Freaks are anywere you know?

๑ L E G I O N๑

Poten raakten de vochtige bladeren aan die waren gedrenkt in de ochtenddauw. Heel voorzichtig, alsof hij bang was dat ze zouden breken onder het gewicht van zijn lichaam. Zijn ogen waren geconcentreerd op iets voor hem. Een hert met een kind dat vrolijk rond stapte. De ijsblauwe ogen waren gefocust op het jong, dat zich met een wiebelend staartje steeds verder van zijn moeder verwijderde. Even stopte hij, bang dat het hert hem op zou merken als hij nog een stap zette. Hij hield zijn adem in en wachtte af. Een klein briesje waaide zijn kant op, waardoor de geur van het jong en haar moeder versterkt werd. De bomen bewogen onder de wind die de andere richting op ging waaien en het hele schouwspel zou veranderen. De moeder merkte het als eerste op, maar het jong te laat. Veel te laat. Hij was al veels te dichtbij en zetten raendsnel zijn tanden in het zoetsappige vlees van het jong, terwijl de moeder bang weg rende. Het jong spartelde en hij klemde zijn kaken steviger in de nek, terwijl hij met zijn andere poot het jong op de grond duwde. Gerochel klonk, waarna de spartelende bewegingen van het jong afnamen en het uiteindelijk stil op de grond lag. Hij begon gretig van zijn maaltje te eten en toen er nauwelijks tot niets meer over was, keek hij om zich heen. Hij likte zijn bebloede lippen af en zocht naar aanwezigheid. Hij liet even een grom horen, waardoor een zwarte vogel wegvloog. Hij was in ander gebied, toch waarschuwde hij degene die in zijn buurt kwamen. Want als het nodig was, zou hij vechten, enkel met plezier en vreugde. Met een volle maag liep hij verder, maar stopte toen zijn grom werd beantwoord. Hij drukte zijn oren tegen zijn schedel terwijl hij de andere gedaante aanstaarde, die maar een paar meter van hem verwijdert was. Hij wachtte.

Mag Tris er in?

Haar poten kwamen zacht op de grond terwijl haar grijze ogen om zich heen keken. De Teef bleef zo veel mogelijk in de schaduwen bewegen zodat je nauwelijks iets van haar merkte, een pure gewoonte die ze had geërfd toen ze jaren lang door landen trok en in vijandelijke gebieden kwam. Niet dat ze bang was om te vechten...Nee voor vechten zou ze nooit uit de weg gaan, iets wat ze van haar vader had geërfd. Hij was net zo vecht lustig als zij dat nu was. Ook al zou ze nog zo erg gewond raken, ze zou niet met haar staart tussen haar benen weg gaan, daar was ze veel te trots op. Wolven dachten vaak dat ze een eenling was, puur omdat haar houding niet onderdanig was, alleen voor haar leider zou ze haar kop buigen als respect. Tris merkte hoe het zachte grond over ging naar het harde en ze keek om zich heen, overal waar ze keek was steen, heel veel steen en soms tussen door zag je wel wat plukken mos en een klein struikje maar dat was ook alles. Aan haar vacht bemerkte ze dat de wind draaide en ze hief haar neus en opende haar mond ietsjes om de geuren beter binnen te krijgen. Ze rook...Ze rook een pas gedode hert, Ergens achter haar en ze rook...Een wolf, zeker de oorzaak van de pas gedode hert. Meteen kwam er een nieuwsgierige twinkel in haar ogen en ze liep op de geur af, Ook al wist deze Teef dat het gevaarlijk was om bij een etend wolf dicht bij te komen, kon ze het niet laten om hem te plagen toen ze hem eindelijk vond. Tris hoorde de wolf dreigend grommen en wist dat dit nog leuk zal worden! Toen de wolf klaar was met de jonge hert naar binnen te werken stapte ze uit de schaduw toen hij verder liep en ze gromde net zo laag en uitdagend naar de Reu. Nee deze teef was niet gek, ze wou gewoon even een adrenaline stoot hebben, want de hele tijd in je eigen gebied blijven is ook...Saai..Hoewel het bos haar nog steeds inspireerde en ze er echt achter zou komen wat daar aan de hand was! Tris zag hoe de Reu wachten en ze drukte haar oren iets naar achter maar niet agressief en in haar grijze ogen kon je nieuwsgierigheid, plezier en uitdaging zien.

๑ L E G I O N๑

Zijn wachten was beloont. Hij gromde nogmaals. De grom van hem was beantwoord door een teef en hij liep langzaam naar de teef toe. Ookal zat zijn buik vol, hij kon prima vechten. Zwijgzaam deed hij nog een stap naar voren om de teef vervolgens aan te vliegen. Zijn tanden boorden zich precies in het zachte vlees van de nek. Net zoals hij bij het hert had gedaan. Hij schudde met zijn kop en gromde doordringend. Hij proefde bijna direct bloed in zijn bek waardoor hij nog kwaaier werd en harder duwde en trok aan het vlees in zijn bek. Hij was witheet. Gewoon omdat er iemand had gegromd was hij van zijn plaat gegaan. Hij wist zelf niet waar het aan lag en gromde toen door diep in zijn borst te rommelen als de donder. In zijn ijsblauwe ogen was een en al agressie te zien. Pisnijdig bleef hij doorgaan met het bijten in het vlees. Hij wilde iets doden. Iets anders dan alleen een hert.

Tris zag hoe de reu naar haar toe stapte en zij zette een stap naar achter. Haar ogen keken strak naar die van de reu en toen gebeurde het. Ze was net te langzaam om te reageren en hij vloog naar voren, nog voor ze kon op de grond vallen en wegrollen had de reu haar nek en ze gromde en voelde hoe hij zijn kop schudde, voor haar zag ze een paar zwarte vlekjes en de tanden die door haar zachte vlees boorde waren pijnlijk! Ze gromde met een piep vermengd en probeerde een plan snel te bedenken. Er moest iets zijn voor hij haar nek goed kon doorbijten zoals ze het normaal deed met een prooi dier. Met haar poot haalde ze uit naar zijn gezicht zodat haar nagels zijn gezicht zouden raken. Haar nagels waren scherp en ze hoopte dat hij iets zou loslaten zodat ze zich los kon maken.

๑ L E G I O N๑

Het bloed vloeide in zijn bek. Zijn ijsblauwe ogen bleven kil en keken recht in een paar doodsbange ogen. Hij hoorde het gepiep vermengd met een grom en gromde zelf harder. Ze zou er niet onderuit komen. Er was hier niemand in de buurt. Zijn nekharen stonden helemaal overeind nu. Onder het heen en weer bewegen van zijn kop kreeg hij een klap in zijn gezicht wat hem echter nog kwader maakte. Hij had er niet eens zo veel last van door zijn dikke vacht die het toch grotendeels blokkeerde maar het voelde eerder als een aantal speldenprikjes. Hij begon opeens een soort bokkende bewegen te maken om het vlees met de vacht van de keel van de wolf af te scheuren. Of het zou lukken was zeker een tweede iets maar hij had er wel genoeg kracht voor. In zijn bek was nu ook naast het bloed haren en zijn ijsblauwe ogen kregen een gevaarlijke duistere twinkeling. Zijn staart zwiepte heen en weer en hij begon de wolf naar de grond te duwen. Hij was niet meer dat een moordende demon nu en het bloed versterkte zijn woede naast een stoot adrenaline. Hij grauwde naar de wolf en sloeg toen zelf hard met zijn poot tegen het gezicht aan van de teef. Wát dacht ze wel niet? Dat ze hem zomaar kon verslaan? De alfa van de Black Ops? Hij gromde nu doordringender en zijn hele buik versterkte het geluid. Misschien zou de teef nu wel voor het laatst daglicht zien dacht hij geamuseerd. Loskomen zou moeilijk zijn maar niet onmogelijk. Hij verstevigde zijn greep op haar keel en voelde hoe zijn borstkas warm werd. Warm van het bloed.

goed als haar nagels niks deden zou deze reu wel iets anders hebben, een ander zwakke plek. Zelfs de sterkste wolf had een zwakke plek. Toen de reu plotseling begon te bokken en ze hield zich in om niet te piepen! Haar nek begon pijn te doe en ze voelde hoe haar spier rekte, dit was niet goed, helemaal niet goed! Toen hij eindelijk stond hijgde ze vermoeid terwijl ze nadacht, wat kon ze het beste doen? Wat kon ze het beste raken om hem te verwonden. Toen ze een harde klap tegen haar hoofd en alles werd nog waziger. Tris was neit bang voor de dood, het liet haar geen rillingen over haar rug gaan. Ook al was haar blik wazig en haar keel deed vreselijk pijn. schoot ze naar voren en zette haar tanden in zijn been, haar tanden waren lang en scherp en boorde zich zonder enige moeite door de vel in zijn spieren. Har kaken die ze jaren heeft lopen trainen door steeds te vechten met andere. Ze beet stevig door hopend dat hij haar zou loslaten maar ze wist zeker dat ze hem niet los liet! Ze zou hem zeker niet los laten! Met een ruk gaf ze een ruk aan haar kop en dat liet haar nek lijden omdat ze zijn tanden nog voelde. Ze hoopte stiekem dat hij uit even wicht zou rake en ze los zou komen.

sorry flutjes, ben niet gewend om met dieren te vechten >,<

๑ L E G I O N๑

Het bloed op zijn borst doorweekte hem langzaam maar zeker totdat het van zijn poten afdroop. Hij wist dat de wolvin zocht naar een andere zwakke plek van hem. Jammer genoeg was deze er niet, althans hij had deze zelf nog niet gevonden. Hij zwiepte met zijn staart en grauwde uitdagend. Hij zag haar blik wazig worden en gromde nog harder toen. Toen, alsof ze helemaal geen pijn had of wat dan ook beet ze in zijn poot waarna hij gelijk uithaalde met zijn andere poot naar haar die nog op de grond had gestaan. Hij voelde haar tanden nu wel maar beet nu direct in haar onderbuik die ze gevaarlijk had getoond. Het zachte vlees scheurde haast als vanzelf open. Hij begroef zijn snuit er half in want verder kwam hij niet omdat ze hem hinderde met zijn poot in haar bek. Hij draaide zich opeens om en beet haar op haar neus. Ze zou loslaten. Al was het het laatste wat hij zou regelen.

Tris voelde een poot keihard tegen har hoofd maar bleef zijn poot vasthouden, ze voelde nu nog meer pijn van uit haar buik en ze ko nhet niet laten om een zachte piep te laten horen. Maar het maakte haar echt helemaal niks uit als ze zou sterven. Toen de Reu's tanden in haar neus kwamen kwam er een plan en ze liet zijn poot los maar ze stond razend snel op en hief haar neus met een ruk op zodat ie omviel en haar buik deed vreselijk pijn maar ze probeerde de pijn zo goed mogelijk te negeren en schoot vooruit. Haar tanden gingen naar zijn nek e nhaar scherpe tanden boorde door zijn huid. Ze zou niet zomaar opgeven en zeker niet laten zien dat ze zwak was!

๑ L E G I O N๑

Hij gromde harder en harder waarna hij de grond onder zijn poten zwakjes voelde trillen. Zijn tanden vroegen om meer vlees en hij gehoorzaamde ze gelijk om na de neus zijn tanden in de nek van de teef te plantten. Zij had blijkbaar eenzelfde idee gekregen maar het enige wat zij in haar bek zou hebben was haar, haar en nog eens haar. De vacht in zijn nek was net zo dik als elders op zijn lichaam alleen waren zijn poten minder sterk behaard. Hij zag een schittering van pijn in haar ogen en wist dat hij aan de winnende hand was. Hij besloot dat hij er een einde aan kon maken maar deze teef aan haar lot achterlaten en haar dood zien gaan aan een infectie zou veel leuker zijn. Hij gromde zachtjes toen ze in zijn vacht hapte. 'You're so weak dear. I'll promise to make it quick if you want?' zei hij waarna hij zijn tanden opnieuw in de neus van te teef plantte. Dat gedeelte van haar buik zou alleen maar een verloren zaak zijn. Dood zou ze hoe dan ook gaan wist hij. En hij gromde nu oorverdovend. Het was over voor haar. Hij pakte haar bij haar strot en duwde haar hardhandig op de grond. Hij oefende met de minuut meer druk uit op haar keel. Of ze nu of dadelijk doodging, het maakte hem niet uit.

* Het is nogal vreemd dat een wolf razendsnel om kan draaien als deze al zo verzwakt is. Het is nogal onrealistisch Wink

* Sorry ben dit soort realistische gedoe niet gewend dus zulke kleine dingen kunnen voorkomen >,<

Ze voelde gewoon door haar lichaam adrenaline daardoor kwam het dat ze eigenlijk erg licht het pijn voelde maar ze wist als die adrenaline eindelijk zou wegebben ze vreselijk pijn zou over houden en dat in de nek bijten hielp niet echt want ze kreeg alleen maar vacht binnen. Ze wankelde naar achter en spuugde het vreselijke bol vol met vacht uit. Gast, hoezo had hij zoveel vacht in zich? Zou hij niet onderhand zomervacht moeten hebben? 'You're so weak dear. I'll promise to make it quick if you want?' zei hij waarna hij zijn tanden opnieuw in haar neus zetten, Ze gromde zachtjes en ze voelde haar benen trillen, ze kon nauwelijks overeind blijven staan 'Je mag me zo lang martelen als je wilt, voor de dood of de pijn ben ik niet bang.' gromde ze woedend en in haar ogen stond woede maar geen angst, alleen maar pijn. pijn van uit haar buik en haar hals. Tris voelde hoe De reu weer zijn tanden in haar hals zette en ze kon het niet meer volhouden en plofte op de grond. Nog steeds zag je geen angst in haar ogen al wist ze dat ze zo gedood kon worden.

๑ L E G I O N๑

Hij bleef vasthouden en uiteindelijk viel ze neer. Toch zag hij alleen moed in haar ogen en dat ze niet bang was voor de dood. Hij schudde zijn kop. Ze sprak dat ze niet bang was en dat was iets wat iets van de kilte in hem ontdooide. Ze toonde meer moed dan hij tot nu toe had gezien. Hij kneep zijn ogen samen en liet haar los waarna hij een stap achteruit deed. Ze lag daar op de grond maar vreemd genoeg voelde hij er van het ene op het andere moment niks meer voor om haar te doden. Hij snoof nu enkel schamper. 'Your courage has saved you. What is your name courages one?' zei hij waarna hij op een staartlengte van haar af ging zitten. Eindelijk eens een wolvin met pit. Zijn withete woede begon langzaam weg te trekken en hij werd weer langzaamaan zijn kille zelf. Ze was wel gewond, ja haast dodelijk maar ze zou er ook overheen kunnen komen. Hij hield zijn kop scheef en bekeek haar van de afstand. Misschien mijmerde hij, was dit wel een aanwinst voor zijn eigen roedel. Als ze zelf wilde. Ze waren immers ook in de buurt van de roedelplaats maar het was aan haar. Hij zou haar niet dwingen waarna hij zijn dikke vacht schudde en een lik gaf over zijn poot waar een straaltje bloed uit sijpelde. Zij ijsblauwe ogen namen de wolvin goed op. Ze was pezig en had moed en kon daarnaast niet eens zo heel belabberd vechten. Met de juiste training zou ze een moordmachine kunnen worden wist hij. Hij had het al veel vaker gezien dat dat gebeurd was. Hij snoof de geur van het bloed op en keek met zijn kille ogen naar de grijze teef. Wat zou haar antwoord zijn op zijn vraag? Hij murmelde zacht en wachtte af.

Tris begon donkere sterretjes te zien en haar ademhaling begon gejaagd te houden maar ze bleef de Reu zo strak mogelijk aankijken. Ze voelde al hoe haar lichaam lichtjes werd maar de adrenaline uit haar lichaam begon weg te gaan en de pijn verergerde zich vreselijk. En toen voelde Tris niks meer, ze voelde geen tanden in haar nek en knipperde paar keer stevig met haar ogen om scherp beeld te krijgen en zag de Reu wazig van haar af gaan. Met moeite tilde ze haar kop op en alle bewegingen deden pijn. Vooral haar wonden in haar buik en in haar Nek deden vreselijk pijn en haar lichaam zat zowat heelmaal onder bloed van zich zelf. Haar neus ging naar haar buik en die begon ze schoon te likken, hopend dat er geen invectie's in zouden komen. 'Your courage has saved you. What is your name courages one?' zei hij waarna hij op een staartlengte van haar af ging zitten. Tris oren bewogen toen ze zijn oren hoorde maar bleef even haar wond likken, bij haar nek zou ze niet bij kunnen en Tris hoopte dat ze genoeg kracht had om bij Senlin te komen. Toen haar wond eindelijk schoon genoeg was naar haar zin, tilde ze haar kop met moeite en keek naar de Reu die haar bekeek, Ze vond het niet zo een prettig idee om zo bekeken te worden door bijna haar doder. 'Tris....Tris is de naam van je tegenstander.' Zei ze met een schorre stem en probeerde op te staan maar haar achter poten begaven het en ze plofte neer op de grond, ze piepte van het pijn zachtjes en gromde geërgerd tegelijk tijd omdat ze zich zo zwak aantoonde. Tris probeerde nog is op te staan maar ook nu weer zakte ze door haar poten en bleef even liggen terwijl ze iets probeerde te bedenken om overeind te komen.

