{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... Who are you?

De dag was heerlijk, lekker temperatuurtje en de zon scheen, al was het niet zo veel. Ik lag heerlijk op de rotsen die de grens vormden van mijn gebied en Pubu. Tot er plots een geur mijn neus binnen drong waardoor mijn ogen meteen open vlogen. “Indringer.” Galmde het in mijn hoofd.
Snel schoot ik overeind en liet mijn spieren even snel uitrekken, terwijl ik mijn poten het werk liet doen om zo snel mogelijk achter de indringer aan te gaan. Luid grommend, om het te laten weten dat het hier niet hoorde.
Ik schoot snel tussen de bomen door die rond de grens lagen. Daar zag ik de indringer. Een andere reu, bruin en aan zijn bouw te zien nog wel sterk. Dit moest maar eens afgelopen zijn, hij kwam hier vaker.
Plots had de reu het door, draaide zich om en gromde. Stoppen deed ik niet, want ik wilde hem laten zien dat ik hier de baas was, de baas in mijn eigen gebied waar hij zich nu op begaf. “Scheer hier weg jij indringer.” Gromde ik slissend tussen mijn tanden door.
Ik greep hem in zijn nek en sloeg mijn klauwen in zijn lichaam. Zo was ik eigenlijk nooit, maar ik was hem nu gewoon een keer zat, de hele tijd mijn gebied te lopen terroriseren. Ik moest gewoon een keer mijn frustraties kwijt en dat hij nou de pineut was, was pech hebben.

Nadat de reu uiteindelijk door had, na een zeer lange tijd, dat ik hier de baas was, kon ik rustig door Pubu weer terug naar mijn gebied, al wilde ik wel even langs de waterval. Ik had inmiddels wel dorst gekregen van het duidelijk maken.
Ik grinnikte even en liep op een kort drafje verder, terwijl ik dacht aan het heerlijke water wat uit de bergen afkomstig was die ergens bij Pubu in de buurt lagen. Snel schoot ik weer voor uit, hoe eerder ik er was, hoe eerder ik van dat water kon genieten.
Aangekomen bij het meer boog ik mijn hoofd naar beneden en liet mijn tong de aanraking met het water maken. Gulzig begon ik het water naar binnen te slokken, terwijl ik mijn ogen had gesloten. Dit was zo verrukkelijk lekker.
Nadat ik klaar was, keek ik eens om mij heen of er iets veranderd was. Evenals mijn ogen, deden ook mijn oren en neus hun werk. Tot plots mijn neus een geur ontdekte. “Teef!” Ging er door mijn hoofd heen.
Wild draaide ik me om en zag daar teef staan. Met een grom keek ik haar observerend aan en nam alles goed en duidelijk in me op. Ze was wit, had blauwe ogen, was aan het uiterlijk te zien dat ze jong was. Blijkbaar nog niet zo oud als dat ik zelf was.
Met een vage, korte grom, wat er niet eens op leek, ging ik voor haar zitten en keek naar de teef alsof het een alien was die net uit de lucht was komen vallen en me de weg vroeg naar haar ruimteschip dat elders was neer gestort. Ik was in ieder geval nog niet van plan wat tegen haar te zeggen.

{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... I will get what I want?

Ik hield de teef grondig in de gaten. “Wat moet je van me, hond?!” Sprak ze luid, met een zacht grom naar hem. Met haar kop maakte ze een gebaar, waardoor ze liet zien dat ze niet bang voor hem was. Even lachte de reu spottend om dat gebaar. Hij deed niemand een vlieg kwaad als ze hem niks misdeden.
Voor het eerst trok de reu zijn mond eens een keer los. “Ik wil een deal maken, wat betekend een kleine strijd tussen ons twee.” Begon hij terwijl hij eens een keer moest grijnzen. Dit zou betekenen dat hij het zinnetje van Graham die hij ooit eens had ontmoet kon gaan gebruiken. “Win jij, mag jij op mijn gebied blijven komen. Win ik, luister jij naar mij, wat betekend dat je in mijn roedel zult zitten. All magic comes with a price deary and so this is my price.” Een nog grotere grijns versierde mijn kop.

Dit zou pas geweldig worden en ik wilde da nook zeker niet op haar toestemming wachten. Ik spande mijn spieren aan, liet het instinct in mij over nemen. Voor ik het wist schoot ik uit met mijn klauw en mijn bek, terwijl ik haar eens vast greep bij haar hals en met mijn poot hard op haar schouder duwde.
Nu zou het dan zijn begonnen en we zouden wel eens zien wie er zou gaan winnen. Wie hier nu het recht had om te eisen wat hij of zij wilde.

