<sub>Wild rende ik weg, ik werd gevolgd. Maar sterk was ik op dit moment niet. Verzwakt was ik zeker, vannacht was ik al eens aangevallen, terwijl ik verlamd op de grond had gelegen door het slapen. Wat er was gebeurd wist ik zeker niet.
Zo hard als ik kon rende ik weg voor mijn leven, bang om opnieuw dood te gaan. Dit keer voorgoed, zoals me was verteld. Met een brok in mijn keel sprong ik over een omgevallen boom heen.
Ik keek eens om, om te zien of ik nog achtervolgt werd, maar het leek alleen maar zo dat ik me inbeeldde ze kwijt te zijn.
Met de energie die ik nog had, sprong ik de hoge rotsblok op, terwijl ik wist dat ik dit nooit zou gaan winnen. Zij waren er te sterk voor en ik was er te zwak voor.
Ik trok me omhoog en stond op de rotsblok, terwijl ik terug werd omsingelt. Mijn ogen lieten zich sluiten, om zo de klappen niet aan te zien komen.

{Lekker kort, maar ik weet serieus niets XD Wie het eerst is, mag ‘em doden}</sub>

(*_Eevy_*)
..I'm gonna end you're life.

<sub>Met een grijns rond haar lippen rende ze de zwakke reu achterna. De reu had ze eerder in het oog gekregen en later had ze gemerkt dat hij behoorlijk zwak had. Eevy had wel weer eens zin om wat bloed te proeven in haar bek en deze reu leek de perfecte oplossing! Eevy was de laatste tijd lekker bezig ze had al twee gevechten gehad, die voor haar een goede uitkomst hadden gehad. En Eevy had zo'n voorgevoel dat ze dit gevecht gemakkelijk kon winnen en dit keer zou ze haar slachtoffer niet laten gaan. Met een grom sprong Eevy uit de bosjes en keek naar de reu die net op een hoge rotsblok sprong. Eevy wachtte niet af en sprong hem achterna. Ze gniffelde een keer en dreef de reu in het nauw. Ze zette langzame stappen richting de reu. Haar nagels kraste over het gesteente heen wat een piepend geluid gaf. Een grijns lag rond de lippen van Eevy. Een grijns die maar niet van haar snuit af te krijgen was. "Nog een paar laatste woorden?" vroeg Eevy met een nep zoete stem, terwijl ze een nieuwe stap richting de reu zette. Ze kende de reu totaal niet. Het enige wat ze van hem wist, was dat hij op dit moment zwak was en dat telde. Nu kon Eevy haar lolletje ook weer hebben. Ze spande haar spieren aan en haar nekharen rezen omhoog. Haar lip krulde zich omhoog en een rij vlijmscherpe tanden was te zien. Ze zette een nieuwe stap naar de reu, maar kon zich toen niet meer inhouden. Ze schoot op de reu af. Ze zette haar tanden in de hals van de reu en boorde ze er diep in. Haar nagels vonden hun weg naar de rug van reu en met de druk die ze op de rug uitvoerde, dwong ze de reu om tegen de vlakte te gaan. Ze trok haar kop een keer met een ruk naar achter, waardoor wat vel los schoot. Maar ze nam geen pauze. Ze zette haar tanden opnieuw in de hals en een lage grom verliet haar keel.

[flut. but hea, Eevy is gonna go wild!]</sub>

<sub>Vlijmscherpe tanden doorboorden mijn lichaam, overal waar het maar kon. Zachte kreunen van pijn gingen door mijn lichaam heen, terwijl ik wist dat dit het einde was. Was ik eindelijk verlost van alles. Verlost van de pijn, de boete en al het andere wat mijn leven had gehad.
Zo hoefde ik ook niet meer te denken aan al het oude in mijn leven. Wat mijn vorig leven was geweest. Het was spijtig dat ik kort van de plaats heb kunnen genieten, van dit land.
Maar het was het waard geweest. Uiteindelijk was het toch weer Regina, die dit leven in de macht had gehad, om me weer dood te laten gaan. Zij was degene die er wel voor zou zorgen.
Een korte zucht verliet mijn mond en ik mompelde nog wat. “I’ll hate you forever, Regina. Not even now, but also in the future.”
Het waren ook mijn laatste woorden geweest tijdens het feit van het dood gaan als een mens. Nog even opende ik mijn ogen en zag een witte wolf zich uit leven op mijn lichaam.
Een laatste pijn schicht ging door mijn lichaam heen. Dat was het dan, voor mij mijn eind, voor haar haar plezier. Het kon me niks meer schelen, maar het moest zo zijn.
“Thank you world, thank you for this beautiful life.” De laatste gedachten vloeiden weg uit mijn hoofd, de laatste liters bloed kwamen terug bij mijn hart, maar gingen niet meer verder. De laatste paar liter lucht in mijn longen blies ik uit. Mijn ogen zouden nooit weer open gaan en verder leven. Nee, mijn leven was nu voor goed beëindigd.

{De laatste post met Graham, vanaf nu is 'ie dood. Dus doe wat je met hem wil doen nog en ik zal niet meer verder posten met hem. XX}</sub>

(*_Eevy_*)
..Game over.

_{De reu was zwak, nog zwakker dan dat Eevy had gedacht. Eevy rukte opnieuw aan de hals met haar vlijmscherpe tanden. Ze hoorde de reu nog wat mompelen, maar negeerde het. Het bloed stroomde haar bek in en ze spuugde het uit voor de snuit van de reu, die het moeilijk had gekregen. Eevy's nagels krabde intussen de buik van de reu open, waar ook inmiddels het bloed uit sijpelde. Eevy liet even de hals van de reu los en zag hoe het bloed uit de wond gutste. De reu leek bijna bij zijn einde gekomen. Eevy scheurde de buik van de reu open met haar klauwen en bloed gutste uit de wond. Eevy reikte opnieuw uit naar de hals en zette haar tanden er opnieuw in. Opnieuw vulde bloed haar bek, maar dit keer liet ze niet los. Ze duwde haar tanden er verder in, totdat ze bij de slagader aankwam. Ze legde een druk op haar tanden en de slagader knapte kapot. De reu ademde zijn laatste adem uit, voordat zijn lichaam verslapte en de kreunen van pijn stopte. Eevy hield hem nog even vast, om er zeker van te zijn dat hij dood was en liet toen de hals voorzichtig los. Ze deed een paar stappen naar achter en bekeek haar 'kunstwerk'. De buik van de reu was open gescheurd en je zag de ingewanden zitten. Het bloed sijpelde uit de wond en zorgde voor een plas bloed onder de reu. Bij de hals van de reu was een stuk vel afgescheurd en het bloed liep langs zijn hals naar beneden, waar ook een plas bloed was ontstaan. Mors dood. Eevy grijnsde opnieuw en likte kort haar lippen. Ze spuugde het bloed dat in haar bek zat uit en draaide zich om. Ze liep weg en liet de reu achter voor wat het was. Ze grinnikte nog een keer.}