<sub>Zijn oren namen elk geluid op die de wind met zich mee bracht. De wind streelde zachtjes zijn vacht. De geuren die de wind mee nam, nam Bison op alles op met zijn neus waarvan zijn neusvleugels soms even trilde bij een geur die hem niet aanstond. Zijn klauwen kraste wat onrustig over het gesteente heen van de steen waar de grote reu op lag. Met al zijn zintuigen nam hij zijn territorium in zich op, een manier hoe hij zijn gebied in de gaten kon houden. Ook al werkte dit een beetje op zijn zenuwen. Een hinde bevond zich ongeveer 7 meter van hem vandaan, zijn zintuigen hadden hem dat allang verteld. Maar Bison was nu niet opzoek naar voedsel voor zijn roedel, nee, hij zocht naar indringers. Soms waagde er nog wel een paar halve gare om zich te begeven op zijn gebied, die waren meestal snel uitgeteld en rende met hun staart tussen hun poten weg. De laatste tijd was het eindelijk rustig geweest en Bison zou gerust even weg kunnen, mocht het zo zijn dat hij plotseling ergens heen moest. Zelf had hij geen contact met andere leiders van andere roedels, maar hij wou dat ook voorkomen. Vriendschappen en vijanden waren nergens goed voor. Als je één groep wolven had, dan kon je daar jezelf op laten concentreren en die wolven naar de finish brengen. Iets wat hij ging doen met zijn roedel. Hij zo zijn roedel tot het einde begeleiden, hij zou ze helpen in moeilijke tijden en hun bijleren wat ze moesten weten om te overleven. Natuurlijk wist hij dat de meeste wolven in zijn roedel zichzelf wel wisten te redden, maar voor de pups was dat een totaal ander beeld en ook voor hun stond hij klaar. Hij hoefde geen goed doenertjes of badassen in zijn roedel, die hadden een ander doel in het leven.

Zijn massieve kop schoot omhoog toen een lange huil te horen was. Zijn ogen schoten in de richting waar het geluid vandaan kwam. Bison had het helemaal niet door gehad, maar de zon had zich al weer verwisseld voor de maan en de duisternis genaamd 'nacht' had zichzelf over Bison heen geworpen. Bison stond op en strekte zich eens uit waardoor de grote spieren onder zijn vacht eens heen en weer rolden. Hij schudde kort zijn vacht uit en wat stof stoof op. De huil stond in zijn geheugen gegraveerd en hij herkende de huil uit duizenden; Crestalion. Bison wist niet precies waar hij had uitgehangen, maar hij had hem gemist. Hij zou hem nog wel eens korte preek geven, maar het was al een plus punt dat Crestalion Bison zelf riep. Hij was tenminste geen watje. Bison sprong van de steen af en liet zijn oren naar voren draaien. Vervolgens liep hij naar het bos. Toen hij daar was aan gekomen zette hij het op een rennen. De koude, vochtige lucht stoof door zijn vacht heen. Zijn ogen waren iets dicht geknepen om te voorkomen dat de wind in zijn ogen sneed. Hij vloog als een wervel wind door het bos heen. Takken kwamen soms gevaarlijk dichtbij, maar voordat die hem konden raken had Bison de takken al behendig ontweken. Hij dook, sprong over alle obstakels heen die eventueel zijn weg zouden versperren. Hij leefde al zijn hele leven in Morgandi en wist dus precies hoe het gebied eruit zag. De bomen maakte plaats voor rotsen, en al snel rende hij over het rotsachtige gebied genaamd 'Shangou'. Het gebied was niet al te groot, maar was erg geliefd bij de slechte kant. Al snel kwam hij bij Xuanya aan, het gebied waar je altijd wel een badass tegen kon komen. Hier lag ook het roedel gebied van de Black Ops, een roedel die slechte instelling had en dus meteen geen reden had om voor hem om mee te praten. Hij rende dan ook gewoon meteen door het gebied heen zonder ook maar een geur achter te laten. Hij remde zichzelf iets-wat af qua tempo toen hij het warmste gebied van heel Morgandi in liep; Haitan. Ook hier was in de buurt een roedel gevestigd, maar deze roedel had goeie instellingen en zou dus niet snel een leider van een andere roedel aanvallen. Bison negeerde het totaal en liep in een hoog tempo het strand over. Hij had geen behoefte aan contact leggen met andere roedels. Uiteindelijk kwam hij op de plaats aan waar hij de huil vandaan hoorde; Heliu. Een gebied waar hij nog niet vaak was geweest, aangezien het niet dichtbij lag van zijn roedel gebied. Aangezien het nu nacht was en behoorlijk rustig, verwachtte hij geen indringers in zijn gebied. Anders zouden de andere leden van de roedel het wel opnemen of hem roepen. Hij kwam tot een halt en liet zijn blik kort over het gebied heen glijden. Zijn blik bleef staan op een donker gedaante in de nacht, die wachtte op een sein van Bison. Bison grijnsde eens kort, waarna hij zichzelf uit de duister trok en richting de gedaante liep. De welbekende reu genaamd Crestalion, doemde al snel op. Hier en daar waren wat veranderingen aan zijn uiterlijk, maar zijn geur vertelde hem dat het Crestalion was. Bison kwam voor hem tot een halt en keek hem even kort aan. "Crestalion?" zei hij op een vragende toon. Hij wist dat zijn neus hem nooit bedroog, maar wou het toch zeker weten.</sub>