De wind was guur en blies al de hele dag. Er waren veel dieren op pad vandaag omdat het één van de weinige dagen was dat het niet vroor. Vandaag was het een warme dag voor in de winter en ook Quaed nam er gebruik van. Hij wist niet waar hij eigenlijk heen liep, maar hij liep gewoon. Zijn vacht waaide alle kanten op en hij had moeite om vooruit te komen. Bladeren werden van de bomen af geblazen in zijn gezicht en hij begon steeds chagrijniger te worden. Hij had al een paar uur gelopen toen de wind ineens wat minder werd. Hij kon zijn kop weer omhoog doen zonder dingen in zijn gezicht te krijgen en hij had niet het gevoel dat hij bijna van de aarde werd afgeblazen. Verbaasd vroeg hij zich af waardoor dit kwam en hij liep snel verder.

Niet veel later doemde er wat op uit de bossen. Eerst zag hij muren verschijnen en met daar een soort van gaten in waar je doorheen kon kijken. Hoe heten die dingen ook als weer? Dacht hij. Nou ja, daar kom ik dadelijk wel weer op. Hij bleef doorlopen totdat hij uit de bossen was. Vanaf hier zag hij pas echt de grootte van het gebouw. Zijn kop stond recht omhoog om de bovenste torens te kunnen zien. Hij kreeg al snel last van zijn nek en deed zijn kop weer naar beneden. Hij begon om het kasteel heen te lopen. Tot hij weer stopte.
’Ramen!’ Riep hij tegen zichzelf. Die gaten in de muren heten ramen. Nadat hij dit weer wist begon hij verder te lopen. Aan de zijkant van het kasteel kwam de wind in alle macht terug, hij had helemaal niet gemerkt dat het windstil was geweest. Hij voelde zich letterlijk bijna weggeblazen en zette zijn poten goed op de grond neer. Stap voor stap liep hij verder om het kasteel heen, tot hij ineens een groter gat in de muur zag. Het was de ingang van het kasteel geweest voordat het verwoest werd. De reu keek even om zich heen en liep toen het kasteel in.

In het kasteel was het weer windstil en daardoor ook wat warmer. De wolf keek om zich heen, naar alle dingen die hij nog nooit eerder had gezien. Toen ze het kasteel hadden opgeknapt hadden ze ook wat oude potten en pannen teruggelegd om het zo echt mogelijk te laten lijken. Er lag nog wat hooi in wat ooit de paardenstallen moesten zijn geweest. Het hooi zat vol met muizen en ratten, een feestmaal voor een hongerige wolf als Quaed. Hij sloop er langzaam heen, door de schaduwen, tot hij erachter kwam dat de muizen hem niet eens hadden gezien. Deze beesten hadden nooit groot gevaar gekend aangezien er hier bijna niemand kwam. Dus begon Quaed wat sneller en met wat meer geluid te lopen. Toen hij vlak voor het hooi stond gooide hij wat met zijn poot opzij. Een paar muizen renden weg, maar de meeste bleven gewoon zitten. Quaed pakte er drie en doodde ze met één goeie beet. Hij liep ermee naar iets anders zachts, een soort gras, en ging erop liggen. Hij begon langzaam op de muizen te kauwen.