๑ L E G I O N๑

Het duurde even voordat de teef zichzelf bij elkaar had geraapt en bekomen was van de verbazing dat hij haar in leven had gelaten. Een geamuseerde grom verliet zijn bek waarna hij zijn staart voor zijn poten drapeerde. Ze stelde zichzelf voor als Tris waarna hij kort knikte. Korte namen waren altijd beter dan lange en moeilijk namen. Ze probeerde op te staan om te vertrekken, dat was duidelijk. Hij kneep zijn ogen samen en keek haar strak aan. 'My name is Legion. Creed of the Black Ops. Where do you need to go Tris?' vroeg hij haar toen. Hij had een besluit voor zichzelf gemaakt dat hij haar eenmalig zou helpen omdat ze zich zo moedig had gedragen. Dit was de eerste keer dat hij een uitzondering zou maken wat het betrof doden van een andere wolf. Zijn ijsblauwe ogen schitterde en zijn ogen keken naar de vacht van Tris die onder het bloed zat. Haar eigen bloed. Hij had alleen een poot die een beetje pijn deed en verder niks. Hij snoof. Hmpf. Hij had er meer van kunnen maken sprak hij zichzelf bestraffend toe.

Tris zag de Reu kort knikke ntoen ze zich had voorgesteld en nu probeerde ze alle kracht te verzamelen om op te staan en weg te lopen, vooral ver van de rotsen vandaan. 'My name is Legion. Creed of the Black Ops. Where do you need to go Tris?' vroeg hij haar en Tris bleef even liggen en keek Legion aan, haar ogen stonden strak en haar zicht werd steeds waziger waardoor ze Legion steeds lastiger kon zien. 'Ver weg van de rotsen voor het geval dat jij je bedenkt.' Zei ze met een zacht maar toch een scherp stem en sloot haar ogen en probeerde genoeg adem te halen. Ze moest bij bewust zijn blijven maar het pijn was te erg, haar hoofd begon pijn te doen en het liefst wou ze iets hebben dat haar pijn kon stillen, maar wat zou het kunnen zijn?

๑ L E G I O N๑

Het leek erop dat ze zichzelf wilde redden. Hij haalde zijn schouders op en zag haar pijn met een brede grijns aan. Hij snoof weer schamper en stond op. Hij had hier niks meer te zoeken, en blijkbaar wilde ze zichzelf redden. Het interesseerde hem niet meer. Hij wierp nog een blik op Tris en keerde zich toen van haar af. Ze mocht het zelf uitzoeken. 'Give Nathan my regards please' zei hij nog over zijn schouder waarna hij een ravenlach uitstootte. Hij zwiepte met zijn staart en verdween in het landschap. Zijn poten begonnen hem terug te brengen naar zijn eigen Territorium waar hij eens een uiltje ging knappen. Nathan zou hier best kunnen komen maar hij wist dat hij sterke wolven naast zich had staan. Vals grijnzend en met een duistere twinkeling liep hij terug naar zijn thuis om een aantal plannen te gaan beramen. Nee, dit was nog niet het laaste van wat ze van hem zouden horen. Met een zwiep van zijn staart versnelde hij zijn passen en verdween nu helemaal in het landschap.

[Topic Uit]

Tris voelde gewoon hoe hij er van genoot om te zien dat ze pijn had. Vreselijke pijn en het liefste wou ze die Wolf net zo goed terug pakken. maar daar was ze veel te zwak nu voor. 'Give Nathan my regards please' zei hij nog over zijn schouder waarna hij een ravenlach uitstootte. Hij zwiepte met zijn staart en verdween in het landschap. Ze gromde zwak en haalde diep adem en stond op, haar leden maten trilde en ze begon met al haar kracht ie ze nog overhad te lopen. Ze moest hier weg, ze moest naar de roedel gebied. Tris bleef lopen al deed elke beweging die ze zette vreselijk pijn!

[Uit]