{Sorry voor dat ie zo kort is}

{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... Come on you girl!

Het verbaasde me hoe de teef haar reactie was. Sterk en snel, maar lang niet zo sterk in kracht, als een wolf van mijn leeftijd. Een korte grijns kwam terug op mijn kop. Maar die werd al snel er van af gehaald, toen ze mij van zich af wierp zo dat ik op mijn zij kwam te liggen.
De wolvin kwam op mijn rug terecht, en greep mijn hals vast. Ik liet haar gewoon eerst haar gang gaan. Eens zien wat ze kon, zodat ik me tot aan een bijeenkomst kon bedenken waar zij in de roedel zou kunnen staan, mocht ik de strijd winnen.
De teef gaf een ruk, terwijl mijn huid open scheurde en het bloed uit mijn lichaam vloeide mijn vacht in. Ik gaf niks om mijn vacht op dit moment, want het leven moest zo zijn, leven en dood. Daar hoorde verwondingen ook bij.
Ik spande mijn spieren terug aan en draaide de situatie nu om. Met mijn tanden greep ik haar bij haar hals vast en gaf er een ruk aan, terwijl ik op sprong. Opnieuw greep ik haar bij haar hals vast, waardoor ik een van mijn tanden haar huid onder haar vacht een stukje of 3 centimeter liet open scheuren.
Ik zette mijn klauw op haar borstkas en trok mijn poot in een snelle beweging naar achteren. Terwijl ik van haar af sprong en haar opnieuw begon uit te dagen. Ik gromde eens en keek haar uitdagend aan, terwijl ik klaar stond voor een nieuwe aanval.

Ik bedacht me hoe ik de leden die ik zou kunnen hebben bij mijn roedel hun status in de roedel zou vertellen. Zou ik ze een kleine test laten doen, of zou ik ze gewoon het nieuws vertellen? Daar was ik nog niet over uit, maar ik zou nu in ieder geval nog geen status aangeven.
Mijn gedachten maakte ik leeg voor de realiteit dat ik moest terug gaan naar waar ik was gebleven. Gebleven bij de strijd tussen de wolvin en mij. Nog altijd wist ik haar naam niet, maar dat zou wel eens na deze strijd kunnen komen.
Ik daagde nog steeds uit, terwijl ik wachtte tot er een nieuwe aanval zou gaan komen. Met mijn nagels ging ik eens door de aarde heen, terwijl ik wat actie probeerde in te zetten. Ik liep wat naar voren en op zij terwijl ik grommende uitdagingen maakte.
Als ze nu niet nog eens zou aanvallen, wist ik het ook niet meer. Mijn blauwe kijkers hielden haar goed in de gaten, mijn oren waren gespitst op onverwachtse geluiden of andere indringers en mijn neus hield goed in de gaten of er meer of minder bloed in de buurt was.
De grijns die eerder op mijn kop had gezeten, kwam eens een keertje terug. “Al uit gestreden of ga je nog wat doen?” Bracht ik spottend naar de wolvin toe. “Come on deary.” Daagde ik haar nog eens uit, want het kon hier toch al niet bij blijven, of wel?

{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... End of the game!

Voor een moment dacht ik dat ze gestopt was, dat ze niet meer wilde. Maar ze greep me terug. Ze greep me waar ze me kon grijpen met haar bek. Mijn hals, waar ze wilde aan trok, om mij te verwonden. Haar boost van zich zelf beschermen, nam alles in haar over.
De pijn die ik voelde, was voor mijn gevoel wat ik verdiend had. Ik had haar immers uitgelokt en ik had er een deal van gemaakt. Won zij, mocht zij hier zijn en rond huppelen. Won ik, kwam zij bij mij in de roedel.
Zo ik was hier degene die maar eens pijn moest voelen voor al die deals die ik maakte. Oh en dan nog het vreselijkste deel “All Magic Comes With A Price.” Dit was geen magie, dit was een deal. Voor mij gold dan alleen maar “All Deals Comes With A Price.” Dus had deze dat ook.
Maar ik was niet van plan mijn leven door haar te laten nemen, om haar hier in dit gebied te hebben. Dus ook mijn beschermings instinct dat in mij zat, kwam snel naar boven.

