Its about the trust

Hij wilde in de roedel. Legolas schudde zijn inmiddels weer wat wittere vacht uit. Hij had veel in de sneeuw liggen rollen, waardoor zijn vacht wat schoner werd, maar hij ook de temperatuur in zijn lichaam had laten dalen. De witte wolf begon een stukje te draven, zodat hij zijn spieren en zo zijn lichaam weer zou op warmen. Hij kwam in het oosten uit, bij Pubu, waar ook het gebied van de roedel was. Legolas keek om zich heen en huilde toen naar Nathan, de leider van de Golden Nature, waar hij hopelijk zo lid van zou zijn. Legolas wachtte tot de wolf zou komen. Ergens was hij bang dat hij er niet in mocht. Maar hij was nog jong, al zou je dat aan zijn verwondingen niet zeggen. Legolas zuchtte terwijl hij terug dacht aan zijn oude roedel. Hij was nog wel de zoon van de alpha geweest. Maar zijn vader werd uitgedaagt en verslagen. Misschien was hij daarom wel de roedel uit gegaan, omdat zijn vader ook weg moest. Maar dat was toch geen eerlijke reden? Legolas zuchtte. Hij moest toch onderhand wel weten dat het leven niet eerlijk was.

Een paar welgevormde poten roffelden over de bodem terwijl hij aan het rennen was. Zijn poten hielden een hoog tempo aan en hijzelf was niet anders gewend. Altijd op jacht naar prooi en vers vlees. Alleen het beste was goed genoeg. Afgetraind lichaam en een dodelijk brein schuilde er onder de dikke vacht die bijna schreeuwde dat het een gexplodeerde bal haar was. Het was winter en dan zag hij er altijd zo uit. De dikke vacht beschermde hem ook tegen de kou en de aanvallen van vijanden. Een valse grimas sierde zijn bek en hij bracht het tempo naar een maximum tempo van wat hij aankon. Zijn roze tong hing wat naar buiten en hij bleef nog lang doorrennen toen zijn poten langzaam tot stilstand kwamen. Dat was een onbewuste reactie op een geur. Hij hield halt en keek zoekend om zich heen. Hij was in het Oosten bij de Pubu gekomen en hij zag toen een witte wolf staan. Hij kon vanaf hier ruiken dat et een mannetje was. Ook had de wolf een witte vacht. Hij rolde met zijn ijsblauwe ogen en liep rustig in de richting van de wolf. Toen hij voor hem stond keek hij hem enkele tellen aan. 'Wat doe jij hier en waarom huil je in godsnaam? Je jaagt alle prooi weg' beet hij de wolf toe. In zijn blauwe ogen stond woede en afgunst te lezen. Hij was gestopt met de jacht toen hij de huil had gehoord. Alleen een idioot huilde in een gebied waar andere wolven vaak op jacht waren.

_{{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... The Question is...

Het was me een drukte van jewelste in een korte tijd. Eerst Eevy, toen Katherine en er zou zo een nieuwe kunnen zijn. Snel schoot ik weer tussen de bomen en allerlei andere gebieden door. Ik was ergens ver afgedwaald geweest, waarom wist ik eigenlijk niet eens.
Blijkbaar moest ik mijn gedachten vrij maken van alle gebeurtenissen van afgelopen dagen en momenten. Mijn posten brachten me tot stilstand. Daar stond ik dan bij het meer van Yue, terwijl ik eens naar mezelf keek in het water voor me.
Ik wist dat ik me op gevaarlijk terrein begaf, want niet ver hier vandaan zou een ander roedel gebied liggen. Als dat maar niet van plan was zijn roedel gebied in te nemen, want dan waren ze van dit gebied nog lang niet jarig. Een korte grom naar mezelf in het water en een harde zucht, waren het gevolg van de kringen die zich in het water bewogen.
Nog altijd bleef die nachtmerrie mij achterna jagen. Zou mijn “broer” Quinn hier achter zitten? Vast niet, ik zou hem hier waarschijnlijk nooit treffen, hoopte ik dan. Ik schudde mijn kop eens en gaf een tik tegen mijn spiegel beeld met mijn poot.
Snel draaide ik me om en liep verder richting het zuiden, waar het warmer was dan hier. Ik moest even naar het ravijn toe. De zon even gezien hebben, zodat mijn humeur weer beter werd. Opnieuw bewogen mijn poten zich over de aarde onder mij, waardoor ik niet zo lang hoefde te rennen voor ik aan kwam bij de ravijnen.