De muizen smaakte lekker na een tijdje niks gegeten te hebben. Het was al een paar dagen geleden dat hij die hinde had gepakt met Eevy en zijn honger was weer om de hoek gekomen. Hij dacht was geluid te horen en zijn oren bewogen heen en weer terwijl hij bleef eten. Het geluid was opgehouden en hij dacht dat het niks was. Na nog een paar happen en nog wat rare geluiden stond hij op. Hij rekte zich uit en wou net gaan zoeken toen wat op zijn kop terechtkwam. Voordat hij het eraf kon schudden stond het al voor hem. Het was een kleine, bruine wolf, waarschijnlijk nog een pup. Quaed was niet heel groot, maar wel groter dan dit ding.
‘Who do you think you are, bro?’ Zei de pup met een grijns. Zijn ouders of familie was nergens in de buurt te bekennen, dus hij was alleen.
’Is dat niet een beetje te brutaal voor een pup helemaal alleen?’ Quaed ging zitten en keek de pup aan. Er zat vaag een roedelgeur aan de vacht van de kleine, dus hij had wel ergens beschermers zitten. Aan zijn manier van doen te zien zal hij wel bij de Black Ops zitten. Heel toevallig wist Quaed waar het roedelgebied van hun ongeveer zat, en dat was best een eind hier vandaan. Maar wat doet dat kleintje dan hier? Er kwam een muis uit het hooi rennen, hun kant op. De poot van de grote reu schoot opzij en zijn nagels spietste hij in het kleine lichaam. De muis ging dood door bloedverlies en hing aan zijn nagels. Hij at een stukje vlees van het lichaam en keek de pup weer aan.


Weer een falende post made by moi :'D

‘Ik heb niemand anders nodig, behalve Legion. Ik kan prima voor mezelf zorgen, maak jij je maar druk om je eigen leventje.’ Een grijns verscheen op de snuit van Quaed terwijl hij naar de pup keek die inmiddels alweer op de muur was geklommen. Legion, dus hij zat inderdaad bij de Black Ops. De pup deed een paar trucjes met een muis, maar Quaed besteedde er geen aandacht aan. Hij nam nog een hap van zijn muis en gooide het toen weg, zijn zin erin was verdwenen. Langzaam kwam hij overeind en rekte hij zich uit. Hij begon een beetje rond te kijken toen de pup ineens weer wat aan hem vroeg.
‘Wat is je naam bro?’
Quaed keek om naar de pup.
’Je hebt mij niet nodig, dus mijn naam ook niet.’ Hij knipoogde even naar de pup en draaide zich toen weer terug. Een kraai kwam voor hem terecht en keek hem aan. Het deed zijn kleine kopje scheef en knipperde een keer voordat het weer wegvloog. Verbaasd staarde Quaed de kraai na, wat the f*ck was dat?

Weer had hij in dagen niks gegeten en lag hij alleen maar in zijn hol. Hij was van plan nooit meer uit dit hol te komen en gewoon te verhongeren. Hij bibberde van de koud, het was -5 buiten en hij had geen greintje spek meer op zijn lichaam. Zijn ademhaling was haperig en hij zat in elkaar gedoken. Zijn ogen vielen langzaam dicht en hij gaf al het leven op, tot hij ineens een soort gekras hoorde. Hij deed zijn ogen weer open en zag een kraai staan in de ingang van zijn hol.
’Ga weg.’ Zei hij zacht en boos tegen de kraai. Maar in plaats van weg te gaan hupte de kraai wat dichterbij en begon aan Quaed te pikken. De reu gromde een keer, maar de kraai ging niet weg. Hij dwong de wolf om op te staan. Langzaam kwam hij op zijn poten te staan, maar hij viel bijna om. De kraai vloog naar buiten en de wolf volgde hem. Bij de eerste stap buiten kwam er een harde wind en Quaed viel om, midden in de sneeuw. Hij keek moe om zich heen en zag toen pas wat er was. Er was een kudde herten om zijn grot heen gaan staan. Zonder hem op te merken hat de leider hier zijn hele groep heen verplaatst. De wolf keek nog is beter en zag niet zo veel verderop een gewond, jong hert. De perfecte prooi voor een verzwakte wolf. Hij ging weer op zijn benen staan en schudde zijn vacht uit. Hij deed zijn kop even in de sneeuw zodat hij zeker wist dat hij wakker was. Quaed zette zich schrap en sloop richting het hert. Hij moest het in één keer goed doen want hij had niet genoeg energie om achter het hert aan te rennen, ookal was het verzwakt.

