IndexPortalLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen



 

Deel | 
 

 You can't cross the sea merely by standing and staring at the water.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht

 Quaed

Moderator | Solitair

Quaed
Aantal berichten : 1339
Pro Infinito's : 1646602

About Me
Leeftijd: 3 little years
Partner:
Karakter:

You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. Empty
BerichtOnderwerp: You can't cross the sea merely by standing and staring at the water.   You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. Icon_minitimedo 27 dec 2012 - 22:29

You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. 2uy0lj5

Niemand zag hem aankomen, niemand wist dat hij er was. Iedereen dacht dat hij nog bij de grot was, maar niets was minder waar. Al een paar dagen had hij rondgeslopen door het bos. Het was niks nieuws voor hem, hij was immers al vaker weggelopen. Hierdoor was bij de twee wolven die hij was tegengekomen ook geen belletje gaan rinkelen. Hij was misschien niet zo jong meer, hij was veel kleiner dan zijn leeftijdsgenoten. Na de ruzie met zijn moeder liep hij al weer 2 dagen rond in het bos. Hij liep het pad dat hij altijd beliep, met de dieren die er altijd waren en de planten die er altijd groeide. Ineens hoorde hij een geluid van links aan komen. In een oogwink was zijn kop naar links gedraaid en hij zag nog net een groot dier wegrennen. Even keek hij nog naar voren, naar het pad dat hij altijd beliep. Alsof er ineens een schakelaar in zijn kop was omgegaan, draaide hij zich om en rende achter het grote dier aan. Voor hem was het gewoon een spelletje, kijken of je het beest kunt grijpen. Hij had niet verwacht dat hij zou verdwalen.

Hij rende door totdat hij na een uur het dier niet meer zag. ‘Waarschijnlijk was het toch gewoon een hert geweest.’ Zei hij tegen zichzelf en hij draaide zich om. Hij herkende de bomen niet die achter hem stonden en stond er een beetje moeilijk bij te kijken. Hij wist niet hoelang het zou duren voordat hij weer terug was. Normaal was hij na 4 dagen al weer terug bij de grot, maar dit is al de derde dag. Hij keek achter hem, in de richting waar hij net naartoe rende. Hij stampte een keer op de grond en hoorde de echo niet zo ver gaan. Is hij dichtbij een afgrond? Nieuwsgierig liep hij weer verder. En inderdaad, na 10 stappen was hij het bos uit en na nog 10 stappen stond hij bij de afgrond. Hij keek naar het uitzicht en genoot ervan. Hij keek uit over de zee, die ruig tegen de bergen sloeg. Hij ging zitten en luisterde naar de oceaan, helemaal vergeten dat hij binnen 4 dagen terug wou zijn.


Met kleine stappen liep hij vooruit. Het sneeuwde niet meer, maar hij had zijn vacht nog niet uitgeschud. Hij gebruikte de sneeuw nu om zijn zwarte vacht te verbergen, als een soort schutkleur zeg maar. Er viel ook nog wel wat sneeuw van de boomtakken af dat midden op zijn snuit terechtkwam. De boom kreeg dan een gemene grom terug, maar de reu liep gewoon verder. Toen hij in een iets dichter bebost gedeelte terechtkwam schudde hij toch zijn vacht uit. De sneeuw vloog in het rond. Tegen de bomen en op holen van kleine dieren die nu een winterslaap aan het houden waren. Soms benijdde hij die dieren, egels en eekhoorns, die niet zo opvielen en gewoon konden doen wat ze wouden. Dan zag hij zichzelf voor zich, met zo’n eekhoorn in zijn bek, klaar om hem op te eten. Op dat soort momenten vond hij zijn leven toch niet zo slecht.