Wild greep ik haar terug vast en trapte met mijn achterpoten hard tegen haar lichaam aan. Snel sprong ik op haar en greep haar vast. Overal waar ik kon, overal waar het mogelijk was om haar te verwonden. Mijn tanden, mijn klauwen overal maakte ik haar gewond, zo lang ik het kon.
Ruw duwde ik haar neer en op de grond, om haar daarna diep in de ogen aan te kijken. Alles had ik nu immers gegeven. Ik liet nog eens een grom uit mijn bek vloeien, terwijl ik haar eens aan keek.
“It’s over now deary, you’ve lost.” Ik duwde nog eens mijn gewicht extra op haar, zodat ze wist dat er nu niet meer te winnen viel.

{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... You're still gonna have it.

De teef gromde kort, maar ik gaf haar geen genade meer. Want het was nu over. “Ga van me af.” Vertelde ze me met een grom en ik keek haar eens fronsend aan. Met de kracht de ze nog had, gooide ze mij van haar af.
Rustig stond ik op en ging voor haar zitten, terwijl ze bekeek hoe ik haar er aan toe had getakeld. Een korte glimlach ontstond op mijn kop, want ik wist dat ik nu stiekem mijn kracht voor een strijd nog niet had verloren.
Maar de teef haalde me al vrij snel uit mijn kleine dagdroom. “Ik snap jouw niet.” Begon ze, terwijl ze haar bebloede poot schoon likte. Ook ik keek even naar mijn lichaam zo ver ik kon. Straks even een duik in het meer, wanneer het avond was en alles was weg.
“Waarom wil je dat ik in je roedel kom? Je hebt niks aan me.” Sprak ze tegen me met een neutrale toon. Maar ik keek haar aan terwijl ik schuddend met mijn hoofd een kort lachje uit mijn bek liet vloeien.
Nog even liet ik een vaag zuchtachtig lachje horen en keek haar toen aan. “Ik snap jou niet.” Begon ik mijn zin. “Kijk dan wat je in je hebt, zie hoe je er mij aan hebt toegetakeld, zie dan dat je een gave hebt die ik niet heb. Jij bent snel, sneller dan dat ik ben. Je kunt sterker worden deary, dat weet ik zeker.” Begon hij en keek haar eens aan.


“Je bent fout over dat je in een goede roedel komt, hij is niet goed, de roedel is voor iedereen. Voor slechte, voor neutrale, voor goede. Voor iedereen, dus ook voor jouw.” Even keek ik haar eens aan en haalde mijn wenkbrauwen eens op terwijl ik haar eens rustig aan keek.
Ze zou nu vast denken dat ik compleet gek was. “Luister, ik kan je dingen bieden, die je zonder mij niet zou kunnen hebben. Zou jij zomaar een alfa kunnen aanvallen in een andere roedel? Kijk, ik mag dan wel Alfa zijn, maar ik ben net zo als jij.”
Nu zou ze wel helemaal in de war raken van al mijn woorden die ik sprak. Ik was dan wel alfa, maar ik was net zoals haar begonnen, nooit al op dit niveau. Dus ik wist wat ik moest door maken. “Ik wil iedereen in de roedel behandelen, zoals jij dat zou willen. Ik wil niet een onderscheid maken tussen een hoge rang en een lage rang. Tuurlijk, je krijgt een rang in de roedel, maar dat moet je zien als een taak die je hebt.” Ik keek even naar de waterval die links van me lag.
Het zou mooi zijn dat de wolvin er bij kwam, want ze mocht in het gebied wandelen en ze mocht haar kracht verbeteren als ze dat zou willen. “Maar, wanneer je in de roedel zit, mag je legaal op mijn gebied komen. Iets wat je ook graag wilde niet?” Hij keek haar eens grijnzend aan en keek eens recht in de kop van de wolvin. “Wat is je naam trouwens?”

(*_Eevy_*)
..Stop it, you make me blush.

<sub>Eevy keek op toen ze een klein lachje van de reu hoorde. Ze fronste kort haar wenkbrauw en zette de poot die ze had schoon gelikt terug op de grond. De reu liet nog een vaag zuchtlachje horen, iets wat Eevy opnieuw deed fronsen, en keek Eevy vervolgens aan. “Ik snap jou niet.” begon hij. Eevy begreep hem niet, maar liet hem uit praten er dwars door heen praten heeft toch geen zin. “Kijk dan wat je in je hebt, zie hoe je er mij aan hebt toegetakeld, zie dan dat je een gave hebt die ik niet heb. Jij bent snel, sneller dan dat ik ben. Je kunt sterker worden deary, dat weet ik zeker.” sprak de reu Eevy toe en keek haar aan. Een gave die zij had en hij niet? Yea sure. "Stop it you, you make me blush," zei Eevy op een sarcastische toon en bracht haar poot opnieuw naar haar bek. Ze begon opnieuw haar poot te likken, maar haar oren waren nog steeds richting de reu gericht. “Je bent fout over dat je in een goede roedel komt, hij is niet goed, de roedel is voor iedereen. Voor slechte, voor neutrale, voor goede. Voor iedereen, dus ook voor jouw.” Deze woorden liet Eevy op kijken. Een roedel voor alle soorten wolven. In Eevy's ogen was dat niet mogelijk. De slechte zouden de goede treiteren, tenminste dat zou Eevy doen. Een kleine gemene grijns begon zich te vormen rond haar lippen. De reu trok een wenkbrauw op terwijl hij haar aan keek. Eevy negeerde het en ging verder met het schoonmaken van haar poot. “Luister, ik kan je dingen bieden, die je zonder mij niet zou kunnen hebben. Zou jij zomaar een alfa kunnen aanvallen in een andere roedel? Kijk, ik mag dan wel Alfa zijn, maar ik ben net zo als jij.” Opnieuw keek Eevy op. Een alfa aanvallen? Mocht dat in de roedel van de reu? De grijns rond Eevy's snuit werd groter. Dit kon nog erg leuk gaan worden. “Ik wil iedereen in de roedel behandelen, zoals jij dat zou willen. Ik wil niet een onderscheid maken tussen een hoge rang en een lage rang. Tuurlijk, je krijgt een rang in de roedel, maar dat moet je zien als een taak die je hebt.” sprak de reu. Hmm.. een roedel waarin iedereen gelijk was. Dit idee van de roedel begon Eevy steeds meer te zinde. “Maar, wanneer je in de roedel zit, mag je legaal op mijn gebied komen. Iets wat je ook graag wilde niet?” zei de reu en keek haar grijnzend aan. Eevy grijnsde terug en knikte kort. “Wat is je naam trouwens?” vroeg de reu.

Eevy zette haar inmiddels schone poot weer terug op de grond en likte kort haar lippen. "Eevy," zei ze kort. De roestige smaak van bloed was nog steeds te proeven in de bek van Eevy. "En met welke naam ga jij?" vroeg Eevy en keek de reu kort aan. Haar blik dwaalde af naar de rivier naast haar, ze zou straks wel een duik nemen en even wat drinken. Eevy dwaalde af met haar gedachtes. Een roedel voor alle soorten wolven? Een roedel waarin je de alfa kan aanvallen? Totale chaos. Of had de reu toevallig een manier gevonden om de rust her te vinden. Eevy richtte haar aandacht weer op de reu. "Zijn er ook regels, of is die roedel van jouw een totale chaos?" vroeg Eevy en eindigde met een spotten lachje. Zelf zag ze het niet zo zitten om die roedel in te gaan. Maar aan de andere kant, sterker worden was een doel die ze wou halen in haar leven. Tot het gevecht met de reu had ze geen gevecht verloren. Ze was dan ook de onmogelijke gevechten uit de weg gegaan. Ze liet haar nagels in de natte koude aarde zinken en kraste het open. "En als ik bij je roedel kom, welke rang had je voor me in gedachte?" vroeg Eevy. Het lag ook een beetje aan de rang hoe Eevy zich ging opstellen in de roedel. Als het een rang was met veel verantwoordelijkheid, dan zou Eevy geheid veranderen. Ook al was ze niet de liefste, ze zou de taak vervullen die haar werd opgedragen.</sub>

{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... Don't follow me, you bitchy nightmare

Voor me had de teef haar poot weer schoon gelikt. Ik draaide eens met mijn ogen. Waarom zou je zo’n poot schoonlikken als er een meer in de buurt was die midden in de nacht rare vertoningen had die misschien alle wonden konden helen?
Mij was alles op moment een raadsel. Alles om mij heen, wat er in mijn hoofd afspeelde. Maar ik moest me er gewoon niet door laten najagen. Dat was niet goed voor mij en deed mijn reputatie ook niet ten goede.
“Eevy.” Antwoorde ze mijn eerdere vraag, waardoor ik even naar haar keek. Een korte en mysterieuze “Hmm” kwam er zachtjes uit mijn bek vloeien, terwijl ik half afgeleid naar haar staarde.
“Come on Nathan, you’re not that wolf. This is what they want.” Galmde er door mijn wolven kop heen en ik gromde eens naar mijzelf. Waarom deed ik dit nou weer, het was gewoon echt slecht voor mij. Stomme Quinn, de terrorist in mijn nachtmerries.

“En met welke naam ga jij?” Vroeg de teef aan mij, terwijl ze me eens kort aan keek. Ik keek haar eens met opgetrokken wenkbrauwen aan. Sommigen wisten al hoe ik heette, maar dat wist zij blijkbaar nog niet. “Well deary, mijn naam is Nathan James Sykes. James mag je ook wel afkorten tot een J.” Sprak ik rustig uit en knikte even naar haar.
“Zijn er ook regels, of is die roedel van jouw een totale chaos.” Sprak ze verder, terwijl ik haar eens verontwaardigd aan keek. Zijn roedel was totaal niet chaotisch, zo zou ik het nooit kunnen verdragen. Als er ook maar een klein dingetje was en dat liep niet goed, was ik echt enorm chagrijnig.
“Mijn roedel is beslist niet chaotisch. Het zijn simpele regels.” Zo vertelde ik haar mijn 6 regels die ik had gesteld waaraan iedereen zich volgens mij moest houden. Simpel of niet, ik wilde ze het liefst zoveel mogelijk nastreven.
Ik hoorde het water van de waterval nog altijd enorm hard kletteren op het meer en de rotsen daaronder. Mijn mondhoeken gingen een klein beetje omhoog, voor zover ik als wolf dat kon. Maar werd al weer snel uit mijn gedachten gehaald door Eevy, de wolvin voor mij. “En als ik bij je roedel kom, welke rang had je voor me in gedachte?” Begon ze, dit keer was het een vraag. Ik keek haar even aan en grijnsde. “Eerst zal je voor een paar dagen een nieuw lid zijn, waarin ik me bedenk bij het zien wat je daar in ook nog presteert wat voor een rang je krijgt. Je zal dit zo spoedig mogelijk horen. Ga er maar van uit dat je iets met je snelheid te doen krijgt, deary.” Eindigde ik mijn zin. Maar ik wilde haar nog iets zeggen. [b]“Welkom Eevy.”[b] Met een klein evil lachje keek ik haar eens aan.
Ze moest eens weten wat ze kon, als ze er achter kwam. Ik wilde wel eens zien wat Quinn er op zou doen, mocht ik hem ooit terug zien en het tot een strijd uitdraaien.

{Sorry voor deze flutpost}

(*_Eevy_*)
..Calling you James, if you like it or not.

_{De reu had zich voorgesteld als Nathan James Sykes. James mocht Eevy voor het gemak af korte. Ze trok een wenkbrauw op. En een grijns kwam rond haar lippen. Een bijnaam kwam in haar op. Waarom moeilijk doen en de hele naam onthouden? James, de nieuwe bijnaam voor de reu. Origineel? Nee, but hea, dat had Eevy nooit gezegd dat het origineel zou zijn. Vervolgens had de reu, sorry James, de regels uit gelegd. Om precies te zijn waren het er zes. Eevy kon er mee leven, alleen de derde regel stond haar niet aan. Je mag je mede roedel leden niet aanvallen. Die roedel kon nog een dode boel worden. Maar, Eevy kon vast nog wel haar lolletje hebben op haar tijd. En anders zou ze daar wel voor zorgen. Eevy keek op toen James haar aan keek met een grijns. “Eerst zal je voor een paar dagen een nieuw lid zijn, waarin ik me bedenk bij het zien wat je daar in ook nog presteert wat voor een rang je krijgt. Je zal dit zo spoedig mogelijk horen. Ga er maar van uit dat je iets met je snelheid te doen krijgt, deary.” sprak James. Iets met snelheid, hmm.. Eevy wist niet goed waar ze daarvan moest denken. Eigenlijk vocht ze het liefste, kon ze nog wat spelen. De reu was nog niet uitgepraat. “Welkom Eevy.” zei James met een klein evil lachtje. Eevy grinnikte een keer. "Nou bedankt, ik vind het een eer," zei Eevy op een sarcastische toon. Maar ging niet meer tegen spartelen. Ze stond op en liep zonder nog iets te zeggen naar de rivier toe. Ze maakte haar wonden schoon en dronk zelf nog een paar slokken. Ze keek een keer in haar spiegelbeeld in het water, zo erg zag ze er niet uit. Het zou wel allemaal goed komen. Ze draaide zich weer om richting James. "Dus James, en nu?" vroeg Eevy. Die reu gaat nog op zijn rug liggen om te smeken dat Eevy de roedel verlaat. Hij zou een hele last van haar krijgen.}

{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... You can do what you want.

Ik keek haar nog eens aan terwijl ik een evil plannetje in mijn hoofd had. “Nou bedankt, ik vind het een eer.” zei Eevy op een sarcastische toon. Ik wiebelde eens met mijn wenkbrauwen terwijl ik nog altijd alles in mijn hoofd had.
De wolf draaide zich om ging naar de rivier om haar wonden schoon te maken en wat water te drinken. Straks zou hij haar meenemen naar het meer, en zou hij haar vertellen dat ze beter daar in kon duiken.
Als ze dat niet wou, zou hij haar er gewoon induwen. Ze zou weten dat ze in zijn roedel zat. Maar lang dagdromen kon hij niet, want Eevy stond al weer vrij snel voor haar te huppelen. “Dus James, en nu?” Ging ze weer vrolijk verder.
Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik haar eens aan. “Wel deary, all magic comes with a price.” Ik keek haar grijnzend aan terwijl ik mijn kop eens boog en adem in haar gezicht blies. “Neem een duik in het meer van Crystal Dreams en je zult nog eens wat leuks beleven.” Met een grijns liep hij een eindje van haar weg, terwijl hij haar gewoon zo maar achter liet.

Maar al vrij snel draaide hij zich om en keek haar eens aan. “Van mij mag je doen en laten wat je wilt, overal heen gaan waar je heen wilt, als je je maar indenkt dat er een paar regels zijn.” Ik keek eens rustig naar het meer voor mij dat nog in Pubu lag.
“Crystal Dreams is een eindje het bos in. Daar zul je me kunnen vinden mocht je wat willen.” Met een halve draai terug naar het meer toe, waar ik naar toe liep, ging ik verder. Mijn hoofd boog ik naar het water toe, terwijl mijn tong het koude water aanraakte en ik het langzaam naar binnen dronk.
Een paar minuten later liet ik me van het water weg lopen, tenminste mijn poten deden dat. Met een rustige pas liep ik om het meer heen, richting het bos. Een eind in het bos zou het grens gebied zijn met mijn gebied. Het gebied waar iedereen mij zou kunnen vinden.

{Sorry voor deze flut eind-post}

(*_Eevy_*)
..I'm curious.

<sub>Met een opgetrokken wenkbrauw keek James Eevy aan. “Wel deary, all magic comes with a price.” sprak hij. Eevy rolde kort met haar ogen, ze begon nu al een hekel te krijgen aan de reu. De reu keek haar grijnzend aan, hij blies in haar snuit. Eevy keek weg. "Ooit aan gedacht om iets aan je adem te doen?" vroeg Eevy op een lichte geïrriteerde toon. “Neem een duik in het meer van Crystal Dreams en je zult nog eens wat leuks beleven.” zei hij. Eevy keek op en fronste haar wenkbrauw. De reu liep eindelijk weg, iets wat Eevy een opgelucht gevoel was. Nog even en ze had hem opnieuw in de haren gevlogen. De reu draaide zich jammer genoeg al snel weer om. . “Van mij mag je doen en laten wat je wilt, overal heen gaan waar je heen wilt, als je je maar indenkt dat er een paar regels zijn.” zei James.Eevy grinnikte een keer. "Ja alfa," het woord 'alfa' spuugde ze haast uit. “Crystal Dreams is een eindje het bos in. Daar zul je me kunnen vinden mocht je wat willen.” zei de reu. Eevy rolde opnieuw met haar ogen. "Alsof ik ooit jouw voor hulp zou vragen, ga nu maar," drong ze de reu aan. Die draaide zich om en liep weg. Eevy zuchtte een keer opgelucht. Ze plantte haar kont op het gras. Ze keek een keer in haar spiegelbeeld, haar blauwe ogen keken haar verveeld aan. Ze sloeg boos in het spiegelbeeld en stond weer op. Een pijn steek schoot door haar heen en een grom verliet haar bek. Ze vervloekte zichzelf opnieuw om zo zwak te zijn. Ze twijfelde even, maar liep toen James achterna. Haar nieuwsgierigheid nam toe. Neem een duik in het meer van Crystal Dreams en je zult nog eens wat leuks beleven. De woorden gonsde nog door haar oren. Eevy zette haar poten verder en liep naar het meer toe.

[Topic End]</sub>