Een korte grinnik vulde de windstille lucht.
‘You wanna play that game, hea.’ Er verscheen een grote glimlach op de snuit van de pup. Quaed rolde met zijn ogen. Deze pup praatte alsof hij een volwassen wolf was, en het werkte op zijn zenuwen. Voordat de pup van de muur sprong maakte hij nog een geluid met zijn nagels over de muur. Het klonk afschuwelijk, maar Quaed gaf geen kik.
‘Dan, wat doe je in mijn stekkie?’ De pup fronste zijn wenkbrauw en liep naar een schilderij. Hij bekeek het even en maakte er toen vier grote krassen in. Wou hij nou indruk maken?
’Ow, ik wist niet dat het jou stekkie was. Ik dacht dat je bij één of andere roedel hoorde, dan is dat toch je plek?’
Hij klonk nep verbaasd en geschrokken en zag de pup weer op de muur springen. Quaed stond op en begon naar een andere deur te lopen. Hij sprong op en duwde ertegenaan totdat de deur meegaf en openging. Hij kwam in een stoffig hol met ook een raam in de muur. Het was muffig en overal zaten spinnenwebben. Het gaf hem een beetje een naar gevoel en hij liep op een drafje weer naar buiten. Hij schudde zijn vacht uit zodat al het stof eruit was en keek weer naar de pup.
’Maar mijn naam is Quaed, mocht je me ooit toch nog is nodig hebben.’
Hij ging zitten en bleef de kleine pup aankijken. Weer kwam er een kraai voor zijn poten terecht en keek naar hem. Wat moesten die rotbeesten toch? Hij keek naar de vogel, het was dezelfde als net. De kraai deed hem bijna weer meezuigen in de geschiedenis, maar door een hard geluid vloog de vogel weg. Quaed keek omhoog. Het was aan het bliksemen en het begon te regenen. Hij liep naar de stallen en ging weer bij het hooi zitten, waar nu wel gelijk de meeste muizen uit wegrenden. Ze maakte niet twee keer dezelfde fout door deze wolf te onderschatten.

De wolf dacht aan wat de pup had gezegd.
‘Yua, ik zit bij een roedel, en ik heb daar inspraak, dus watch it, or you will be our next target.’ Het had Quaed niet echt bang gemaakt. Alsof als één pup zou zeggen dat hij een random wolf niet mag ze met z’n allen op hem afgaan en hem gaan vermoorden ofzow. Die wolven hadden vast ook wel wat beters te doen. Ook wist hij de naam van de pup nog niet, maar het boeide hem ook niet zo erg. Als de regen voorbij was ging hij hier weg en liet hij de pup alleen in zijn eigen wereldje. Ineens voelde hij wat op zijn rug terecht komen. Even later lag de pup in een andere baal hooi en hij gaapte. Het klonk heel lief en schattig, net zoals de meeste van de pup gaapjes. Maar Quaed was erachter gekomen dat deze pup niet echt heel erg lief en schattig was. Hij wist dat de pup hem in de gaten hield, maar het boeide hem niet echt. Er klonk nog een harde donder door de lucht heen en de regen ging harder tegen het dank slaan. Het dak begon te lekken in het midden van de stal en er ontstond een plas op de grond. Quaed stond op en begon water te likken uit de plas. Daarna ging hij weer op zijn hooi liggen en hij gaapte ook. Even keek hij schuin naar de pup, maar die leek zich nog niet bewogen te hebben. De muizen rende rond in de stal opzoek naar een droog plekje en Quaed keek ernaar, hij verveelde zich dood hier en het gezelschap was ook niet geweldig.

#¤_Demon_¤#
..Boredom is taking me over!