Hier genoot ik echt enorm van, zo de zon nog even te kunnen zien. Met mijn nagels krabbelde ik in de aarde onder mij. Wat was het heerlijk om hier bijna geen sneeuw te zien. Ik liet mijn hoofd schuin naar de grond zakken terwijl ik eens luisterde of er niet iemand in de buurt was.
In tegen deel zelfs, mijn oren vingen een andere geluid op. Een nieuwe huil, voor mij. Verbaasd opende ik mijn ogen terwijl ik even naar voren keek. Hier had ik nooit op gerekend. Nooit dat het zo snel en zo goed zou gaan. Een korte glimlach versierde mijn kop.
Mijn lichaam draaide zich om en ik ging terug richting Pubu. Al ging dat wel even duren. Onder tussen zag ik veel wild mijn kant op komen, wat mij liet verbazen. Waarom zouden ze me tegemoet komen rennen? Ik liet mijn lichaam stoppen en fronste mijn wenkbrauwen even. Hier was iets aan de hand.
Ik ging verder het gebied vlak bij Pubu binnen en speurde het af op een vreemde geur, maar niets was hier te vinden. Behalve dat er een wolf hier nog niet zo lang geleden had gejaagd. Ik trok even een grimas, bij het feit dat… Nee, ik zou hem gewoon niet tegen kunnen komen, dat kon gewoon niet. Hij was gewoon te ver weg om hier te kunnen zijn, toch? Ik begon steeds meer te twijfelen. Iets wat ik niet moest gaan doen.

Mijn gedachten gingen weer terug naar de huil die was gestuurd, ik moest er heen. Voor het zelfde geld had die jagende wolf de huil ontdekt. Want het de geur en de huil kwamen voor mij niet overeen.
Snel rende ik achter de geur aan. Ik klom op rotsen, sprong van de ene naar het andere. Al vrij snel kwam ik bij de waterval uit. Onder aan stonden de wolven. Ik trok mijn ogen tot spleetjes en observeerde het even, terwijl ik zacht en voorzichtig op verschillende rotsen naar beneden sprong.
Hij stond nog een eindje van de wolven af, tot hij een hoorde spreken. “Wat doe jij hier en waarom huil je in godsnaam. Je jaagt alle prooi weg!” Beet de bruin achtige wolf de witte wolf toe. In zijn blik kon ik zien, dat hij de jager was en blijkbaar totaal niet vrolijk met het feit dat de witte wolf had gehuild naar mij.
Ik liep rustig en op mijn alfa loopje op hen af. “De vraag is, wat doe jij hier en waarom kom jij hier! Jij jaagt alles hier weg.” Begon ik tegen de bruine wolf en liep op hem af. “All Magic Comes With A Price” Ging ik verder en stond nu vlak voor hem. Mijn stem, mocht dan wel een accent hebben, maar het was een waarschuwing naar hem toe. Ik liet een korte, bijna onhoorbare grom los en liep wat naar achteren, terwijl ik me omdraaide naar de wolf achter mij. “U heeft mij groepen?” Vroeg ik hem vriendelijk.}

Ik ving een andere geur op, en al snel stond een bruine wolf voor me, die me nog al boos aan keek. 'Wat doe jij hier en waarom huil je in godsnaam? Je jaagt alle prooi weg' beet hij me toe. Maar voordat ik kon antwoorden sprong een andere wolf tussen ons in, met zijn kop gericht naar de bruine wolf. “De vraag is, wat doe jij hier en waarom kom jij hier! Jij jaagt alles hier weg.” dat was Nathan, dat zag ik ook nog wel. Ik keek langs hem heen naar de andere wolf, en besloot die verder te negeren. Ik was niet groot, ik was niet sterk, ik kon alleen héél hard rennen. Ik moest dus niet in een gevecht belanden. "U heeft mij geroepen?" vroeg Nathan terwijl hij zich naar mij draaide. Ik knikte respectvol naar hem. "Ja Nathan. Ik wil graag in uw roedel, de Golden Nature. Mijn naam is Legolas," ik wist niet wat hij verder zou gaan vragen, dus besloot nog even mijn mond te houden.

-Sorry van de flut, ik kan niet zo lang posten...-

Hij staarde naar de witte wolf. Hij snoof vol afgunst naar hem. Niet zo veel later kwam er nog een witte wolf opdagen. Hij keek hem aan met zijn ijsblauwe ogen. Dus dit was degene die de andere witte had geroepen. Toen de wolf tegen hem uitviel rezen zijn nekharen omhoog. Hij had niet eens het recht hem uit te kafferen. Hij richtte zijn blik op de wolf die was gekomen voor de witte en toen degene die hem geroepen had hem zijn naam vertelde zuchtte hij inwendig eens diep en hardgrondig. Nog zo’n een. Hij liet zichzelf niet zomaar de mantel uitvegen en keek de bazige weer aan. ‘En wie mag jij dan wel zijn?’ zijn stem klonk neutraal en rustig. Een van de dingen die hij had geleerd van zijn moeder was dat je altijd je geduld moest bewaren totdat de ander dat zou verliezen. Dan zou je automatisch meer macht hebben over de ander. Hij zwiepte kort met zijn staart en keek naar de wolf die zichzelf Legolas. Hij dacht kort na over de naam en zei toen hoe hijzelf heette. ’Mijn naam is Legion’ zei hij waarna hij de wolven nog eens in zich opnam. Degene die Legolas heette zag er nogal klein uit in vergelijking met zijn grote verschijning. Hij leek echt het meest op zijn moeder. Van zijn vader wist hij niet veel af. Die was al weg toen hij pas geboren was. En zijn moeder was nu ook weg. Hij wilde haar graag terug maar dat zal er wel niet inzitten. Zijn ijsblauwe ogen dwaalden over de vlakte achter hen. