier terecht gekomen was. De wereld waar ik uit kwam was vervloekt. Ze vervloekte mij, maar ik kreeg hulp. Hulp van vrienden waar ik nu een van was geworden. Ik tilde mijn voorpoten op en draaide mijn kop eens om te zien wie en hoe ik was geworden.
Drie kleuren, vormden de kleur van mijn vacht. De donker en licht bruine kleuren met een vleugje zwart er tussen door. Ik was een wolf geworden zoals ik me altijd had ingebeeld in mijn dromen. Een kleine glimlach sierde mijn kop. Tenminste als het een glimlach was. Natuurlijk moest ik erg wennen aan dit nieuwe leven, maar het zou een stuk beter worden.
Ik sloot even mijn ogen, om werkelijk te weten of ik dit nu was geworden en het was zo. Mijn ogen gingen terug open, waardoor mijn besef van een wolf zijn nu echt realiteit werd. Helaas zou ik nu een aantal mensen gaan missen, maar mijn nieuwe leven zou pas worden zoals het eigenlijk had moeten zijn.
Voorzichtig probeerde ik een paar passen, wat me eigenlijk goed beviel. Zo nam ik steeds meerdere en grotere passen, terwijl het me steeds beter af ging. Het was gewoon zo. “It was meant to be this.” Schoot er door mijn gedachten heen.
Voor ik het wist lieten de poten onder mijn lichaam zich in een snelle beweging door het bos te verplaatsen. Het was geweldig om zo te zijn, om zo te leven in deze wereld.

Na dat ik wist hoe ik mijn gedrag moest aanpassen als een wolf, begon ik de gebieden te verkennen. Nooit zou ik in een roedel willen, ik had immers niet geleefd als een mens in een grote groep. Dus zou ik dat nu ook niet kunnen. Een solitaire wolf zag ik wel eerder zitten.
Zo nu en dan eens ontmoeten en misschien wel eens bij een open roedel bijeenkomst komen. Kijken of ik ooit mijn gedachten zou gaan veranderen, maar voorlopig niet. Met een verbaasde zucht die ik uit mijn wolven bek blies, keek ik verbaasd rond. Nooit geweten dat het zo mooi kon zijn hier.
Nu zou ik er de tijd voor hebben, mijn tijd als mens, als sheriff, heb ik alleen maar de daders kunnen vinden en moeten oppakken. Ik had het daarmee druk, maar nu had ik alle van de wereld.
Een kleine glimlach sierde mijn bek weer, voor zover ik wist dat ik dat deed. Ik moest echt nog eens veel leren om een goede wolf te kunnen zijn. Voor het eerst dat ik het wist, kwam mijn neus met de melding een andere geur waar te nemen in de buurt. “All magic comes with a price, also this one.” Wat zou er gebeurden moest ik een andere reu tegen komen?
Snel rende ik naar de plek waar mijn neus aangaf dat de geur zich bezig hield en ik kwam uit bij, een rivier? Wat verbaasd keek ik de wolf en de rivier aan maar toch nieuwsgierig genoeg ging ik er vlak bij zitten. “Heerlijk aan het drinken, mijn heer?” Ik hield mijn kop wat schuin en keek met een normale, neutrale blik. Altijd zou ik vriendelijk zijn en nooit iemand wat kwaad doen.

{Hope you don’t mind I posted here}

{ . “ . Graham {The Huntsman} . ” .}

... The history in my past life

Ik liep verder naar de rivier, toen ik de jonge wolf heel even had aangesproken. Fronsend keek ik eens naar het water voor me, terwijl ik voorzichtig met mijn poot eens bij het water liet zakken. Om te zien of het werkelijk was.
Veel was me nog bij gebleven uit mijn oude leven. Die Regina, zij was zo onvoorspelbaar. Het ene moment kon ze poeslief doen, het andere moment haatte ze je enorm veel. Dan kon ze je zelfs nog wel invriezen in het water als ze dat wilde.
Gelukkig hoefde ik me hier geen zorgen te maken om haar hier weer te zien. Ze zat toch in een andere wereld en ze zou nooit een wolf worden. Ik moest even grinniken, want haar als wolf zien, dat zou pas een hilarisch moment zijn.
Maar toen bedacht ik me, dat de wolf, de jonge wolf, er ook nog was en ik niet zo ongezellig moest gaan doen. Snel boog ik mijn kop heel even en dronk een paar slokken water op. Ik likte mijn lippen even af en draaide me om. Daar kwam de wolf met zijn antwoorden en vragen.
“Nee, mijn bek bevriest als ik dat drink.” Begon hij, terwijl hij me aan keek. Ik knikte eens, het was inderdaad koud, maar om te bevriezen, nee dat leek mij op moment nog niet het geval. Tenzij Regina het vervloekt had, maar daar ging ik ook niet van uit, want ze was hier niet.

“Graham denk na, ze kan niet zo geweldig worden zoals jij nu bent.” Sprak mijn alter ego tegen mij, waardoor ik me weer helemaal goed voelde. Ik keek de jonge wolf weer aan, terwijl ik hem rustig observeerde, dit keer helemaal grondig. Misschien kon ik zo iets te weten komen over hoe zijn leven was geweest tot nu toe.
“Ik ben Legolas, hoe mag jij heten?” Vroeg Legolas, de wolf waarvan hij de naam nu wist, aan mij. Ik maakte en kort lachje. “Mijn naam is Graham, ook wel the huntsman genoemd.” Hij maakte een kort knikje naar Legolas, waardoor ik hem liet zien dat ik hem respecteerde.
Voor het eerst dat ik het door had, zwaaide ik wild met mijn staart in het water, waardoor er spetters op de aarde klotsten en mijn aandacht geschrokken daar heen ging. Even verbaasd keek ik naar wat er net gebeurd was. Ik was niet dom, maar dit was ik gewoon niet gewent.
“Sorry, ik ben dit niet gewent. Ik ben nieuw in wolf zijn.” Ik keek hem eens aan en keek toen naar zijn hals waar littekens zaten. Blijkbaar had deze jongen al veel ervaring. “Oh, je zult vast denken dat ik raar ben met het nieuw zijn in wolf. Je mag het denken, maar ik ben nooit altijd een wolf geweest. Misschien ken je het wel, de mens. Wel ik ging in die wereld dood, maar men bracht mij naar hier. Waardoor ik nu een wolf ben.” Vertelde ik de wolf, waarvan ik hem wel vertrouwde en wist dat hij voor ik dit had verteld waarschijnlijk raar vond.

{ . “ . Graham {The Huntsman} . ” .}

... I wasn´t like the human monster you´ve seen in your life.

Ik keek hem vriendelijk aan, hem iets aan doen wilde ik zeker niet, dus daarom bleef ik rustig zitten. Mijn leven als mens was het beschermen van mensen, dus wilde ik dit nu ook doen in mijn wolven leven. Nu niet voor de mens natuurlijk, maar voor de wolven die het zouden willen.
Heel even sloot ik mijn ogen om weer het moment te ervaren hoe ik Sheriff werd van de stad waar ik leefde, “Storybrooke, Maine”. De tijd waarin ik terug ging, was echt apart.
“Graham, ik wil je om 11.00 uur in mijn kantoor zien!” De toon van Regina, de burgermeester van Storybrooke, was dwingend. Iets wat je niet kon omzeilen. Ik wist niet wat ik gedaan had, maar ik was in ieder geval verplicht te komen.
Mijn leven was hier als een normale man. Ik had een huis, was een normale politieagent en kwam op voor iedereen die het nodig had. Al gebeurde er echter weinig in de buurt. Nog altijd galmde de toon van Regina door mijn hoofd.
Ik had echt werkelijk geen idee, wat er was dat ik nu zo spoedig mogelijk naar haar toe moest, want 11.00 uur, was in like een kwartier. Mijn ogen schoten ver open en ik keek naar de klok. Dan had moest ik nu wel opschieten wilde ik er op tijd zijn. Snel schoot ik achter mijn bureau weg en nam mijn spullen die ik als agent had vast.

Zo snel ik kon kwam ik aan bij Regina haar kantoor, waar ik naar binnen stormde. “Oh finally, je bent er Graham.” Ze keek me eens met een mysterieuze glimlach aan en ik ging rustig zitten. “Waar ik het met je over wilde hebben, is dat je een geweldige agent bent, Graham. Daarom wil ik je vanaf nu verwelkomen met de naam “Sheriff Graham”. Hoe vind je die?”
Ik keek haar even met grote ogen aan terwijl ik het niet kon geloven dat ik nu de Sheriff was van dit kleine stadje. Met een korte glimlach knikte ik eens, maar Regina was al weer blij dat ik bijna kon verdwijnen uit haar kantoor. “Well, dit kan je vanaf nu op je kleding dragen en dan wil ik nu graag weer verder met mijn zaken, alleen.” Ze keek me opnieuw dwingend aan terwijl ik haar gedag zei en snel terug naar mijn eigen kantoor in het kleine politiebureau.”
Mijn ogen opende weer en ik keek naar de wolf voor mij, met de naam Legolas. Ik glimlachte even maar werd al vrij snel, ruw uit die glimlach getrokken. Aan zijn toon te horen had hij het niet zo op mensen. “Wel wel, een mens dus. Jullie volk heeft mij veel aangedaan. En mijn moeder.” De witte wolf voor mij schudde zijn witte vacht uit terwijl hij mij aan keek. Geschrokken keek ik hem aan.
“Je moet een ding weten Legolas. Ik ben niet zo als jij de mensen hebt ervaren. Ik was sheriff in mijn vorig leven, ik beschermde de mensen voor al het kwaad. Ik doe niemand wat aan, deed ik niet in mijn vorig leven en dat doe ik nu ook niet. Believe me!”

Ik keek de wolf nog eens aan en boog me toen om naar de rivier achter zich. Heel even moest ik zien of ik dit werkelijk was. Het spiegelbeeld dat zich in het water bevond gaf mijn nieuwe uiterlijk weer. Ik was de wolf met het bruin, in verschillende tinten.
Met een zucht draaide ik me om en keek de jonge wolf weer eens aan. “Echt, nooit durf ik iemand zo iets ergs aan te doen. Ik zou dan echt niet kunnen leven.” Dit meende ik ook werkelijk, want als ik iemand zou doden die gelijk was als mij, dan zou ik mijn hele leven lang allerlei verwijten na mezelf toe gooien. Alleen het wild om mezelf mee te voorzien van voedsel doodde ik.

{ . “ . Graham {The Huntsman} . ” .}

... I think I was a weirdo.

De wolf voor hem leek langzaam weer van zijn standpunt dat ik hem wat aan wilde doen af te stappen. Gelukkig maar want ik wilde al niet meteen haat tegen me zien, als ik écht niet van plan was iemand kwaad te doen.
“Goed, ik geloof je. Het is zeker raar om nu op vier poten te lopen? En om te jagen.” De wolf keek me eens aan terwijl ik hem eens bedenkelijk aan keek. Nu hij dat zo vroeg, begon ik daar eens over na te denken.
Hoe was mijn tijd geweest van dat ik wist dat ik een wolf was geworden. Bedenkelijk keek ik naar de lucht, hoe de wolken elkaar achterna joegen. Ooit deed ik dat om het gevaar weg te jagen uit de plaats waar ik woonde.
Maar nu zou ik alleen nog maar achter voedsel aanrennen, andere wolven ontmoeten, vrienden en vijanden maken en wie weet ooit nog eens in een roedel. Maar dat wilde ik in ieder geval nu nog niet doen. Eerst vrijheid, daar wilde ik van genieten.

Rustig keek ik de wolf voor mij opnieuw aan en glimlachte eens. “Klopt. Het is echt raar. Ik herinner me nog mijn eerste keer van besef dat ik zo was.” Ik moest heel even grinniken om het idee hoe dom ik had gelopen bij mijn eerste wolf passen.
“Toen ik wakker werd, begon ik eens tegen mezelf te praten en het enige wat ik hoorde was wat gegrom. Ik schrok zo enorm, dat ik op sprong, terwijl ik op dat moment met mijn ogen in een plas keek en zag wat ik was.” Ik schudde eens met mijn kop.
Waarschijnlijk was het als je een omstander was, een geweldig gezicht hoe ik daar als een gek had lopen rond huppelen met het idee dat ik enorm gek was geworden en niet wist hoe ik me moest gedragen.
“Ik heb waarschijnlijk als een gek rond gehuppeld en gesprongen, zoals dit.” Ik deed hem eens voor hou ik had gedaan en moest er zelf eens om lachen. Pas later die dag had ik mezelf helemaal uitgevonden hoe ik functioneerde. Alles was me toen duidelijk.
“En tsja, ik kreeg honger. Je moest eens weten hoe lang ik er over heb gedaan om ook maar enigszins voedsel te bemachtigen. Echt alsof ik een loser was, leek het wel. Maar gelukkig is alle schade hersteld en kan ik zo en gemakkelijk nu een hert vangen.”
Heel even liep het water mijn bek binnen bij het idee van een hert, wat mals was aangelegd, sterk en groot was. Daarbij kon ik uren genieten van mijn vol gevreten buik. Ik keek nog eens naar Legolas. “Wat is er met jou gebeurd dat je mensen eigenlijk zo haat?” Ik vroeg me af hoe hij de mens eigenlijk als dier had ervaren.

{ . “ . Graham {The Huntsman} . ” .}

... Wanna have a walk with me?

Het was echt een hele aardige wolf, die Legolas. Ik mocht hem eigenlijk wel. “Het lijkt me ook heel raar als ik wakker wordt en begin te praten en dat ik dan allerlij rare praat hoor.” Even grinnikte ik om zijn kleine grap.
Het was zeker raar, zoals ik nu ook had meegemaakt. Om zo te veranderen van mens naar wolf. Natuurlijk niet op de manier van “Hoppa” gedaan, nee het ging een paar dagen duren voor ik zo zou worden.
Met een korte zucht dacht ik terug aan het einde van mijn menselijk leven. Stomme Regina. Ik bedacht me plots weer dat er nog een wolf voor mij stond. “Ik zou ook niet één twee drie op twee poten, eh… Benen kunnen lopen denk ik.”
Ik knikte eens en lachte eens. “Wij mensen kunnen ook zeker niet meteen goed lopen hoor. Dat gaat stapsgewijs, oudere mensen moeten je helpen met vasthouden en een leven als mens is moeilijker dan een leven van een dier.”
Nogmaals grinnikte ik even en opnieuw begon de jonge reu weer verder met zijn kleine verhaaltjes. “Ik kan pas sinds een half jaar een hert vangen. Oke, ik was toen pas groot genoeg, maar het zegt toch iets!” Was dit nou een compliment naar mij toe?
Want als dat zo was, was ik er zeker heel erg blij mee. Een korte, kleine glimlach versierde mijn wolven kop.

“Nou, het is eigenlijk maar gebaseerd op één ervaring met twee mensen. Ik was nog maar twee maanden. Mijn moeder en vader en ik werden gevangen genomen, door die twee mensen dus. Mijn kooi, heet dat een kooi? was niet goed dicht, en ik kon ontsnappen.
Ik rende dus weg uit dat huis en verstopte me in het bos naast het huis. Maar mijn ouders kwamen niet. Ik hoorde ze allebij grommen en huilen, en daarna niets meer. Ik weet niet of ze dood zijn, of iets anders. Maar toen ik ze niet meer hoorde ben ik weggerent, omdat die mensen naar buiten kwamen.”
Ik schrok en keek hem aan. “Het spijt me van je ouders, echt waar jongen, je hebt veel mee gemaakt. Ik zou het ook doen als het mijn ouders waren. Maar sommige mensen zijn nou eenmaal zo gemeen, net zoals de slechte wolven hier. Daar kun je helaas niets aan veranderen.”
Ik gaf hem met mijn poot een schouder tikje, ook al zag het er nogal raar uit. Als mens zijnde, was dit veel gemakkelijker. Ik grinnikte eens en keek hem aan.
“Zullen we anders eens wandelen? Anders bevriezen we nog hier door de kou en zijn we straks ijsblokjes.” ik grinnikte eens opnieuw en sprong omhoog terwijl ik stond te trappelen om de boel hier verder te gaan verkennen.
“Ben jij hier trouwens al lang?” Vragend keek ik hem aan, terwijl ik alvast begon te lopen. Ik hoopte dat de wolf mij achterna liep, want ik wilde hem nog beter leren kennen. Misschien kon het wel mijn aller eerste vriend hier worden in deze nieuwe wereld.


{Lolz, ik kom er nu pas achter dat ik vorige keer met verkeerde account heb gepost XD}