<sub>Nieuwe hevige klappen volgde. Demon zelf was er niet bang voor. Hij was nog maar één keer in zijn hele leven bang geweest en dat was voor Legion. In een klein straaltje droop het water naar binnen en vormde een plas midden in de stal. Demon zat op zijn hooibaal nog veilig voor de nattigheid en was er ook niet van plan om af te komen. In tegenstelling tot de reu, die zijn plek verliet en een paar slokken nam van de plas water. Demon fronste een keer. Hij volgde de reu met zijn ogen, die weer op de hooibaal ging liggen. De reu keek hem even aan met een schuine blik, met een verveelde blik keek Demon terug. Demon stond op en rekt zich een keer uit. Hij sprong van de hooibaal af en trippelde een beetje door de stal heen. Hij greep uit verveling een muis en begon het vel eraf te rukken, terwijl het beestje nog leefde. Met een verveelde blik keek Demon toe hoe de muis probeerde weg te strompelen, terwijl hij een spoor van bloed achter liet en uiteindelijk neer viel. Het beestje had eerst hysterisch gepiept, maar nu kwam er alleen nog maar zacht gepiep uit bij elke keer als hij moeizaam ademde. Demon drukte zijn nagels in de muis, die stopte met ademen en waarvan het lichaam verslapten. Demon haalde wat kleine orgaantjes eruit en liet ze vervolgens liggen voor wat ze waren. Hij stond weer op en liep waar naar de baalhooi toe, waar hij weer op neer plofte. "Ik verveel me," zei hij lang en klagelijk. Hij rolde zich op zijn rug en keek naar boven, waar het dak hard kletterde van de regen. Een nieuwe klap was te horen. Demon draaide zich weer op zijn zij en keek de reu aan met verveelde ogen.

[flut, hopelijk kan je er wat mee]</sub>

Het bliksemen werd heviger, net zoals de regen. De lucht buiten was donker en het leek nacht, de hele zon was verdwenen achter de wolken. Het waaide nu ook in het kasteel, alhoewel het minder hard was als erbuiten. Wat hooi vloog door de stallen heen en een koud briesje bereikte Quaed. Hij keek naar de druppels die op de plas water neerkwamen en raakte gehypnotiseerd door het ritme. Drup… drup… drup drup…
‘Ik verveel me.’ Hij schrok wakker en keek naar de pup. Die had zich omgedraaid en begon verveeld naar hem te kijken. Quaed trok een wenkbrauw op, de pup wil toch niet dat hij wat gaat verzinnen? De wolf gaapte opnieuw en keek om zich heen, om te kijken of er wat te doen was. Toen ineens schoot hem wat te binnen. Hij keek naar de kleine pup en er verscheen een kleine glimlach op zijn snuit.
’Ik heb misschien wel een idee, als je je verveelt.’

Nou, of de pup het wou of niet, hij ging het doen. De reu stond op en strekte zich uit. Stap voor stap liep hij de stal uit en de regen klonk steeds harder. Er ging nog een bliksemschicht door de lucht heen en er klonk een donderslag nog geen 2 seconden later. De zwarte reu liep naar buiten en voelde zijn vacht gelijk doorweek worden. Hij keek om naar het dak van de schuur en liep toen verder. Hij sprong op een ton een paar meter verderop. Hij sprong toen op de muur en gleed bijna uit. Hij hervond zijn balans snel weer en liep behendig verder tot hij bij een ander klein gebouw uitkwam. Hij sprong hier op het dak, maar bleef deze keer staan. Hij liep een klein gat in dat in het gebouw ernaast zat. Hij kan via hier in de stal kijken en glimlachte even, toen draaide hij om en liep het gat in.

Het geluid van de regen verstompte in het grote gebouw. De regen klonk nu alleen nog maar als een zacht getik op het dak. Hij zat nu op een zolder van een soort klein kasteel. Het was voor rijkere mensen dan de boeren, maar niet zo belangrijk als de koningin en koning. Het was erg ruim hierboven, maar ook erg stoffig. Hij moest niezen van de stof en er kwam ineens geluid van het plafond. Hij keek naar boven en zag iets dat op allemaal kleine lichtjes leek. Een glimlach verscheen op zijn snuit. Vleermuisje jagen is één van zijn favoriete spellen.

Al mijn fantasie zat in deze post :'D

Hij was nog geen drie stappen verder voordat hij pootstapjes achter hem hoorde. Hij keek om en zag daar de kleine pup staan. De pup volgde zijn voorbeeld en keek ook naar het dak. De staart van de pup begon te kwispelen en Quaed wist dat hij was leuks gevonden had. De kleine pup begon gelijk aan te vallen en te doden. De reu liep wat verder naar achteren, waar er meer schaduw was. Zo nu en dan, als er bliksem kwam, lichtte de kamer op en zag je de gehele vleermuis, maar ook de wolven. Daarom bleef Quaed zo dicht mogelijk in de schaduw. Het was nog overdag en de meeste vleermuizen sliepen nog, behalve die paar die de twee wolven wakker hadden gemaakt. Maar nu de Pup had toegeslagen, was nu meer dan de helft wakker en ze waren niet blij. Toen Quaed ook nog in de lucht sprong en een vleermuis pakte, werden de beesten pas echt boos.

De vleermuizen waren de wolven één voor één aan het aanvallen, maar het werden er langzamerhand steeds minder. Uiteindelijk hingen alle vleermuizen aan het plafond of ze lagen dood op de grond, verpletterd door de kaken van de twee wolven. Alle vleermuizen kwamen uit hun hollen en hingen nu aan het plafond. Het waren er een heel stuk meer dan wat de wolf had gedacht en hij begon te grommen. Door een bliksemschicht werd de hele kamer opnieuw verlicht en kon je alle vleermuizen goed zien zitten. Het waren er echt heel veel en Quaed deed een stap achteruit. De beesten keken de wolven woedend aan en toen de kamer weer donker werd hoorde de wolf een hard gekrijs. Ineens kwamen alle vleermuizen naar beneden en vlogen op de twee wolven af. De klauwen hadden ze voor zich uit gespreid om de wolven zo veel mogelijk schade aan te doen. De grote reu zakte licht door zijn voorpoten, klaar om aan te vallen. Hij gromde en zijn gele tanden werden zichtbaar. Toen de eerste vleermuis dicht bij hem was sprong de reu op en greep de vleermuis uit de lucht. De rest begon ook om hem heen te vliegen en hij raakte de kleine pup kwijt. Hij zag hem niet meer, maar hij had ook genoeg aan zijn eigen vleermuis probleem. De pup kon hier wegkomen, aanvallen of doodgaan. Het was helemaal zijn keus.

Demon had het behoorlijk naar zijn zin en de verveeldheid die hij eerde zo sterk had gevoeld, was nu als sneeuw voor de zon verdwenen. Met een kwispelende staart rukte hij de koppen van de vleermuizen af en liet zo nog lang krijsen van de pijn. Jammer genoeg voor hem ,had hij niet door dat er nog veel meer vleermuizen verstopt waren. Hij ging vrolijk verder met martelen en doden. Totdat hij opeens wild gekrijs hoorde vanachter, waar de reflecterende oogjes steeds dichterbij kwamen. De staart van de kleine pup stopte abrupt met kwispelen en hij keek er even verbaasd naar. De zwerm vleermuizen kwam steeds dichterbij, met hun klauwen naar over. De grijns rond de lippen van de pup werd breder. De vleermuizen richtte zich als eerste op de grotere en oudere wolf naast Demon. Demon grinnikte een keer, maar liet de oudere reu niet alle plezier weg kapen. Hij spande zijn spieren aan en sprong richting de zwerm vleermuizen die zich om de reu had verzameld. Hij greep er één vast en begon die met een grijns op zijn snuit te martelen. Nadat hij die had gedood, kreeg hij meteen de aandacht van de andere vleermuizen. Een stuk of tien vleermuizen vlogen om hem heen en probeerde ze te raken met hun klauwen. Demon kon tot nu toe ze nog allemaal goed af, maar de scherpe klauwen kwamen soms gevaarlijk dichterbij. Demon vond het nu behoorlijk irritant worden en rende richting de oudere reu heen. Met een kleine grom sprong hij op en belandde op de rug van de reu. Het boeide hem niet of de reu het leuk vond of niet, hij zou niet weg rennen van een paar vleermuizen. Hij greep opnieuw een vleermuis, die hij dit keer meteen vermoordde om vervolgens de volgende alweer te pakken. Zo doodde de kleine pup een stuk of zes vleermuizen, terwijl hij nog steeds de scherpe klauwen probeerde te ontwijken. Uiteindelijk waren er nauwelijks wat vleermuizen over en die gene die over waren, vlogen weg. Demon sprong van de reu zijn rug af en belandde veilig op de grond. Hij schudde een keer kort zijn spieren los en keek naar de grond, die bezaaid was met doden vleermuizen. Demon grijnsde met zijn lipjes die omhuld waren in het bloed van de vleermuizen. Hij liep naar de reu toe en keek hem met die bebloede grijns aan. "That was fun," zei hij en zijn staart ging een keer onwillekeurig heen en weer.

