Met een energieke tred baande de kleine, zwarte jaarling zich een weg door de struiken. Hij duwde ze aan de kant met zijn neus en gaf geen aandacht aan de takken die tegen zijn borst zwiepten. Zijn vacht beschermde hem voldoende, dus hij merkte er bijna niks van. Zijn tong hing uit zijn bek en zijn flanken zwoegden. Het was best warm en hij was al een tijdje aan het lopen, wat hoe langer hoe intensiever werd. Straks was hij een gekookt hapje wolf ofzo, niet cool en het zou zijn swag geen goed doen. Riley besloot dat het tijd werd om serieus af te koelen. Hij hield halt op een open plekje, in de schaduw van een paar bomen. Hij gaf zichzelf even om uit te hijgen, zodat hij weer helder kon denken. Hij stak zijn neus in de lucht en speurde de omgeving af, op zoek naar water. Al snel ving hij de geur van water op. Zijn oren draaiden zich in die richting, en hij kon vaag het water horen stromen. Mooi, hij was dus al in de buurt. Vol goede moed stond hij op, zwiepte met zijn staart en zette koers naar het water.

Hoe verder hij kwam, hoe harder het geluid van het water klonk. Enthousiast prikten zijn oren naar voor. Zou het kunnen? Het was echt tijden geleden dat hij nog eens een waterval had gezien. Hij was waarschijnlijk nog een pup geweest. Casper had hem gewezen op het geluid, en samen met zijn zus en hem was hij een kijkje gaan nemen. Het ding was niet zo hoog, en hij en zijn siblings hadden al snel de beslissing genomen om er van af te springen, het water in. Het was verschrikkelijk leuk geweest, tot hun moeder er achter kwam en hen linea recta terug mee nam naar het hol omdat het 'te gevaarlijk' was. Pff, ouders. Riley snoof even. Hij miste zijn siblings zwaar, maar zijn ouders niet. Die vonden àlles te gevaarlijk, en de lol van het leven was er gauw af als ze in de buurt waren. Gelukkig waren zijn siblings zijn partners in crime. Met hen kon hij tenminste nog eens wat leuks doen.

Eindelijk kwam hij aan bij de oever van de stroom, en zonder er acht op te slaan of het gevaarlijk was of niet, liep hij er tot aan zijn borst in. De stroming was sterk, maar niet te sterk om de jaarling meteen weg te spoelen. Hij duwde zijn neus in het water en dronk met grote slokken. Aaah, heerlijk. Hij likte zijn lippen af en genoot van het afkoelende gevoel zowel aan de binnenkant als de buitenkant. Ogay, nu maar eens kijken waar die waterval zelf was, en checken of hij niet te hoog was om af te springen. Riley besloot ook om eerst te kijken of er stenen lagen waar hij hoorde te landen. Echt zin om te pletter te vallen had hij niet. Hij liep een stukje terug naar de oever en draafde toen met de stroming mee. Het ging lekker snel en al gauw zag hij de waterval. Hij sprong op de oever, schudde zijn pluizige zwarte vacht uit, en keek toen voorzichtig over de rand naar beneden.

{&Zed}

Zed keek grijnzend voor zich uit. De kleine pup was al de hele dag in de weer geweest. Hij had al tegen de minderwaardige liggen vechten en was perfect geslaagd in zijn opzet om een andere pup tegen iemand op te zetten. Nu was het tijd voor een beetje andere wolfjes te irriteren. Aangezien Roman er voor een tijdje niet zou zijn, moest hij een ander slachtoffer zoeken. Dat betekende dus dat hij eerst nog kon gaan zoeken, maar met zijn awesome skills zou dat vast niet zo lang duren. Met zijn snuit de hoogte in snoof hij alle mogelijke geuren op. Sommige waren bekend zoals de geur van Roman, en van de roedel die hier heerste, poedels off course, maar een geur sprong er voor hem toch lekker bovenuit. Geen idee waarom, maar dat was de reu waar hij naar op zoek zou gaan. Waggelend, maar toch al met meer perfecte dan een andere pup ging hij op onderzoek uit. Natuurlijk was hij nieuwsgierig naar de reu. Misschien was het een poedel, dan kon hij makkelijker aan de gang met hem te irriteren, maar moest het iemand zijn zoals hem, dan ging hij er wel al het mogelijke uit halen.
Zijn geur leidde hem naar een waterval. Voor hij de openvlakte opging nam de pup vanuit de struiken de omgeving in zich op. Gewoon rustig, en er was geen mogelijke dreiging die hem leek op te wachten. Zijn sterke, nog korte, poten kwamen weer in gang toen Zed met alle trots die hij bezat richting de poel liep waar het water in viel. Blijkbaar had zijn neus hem in de steek gelaten. Maar dat stak hij dan toch maar op het feit dat hij een pup was. En hij zou iedereen vermoorde die hem tegen sprak, want ooit ging hij gewoon heel dit gebied regeren en dan ging iedereen lekker bang zijn van hem omdat hij gewoon te cool was. Beteuterd omdat hier toch niemand leek te zijn stak hij zijn snuit in het water en dronk wat van het verkoelende water.
Plots steeg er een gigantische golf van water op en kreeg de kleine pup natuurlijk de volle lading. Like what? Na een paar meters te zijn verder gespoeld schudde de pup geïrriteerd zijn vacht uit en keek verbaasd rond. Over een plaatselijke bui gesproken. Maar al gauw vonden zijn rode oogjes een reu in het water. Waar kwam hij nu weer vandaan? Hadden ze soms besloten om een nieuwe soort regen in te voeren? It’s raining wolves ofzo. ‘Ea, kan je niet uitkijken of zo?’ Schreeuwde Zed naar de wolf. Oké, stiekem was het wel cool dat hij opeens was verschijnseld en heel die hoop, maar volgende keer moest hij het maar beter uitreiken. Want nu stond hij hier als een bolletje wolf. Zijn vacht stak echt heel verschrikkelijk, en het pluisde. Daar ging zijn geweldigheid. Al wilde hij stiekem toch wel leren van het wolfje dat uit de lucht kwam gevallen hoe hij dat deed. Maar toch vond hij eerst dat hij een uitleg verdiende hoor. Eerlijk is eerlijk.

Tot zijn grote vreugde zag hij dat het water beneden eindigde in een soort van grote poel. Het zag er redelijk diep uit, maar de randen waren ondiep genoeg zodat zelfs een pup er in zou kunnen staan. Great, freaking great. Een gigantische grijns kwam om zijn lippen. Hier leefde hij voor. Zijn staart ging als een razende heen en weer, en hij voelde zich meteen tien keer zo vrolijk als daarnet. Riley nam de poel goed in zich op, zodat hij kon inschatten waar hij precies moest springen om goed terecht te komen. Terwijl hij zo stond te kijken, zag hij plots de struiken bewegen. Hij zakte gelijk door zijn poten en ging op zijn buik in het water liggen. Zijn geur zou vrijwel helemaal verborgen zijn door het water. Zijn bleke, gele ogen volgden een bruin schimmig gevalletje, dat naar de rand van de poel toe liep. Hij moest zich zwaar inhouden om niet te beginnen giechelen. Een geniaal meesterplan kwam op in zijn brein. Met een twinkeling in zijn ogen sloop hij achteruit.

De zwarte jaarling begaf zich naar het midden van de stroom. Hij moest echt vechten tegen het beukende water, maar hij moest echt op de juiste plek beginnen, anders zouden er ongelukken gebeuren. Dat hij een redelijk kleine gestalte had, werkte niet echt in zijn voordeel. Dat hij hier ervaring mee had, was dan weer een positief punt. Hij zette zich zoveel mogelijk schrap tegen het water. Uiteindelijk stond hij ongeveer waar hij zou moeten staan. Hij haalde even diep adem en trok toen zijn poten in, zodat hij vrijwel al zijn grip op de bodem verloor. Het water tilde hem op en sleurde hem mee naar de rand van de waterval. Enkele seconden later werd zijn lichaam over de rand getild en was hij even gewichtloos. Daarna kreeg de zwaartekracht weer vat op hem. Hij kreeg de tijd niet eens om het uit te schreeuwen -van vreugde dan-, want zijn lichaam doorboorde het wateroppervlakte met een gigantische plons. Een gigantische golf water spoelde de kleine pup enkele meters mee, precies zoals hij gehoopt had.