Zonder de sneeuw op zijn vacht kon hij zich veel sneller en makkelijker bewegen. Hij sierde nu om de bomen heen alsof hij een slang was. Ook kriebelde zijn vacht niet meer zo en begon hij het langzaam warmer te krijgen. Ja zonder deze sneeuw was hij veel beter af, behalve dat zijn schutkleur weg was. Deze zwarte vacht viel veel meer op dan die witte. Hij liep door totdat hij ineens uit het bos was. De zon weerkaatste door de sneeuw veel feller in zijn ogen en hij moest ze dan ook een beetje dichtknijpen tegen het plotselinge licht. Hij stond een paar seconden stil, maar liep toen langzaam naar voren. Stap voor stap kwam hij dichter bij de afgrond. Bij de rand aangekomen stond hij stil. Hij keek over de rand naar het uitzicht. Het was magisch mooi. Het hele landschap was smetteloos wit en leek stil te staan, behalve de zee. Hij botste nog steeds even ruig tegen de bergen als de eerste keer dat hij hier was.
Terug naar boven Ga naar beneden

 Kayran

Solitair

Kayran
Aantal berichten : 197
Pro Infinito's : 1644400

About Me
Leeftijd: 6 Months
Partner:
Karakter:

You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. Empty
BerichtOnderwerp: Re: You can't cross the sea merely by standing and staring at the water.   You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. Icon_minitimedo 27 dec 2012 - 23:57





† Shiroi †


"Hell won't be so bad, You know. After all I'll be there to keep you company"




Zwarte nagels tikten zachtjes op de rotsen. Er zat geen ritme in wat eigenlijk wel zo hoorde, maar dit was vrijwel onmogelijk voor de reu om te creëren. Een ritme. Hij voelde rood bloed door zijn witte vacht omlaag kruipen terwijl hij zijn weg baande naar een klein beetje blauw water. De pijn die zich in de wond op zijn schouder en nek schuil hielt belemmerde hem fatsoenlijk te lopen. Het was nu al een dag geleden dat hij zo verwond werd, maar het leek te weigeren om te helen. Kon er ook nog allemaal wel bij. Shiroi zijn gekleurde ogen waren half gesloten en zijn tong hing slapjes uit zijn bek. Hij hijgde ietwat hoewel hij eigenlijk helemaal niet uitgeput was. Het kostte hem gewoon wat moeite om vooruit te komen. Nog even en hij was beneden. Nog eventjes.

De witte wolf sloot zijn mond toen hij eindelijk bij het zeewater was aangekomen. Hij zette een paar stappen in het koele water en liet zich er vervolgens in zakken. Het zout prikte in zijn wond en zorgde ervoor dat het nog meer pijn ging doen, maar Shiroi verhardde zichzelf en bande zoveel mogelijk pijn uit. Hij wist dat zout eventuele bacterieën zou vermoorden en zo infecties tegen zou gaan. Het laatste waar hij nu op zat te wachten was een flinke infectie. Dan kon hij wel dag dag zwaaien met zijn pootje naar het leven en was het hallo dood. Shiroi kon nu nog niet sterven. Hij had nog wat te doen daarvoor en die reden was de enige reden waarom hij nog steeds leefden. Al het andere om hem heen kon stikken.

De reu sloot zijn ogen en hief zijn snuit wat in de lucht. De pijn was hij zo grotendeels alweer vergeten. Toch wist hij dat het nog aanwezig was. De wind waaide met veel geweld tegen zijn lichaam aan. Op zee was er niks geweest dat het tegen kon houden zoals bomen en bergen dus kreeg hij de volle laag. Ach, niemand was ooit voorzichtig geweest met hem. Niemand dacht ooit aan zijn gevoelens. Het was gewoon alsof hij een levenloze steen was. Eentje waar niemand ooit om gaf. Zo kon je hem wel beschrijven ja. Gewoon een steen. Shiroi opende zijn ogen en keek naar de rotsen die hogerop lagen. Niet ver van zijn locatie vandaan. Eerst dwaalden zijn ogen maar een beetje rond tot hij iets zag bovenop de rosten.

Hij had eventjes nodig om te plaatsen wat het was, maar uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat het een andere wolf was. Shiroi hees zich uit het water en zette koers naar die wolf. Hij nam niet eens de tijd om zijn vacht uit te schudden en hij wist ook niet waarom hij naar die vreemdeling toe ging. Zijn poten droegen hem er gewoon naartoe, maar waarom? Van andere wolven moest hij weinig hebben. Ze moesten niks van hem dus waarom zou hij dan ook iets van hen moeten? Of was het gewoon de drang om samen te zijn dat hem erheen bracht? Hij wist het niet, maar hij was ook niet van plan om naar antwoorden opzoek te gaan. Uiteindelijk zou hij toch wel weer een leven nemen als hij zich eventjes liet gaan.

De wolf klauterde de rotsen omhoog en liep via de rand van het bos richting de onbekende wolf. Hij hinkte lichtelijk, maar hij liet zich hierdoor niet tegenhouden. Gewoon verder lopen, was wat hij zich voorhielt. Als je zwakte toonde kon je net zo goed meteen sterven. Dat was iets waar hij zich altijd aan vast hielt. Het gold voor zowel hem als andere. Shiroi naderde de wolf langzamerhand en maakte zijn laatste meters het bos uit. Zijn blauwe en zilveren ogen bleven even op de reu voor hem hangen. 'Aan het genieten van het uitzicht?' vroeg hij zonder enig emotie en kwam tot een halt. Voor het gemak ging hij even zitten zodat er minder druk op de wond stond die van achter zijn oor, over zijn nek tot op zijn schouder liep.


OOC || Hoop dat je er iets meer kan cx













Laatst aangepast door Shiroi op zo 30 dec 2012 - 13:25; in totaal 3 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
http://tatakaisekai.actieforum.com/

 Quaed

Moderator | Solitair

Quaed
Aantal berichten : 1339
Pro Infinito's : 1646602

About Me
Leeftijd: 3 little years
Partner:
Karakter:

You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. Empty
BerichtOnderwerp: Re: You can't cross the sea merely by standing and staring at the water.   You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. Icon_minitimeza 29 dec 2012 - 13:17

You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. 2uy0lj5

De wind waaide door zijn vacht en blies het laatste beetje sneeuw eruit. Hij kneep zijn ogen nu een beetje dicht tegen de koude, harde wind. Er vloog een vogel langs zijn hoofd en hij keek op. Hij had geen honger en liet de vogel dus maar gewoon vliegen. Hij volgde de vogel met zijn ogen, en die gingen richting de zee. Hij bleef naar de zee kijken, het was magisch. Toen veranderde zijn gezicht ineens, hij keek verbazend. Zat er nou iets in het water? Hoe kwam hij daar door deze kliffen heen? Quaed keek om zich heen, maar zag geen pad in de buurt. Er zal er vast wel één verderop zitten, dacht hij. Hij wou al weer weggaan, tot hij zag dat de vreemde wolf in de zee hem ook aankeek. Het was een witte wolf met twee verschillende kleuren ogen, meer kon hij niet onderscheiden. Ach, wat boeide het hem ook. Die instelling hield hij, totdat de wolf uit het water kwam lopen, richting hem. Hij keek verbaasd op toen de wolf uit het zicht verdween. Hij draaide zich om en keek de bossen in. Niet veel later kwam de witte wolf eruit lopen. De reu kon nu goed de twee verschillende kleuren ogen onderscheiden, hij had één blauwe en één zilveren en over zijn rug liep een grote wond.

Nog langzamer dan normaal liep de reu door het bos. Hij was nu al een halfjaar op eigen poten en het beviel hem geweldig. Op deze tegenslag na was alles nog geweldig geweest. Hij zag een steen op zijn pad liggen en wou eroverheen springen, maar viel in plaats daarvan neer op de grond. Een pijnscheut trok door zijn lichaam en hij kneep zijn ogen dicht van de pijn. Met een pijnlijk gezicht keek hij naar zijn buik. De open wond gaapte hem aan.