_{Toen de reu ook grijnsde, grijnsde de kleine pup nog breder. ’Wat is er nou niet leuk aan kleine beesten vermoorden voor de lol?’ zei de reu. De pup gniffelde een keer. Demon had eerder gedacht dat de reu een irritante goeddoener was, die geen beesten voor de lol vermoorden, maar daarin had Demon zich goed vergist. Niet dat hij het erg vond, integendeel, nu had hij een mattie om zijn tijd mee te doden. De pup keek op toen hij druppels op zijn vacht voelde belandde. Hij zag dat zijn 'mattie' zichzelf aan het uitschudde was. Demon wou wat verontwaardigt noemen, maar de reu was hem voor. ’Kom pup, laten we weer naar buiten gaan. Die stank van vleermuizen poep en al hun bloed laat me nog kotsen.’ zei de reu en liep richting het gat waar de twee eerder doorheen waren gegaan. Demon schudde kort zijn kop, waarna hij in het dode lijfje van een vleermuis begon te poken. Hij bleef even zo staan, terwijl de verveeldheid alweer terug kwam. Demon draaide zich om in de richting van het gat en zag tot zijn verbazing dat de reu alweer verder was gehobbeld. De pup liep naar het gat toe en liet zijn blik over de omgeving glijden. Hij spotte de reu op de grond. Demon gniffelde een keer, waarnaar hij behendig over de muren heen liep en voor de reu op de grond terecht kwam. De eerdere grote regendruppels waren verandert in miezerige druppels, die alleen maar super irritant waren, maar je geen kletsnat pak meer gaven. Demon schudde zich nu ook uit. Hij likte kort zijn lippen af en slikte het overige bloed door dat in zijn bek nog was te proeven. De smaak van bloed lag nog in zijn bek, iets waarvan hij dorst kreeg. Hij keek kort om zich heen, waarnaar hij naar een regenplas trippelde en daar een paar slokken van nam. Hij richtte zijn aandacht weer op de reu. "Bro, wat ga je doen?" vroeg Demon. Demon had eerder gedacht, dat de reu net zoals hem schol voor de vele regen die nog geen vijf minuten geleden met bakken uit de hemel was gevallen. En nu was Demon wel benieuwd naar wat de reu ging doen. Hijzelf, Demon, had nog geen flauw idee van wat hij ging doen. Misschien ging hij nog even terug naar de vleermuizen, maar een prikkelende pijn op zijn rug zei hem dat hij het niet moest doen. Hij draaide zijn kop in de richtte van de prikkelende pijn en zag dat er een kleine wond zat op zijn rug, waarschijnlijk van een vleermuis waarvan Demon dacht dat hij hem had ontweken. Demon had toen teveel adrenaline in zijn aderen om de pijn te voelen. Demon likte zorgvuldig de wond schoon, waarna hij weer naar de reu keek. "By the way, my name is Demon," zei Demon met een grijns en plantte zijn kont neer in het natte gras.}

_{Een grijns verscheen op de snuit van de reu. Demon begreep niet waarom en trok zijn wenkbrauw op. ’Ik denk dat ik het bij Pup houd.’ zei de reu en knipoogde een keer. Demon stond net zoals de reu op. "Dan hou ik het bij ouwe, ouwe," zei Demon met een grijns. De reu had eerder gezegd dat hij het kasteel terug in ging, aangezien hij hier waarschijnlijk niet vaker zou komen. Demon begreep dat, maar hijzelf zou hier nog wel een paar keer te zien zijn. De ellende van de voorgaande oorlogen die in dit paleis begonnen was haast nog te ruiken, iets wat Demon wel aan stond. En zoals hij al eerder had vermeld, het was zijn stekkie. Demon keek naar de reu, die over het plein heen liep en nu een zij weggetje in sloeg. Demon liep even rond op het plein en bekeek de lege huizen waar eerst winkels in hadden gezeten. Planken zaten voor de gaten die 'ramen' genoemd werden. Sommige huizen zaten onder het mos en had klimop het gewonnen van de muur en had de muur helemaal bedekt. Demon keek er even verveeld naar, waarna hij de kant op keek naar de reu die riep: ’Kom je nog of blijf je daar staan totdat je verzuipt?’ Demon keek op. De pup was toch al nat, dus of hij daar bleef staan of niet maakte niks uit. Even overwoog Demon om weg te gaan. Maar had geen flauw idee wat hij dan moest doen. Uiteindelijk besloot hij de reu te volgen de donkere steeg in. Demon trok een kort sprintje totdat hij achter de reu liep. Het straatje was smal, maar ze konden gemakkelijk naast elkaar lopen, wat Demon vervolgens dan ook deed. Hij trippelde naast de reu en moest natuurlijk sneller lopen om de reu bij te houden. Iets wat de kleine pup al gewend was en dus niet echt erg vond. Hij bekeek de lege huizen waar ook winkels in hadden gezeten. Het was erg duister, iets wat Demon deed grijnzen. Demon griste een rat van de grond die weg deinsde van de twee wolven. Hij beet de rat gemakkelijk dood om hem vervolgens tegen een ruit van een kapotte raam aan te gooien. Een veeg bloed bleef achter op het raam. Demon bleef even staan om ernaar te kijken, waarnaar hij weer naar de reu trippelde. Met een gemakkelijke sprong, kwam hij op de rug van de reu terecht. Waarop hij ging liggen. "Voorwaarts mars!" beval Demon met een grijns.}

_{De reu keek hem aan, waarna Demon zijn kreet deed. De reu keek het steegje rond. Demon gokte erop dat de reu hem eraf zou gooien, maar tot zijn verbazing liep de reu gewoon verder. De pup grijnsde breder en kroop gemakkelijk naar de kop van de reu. De reu ging steeds sneller lopen en uiteindelijk snelde hij langs de gebouwen. De pup klemde zich vast aan de zwarte nekharen van de reu, om ervoor te zorgen dat hij er niet af viel. De wind sneed ruw in zijn snuit, maar hij kon ervan genieten. Demon was snel voor een pup, maar natuurlijk nooit zo snel als de reu. Hij genoot van de snelheid en was vast besloten om ook zo snel te worden, dat zou ook op zijn to-do list komen. Zijn to-do list bestond uit: Sterker worden, Wolven martelen, Een wolf doden en de leider worden van een slechte roedel. Tot nu toe was hij goed op weg, aangezien hij bij de Black Ops zat. Vanuit daar kon hij waarschijnlijk zijn lijstje bijwerken en uiteindelijk de leider worden van de roedel wanneer hij grown up is. Ja, eerst moet hij maar ouder worden. Als pup kon hij niks beginnen. In soepele bewegingen rende de reu tussen de gebouwen door. Demon hobbelde een beetje heen en weer, elke keer als hij zijn achterpoten harder afzette om nog sneller naar voren te schieten. Plots maakte de reu een scherpe bocht naar rechts, van schrik klauwde Demon zich steviger vast aan de nekharen als gevolg dat hij er een paar in zijn poten vast had toen hij weer los liet. Demon gniffelde even en hobbelde nog erger toen ze een trap op gingen. Ze kwamen uit op een dak. De wind waaide vanaf hier harder en Demon nam eens een lange teug adem. Demon had niet lang de tijd om rustig te worden, want voor hij het wist spurtte ze alweer weg. ’Hou je vast.’ waarschuwde de reu. Demon deed meteen wat hij zei en klemde zich nog steviger vast aan de nekharen. Even leken ze te vliegen, maar uiteindelijk kwamen ze met een plof op een ander dak. Demon liet een kleine 'oef' ontsnappen. Maar al snel schoten ze over de daken en de muur. Demon grijnsde breder. Waarna hij zijn greep om de nekharen van de reu liet verzwakken. Hij liet zijn greep varen en probeerde zijn evenwicht te behouden. Terwijl hij nog steeds hobbelde op de rug van de reu. Plots verloor de kleine pup zijn evenwicht. Hij probeerde zich opnieuw vast te klemmen aan de vacht van de reu, maar de zwaartekracht was te sterk, waardoor hij met een klein piepje naar beneden viel. Met een kleine 'oef' kwam hij in een grote bult stro terecht. Hij bleef even verbaasd liggen. Daarna kwam er een grijns op zijn snuit. Hij stond op en schudde het stro uit zijn vacht. Hij liet zijn blik even kort over zijn lichaam gaan om er zeker van te weten dat hij niks had. Er zat alleen een schram op zijn rug, maar meer niks. Demon grinnikte een keer.}

<sub>Demon volgde de reu met zijn heldere groene ogen, die met een lach naast hem belandde in de bult hooi. Hooi vloog op en ratten en muizen vluchtte weg voordat ze werden geplet onder de zware druk van de reu. De reu ging zitten, schudde zijn kop en keek Demon toen aan. ’Alles goed kleintje?’ vroeg de reu. Demon grinnikte even over hoe de reu eruit zag. Hooi had zich vermengd met zijn pik zwarte vacht. De reu leek het integendeel irritant te vinden en schudde zijn kop nogmaals, waarna hij kort krapte. Het hooi dwarrelde naar beneden en het meeste hooi was alweer uit zijn vacht. "Don't worry 'bout it bro," zei Demon met een knipoog. Zijn staart ging een keer heen en weer. "Deze kleine pup kan wel tegen een stootje," zei Demon en gniffelde kort er achter na. Demon sprong van de bult hooi af en ging daar zitten. Hij likte even kort zijn wond, totdat die helemaal schoon was. Hij keek eens omhoog. Het gat waar de twee naar binnen waren gekomen was behoorlijk hoog. Ze konden er waarschijnlijk niet uit komen. Dus als ze weer over de daken en muren wouden razen, zoals ze eerder hadden gedaan, moesten ze overnieuw beginnen. Demon stond op en liep richting het gat in de muur waarin eerder een rechthoekig ding had gezeten die 'deur' werd genoemd. Hij stapte naar buiten en keek eens om zich heen. Ze waren weer buiten de muren van het plein beland. Wouden ze opnieuw beginnen, moesten ze waarschijnlijk eer helemaal overnieuw beginnen. Kortom te veel moeite. Demon liep naar een plas toe en dronk even kort wat water eruit. Hij likte kort zijn licht bruine vacht, maar hij keek op toen hij een bekende schelle huil hoorde. Het was zijn alfa 'Legion'. De kleine pup richtte zijn aandacht weer op de reu. "Ik moe gaan ou'e," zei Demon en grijnsde een keer. De huil van de Legion was voor alle leden van de roedel bestemd en Demon was nieuwsgierig naar wat hij zou horen. "Cya," zei Demon, waarna hij weg trippelde. Hij had een leuke tijd met die reu gehad, ze zouden elkaar vast nog wel een keer ontmoeten.

[Demon is uit het topic ;3]</sub>