Riley stond op en zocht de kleine pup, die hij al snel op de waterkant zag staan. Het beestje was helemaal verzopen en extreem pluizig. ‘Ea, kan je niet uitkijken of zo?’ Schreeuwde die. De jaarling beet even kort op zijn tong, maar barste toen in lachen uit. Zijn lach weerklonk door het hele bos heen, en enkele vogels vlogen geschrokken op. Hij wandelde naar de waterkant, plofte bijna neer omdat hij het niet meer kon houden, en bleef lachen. "Sorry buddy, 'k wist wel dat je daar stond, 'k vond 't gewoon ziek grappig om je te verrassen", Grijnsde hij, nadat hij iets bekomen was. "Je hebt je toch geen pijn gedaan, hoop 'k?" Vroeg hij toen maar. Hij verwachte natuurlijk dat het geen pijn had gedaan, maar checken kon nooit kwaad, right?

Zed keek mokkend naar de zwarte reu die hem begon uit te lachen. Och ja, waarom ook niet? Zijn humeur ging er niet beter van worden. Seriously wat haalde die dude wel niet in zijn kop? Hij zou hem wel laten zien dat hij, de machtigste held van deze eeuw, niet zo maar met zich liet sollen. Nee, dan kende hij Zed nog niet. Nauwlettend hield hij hem in de gaten. Uiteindelijk verscheen er toch een grimas op zijn snuit en begon hij met de dude mee te lachen. Oké, het was wel grappig. Nog steeds niet cool, maar hij had het recht om mee te lachen. Al was het dat hij zichzelf uitlachte, maar goed dat was bij zaak. ‘Pijn? Ik kan wel tegen een stootje.’ Sprak de kleine pup trots en stak zijn borst vooruit. Ja, dit was echt een stoer zicht, vooral met al zijn pluis. Toch zo geweldig. Er ontbrak nog enkel een doek op zijn rug en extra veel wind en dan was hij er helemaal klaar voor.
Als een echte kanonskogel schoot hij plots vooruit. Zed week enkele centimeters af en sprong toen naar de zwarte wolf. Met alle snelheid die hij bereikt had beukte de pup tegen de andere in om daarna zich weer heel droogjes te laten vallen op de nog natte grond. Zijn plan zou beter gelukt zijn als die dude had neer gelegen, maar goed de payback time was begonnen. Nog steeds lag hij op zijn rug en keek zo met de debielste grijns die je, je maar kon voorstellen op naar hem. Even schoten zijn ogen terug naar de top van de waterval. Zou hij dat ook kunnen? Waarschijnlijk was het niet eens zo moeilijk. Maar het was wel aardig hoog dus misschien moest hij het pas later gaan proberen als hij groot was. But where’s the fun in that?
Vrolijk rolde Zed zich om en sprong weer recht. Veel belovend keek hij de dude zonder naam aan. Zou hij het hem willen leren? Blijkbaar vond die gast het niet gevaarlijk dus het kon waarschijnlijk geen kwaad voor een pup van drie maand oud. ‘Listen up. Ik wil je tricks ook leren.’ Voor een moment zette Zed grote ogen op en bekeek hem met een zielige blik. Bluegh, hij zou er voor zorgen dat de puppyogen truc later niet op hem zou werken. Maar momenteel was het voor een goeie zaak dus hij hoopte maar dat die andere gast er aan toe gaf. ‘Dus, wat zeg je ervan?’ Klonk het opgewonden waarbij zijn staart nog eens mee begon te kwispelen ook. Oh ja, dit maakte het helemaal af. Nu moest hij wel toehappen, en anders ging hij hem gewoon dwingen. Want ja, die macht had hij echt wel.