‘Aan het genieten van het uizicht?’
De stem van de andere wolf trok hem weer in het heden. Hij schudde even met zijn kop en berispte zichzelf omdat hij niet had opgelet.
’Ja, het is echt prachtig.’ Hij glimlachte kort en keek toen weer over de zee. De reu was naast hem gaan zitten. Shit, nu moet ik zeker een gesprek aangaan… Hij keek om naar de reu, die er ook nog verassend kalm bij zat voor iemand met zo’n grote wond. Hij zal er wel niks over vragen, het boeide hem ook niks. Hij keek weer naar voren en een zucht ontsnapte uit zijn keel.
’Quaed.’ zei hij voor hem uit. Toen keek hij weer om naar de wolf schuin achter hem.
’Quaed is mijn naam.’


Ps Meest falende post ooit xd
Terug naar boven Ga naar beneden

 Maye

Solitair

Maye
Aantal berichten : 267
Pro Infinito's : 1644400

About Me
Leeftijd: 3 years old
Partner:
Karakter:

You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. Empty
BerichtOnderwerp: Re: You can't cross the sea merely by standing and staring at the water.   You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. Icon_minitimezo 30 dec 2012 - 16:44

You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. 34fh2jt


Met rustige en gecontroleerde passen liep de wolvin door het besneeuwde bos. Het sneeuwde nu niet meer en het laagje sneeuw dat in het bos was, was hoogstens een paar centimeter. Toch was het genoeg om haar kussentjes onder haar poten koud te houden. Wat geirriteerd schudde ze de koude sneeuw die op haar rug gevallen was van haar dikke vacht af. Ze hield apsoluut niet van de sneeuw. Het was zeker mooi en het was ook rustgevend. Maar dat was dan ook het enige goede eraan. Het was nat, koud en vies. Maye kon je dan ook wel een echte dame noemen. En sneeuw stond zeker niet op het lijstje van favorite bezigheden en dingen. Het stond eerder ergens ver, ver onderaan.

Een bruin vogeltje schoot voor Maye langs. Het vogeltje was zwak en viel met zijn hoofd als eerste in de sneeuw. Het deed een wanhopige poging om wat eten onder de sneeuw vandaan te halen. Maye wist dat dit arme diertje geen schijn van kans had de volgende dag nog te halen. Zuchtend liep ze verder. Ofja, als je het echt 'lopen' kon noemen. Haar rechter achterbeen was altijd als een hinder geweest. Ze liep er mank mee, al was het de laatste tijd stukke minder. Je kon nog wel zien dat ze er niet perfect op kon lopen, maar het ging vooruit. Hoewel haar been nooit echt perfect zal gaan lopen. Maar ze had er mee leren leven en wist hoe ze het, het beste kon gebruiken.

Het bos leek eindeloos door te gaan hoewel Maye de golven van de zee al kon horen. Maye kwam vaak naar de zee. Dat gaf haar rust en echt de tijd om goed na te denken. Het was meestal niet zo druk op de rotsen en daar genoot ze van. Stilte en rust. Het einde van het dichte bos was al in zicht en de oren van de wolvin gingen naar voren. Haar langharige staart zwiepte tevreden heen en weer in het ritme van haar lichaam. Haar grote, bruine ogen knepen even samen toen het felle zonlicht dat weerkaatst werd door de witte sneeuw als een klap naar haar toe kwam. Maar al snel was ze er aan gewend. Ze liep niet heel erg ver naar de rots toe, want voor haar bevonden twee reuen zich.

Wat van slag keek ze naar de twee. Ze snapte niet hoe ze, ze niet had kunnen ruiken. Ze had ze helemaal niet opgemerkt zelfs. Haar gedachtens hadden haar te veel afgeleid van de werkelijkheid. Iemand had haar zo kunnen vermoorden, daar werd ze zich goed bewust van. Toen ze zich weer had hersteld werd ze wat ontspannender. "Dag, heren" sprak ze met een aangename en vriendelijke stem.

Hoop dat jullie er iets mee kunnen haha (:
Ow en heb trouwens dyslectie
Terug naar boven Ga naar beneden

 Gesponsorde inhoud



You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. Empty
BerichtOnderwerp: Re: You can't cross the sea merely by standing and staring at the water.   You can't cross the sea merely by standing and staring at the water. Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

You can't cross the sea merely by standing and staring at the water.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Flow like the water..
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
For Eternity :: 
» The South
 :: Xuanya
-
Ga naar: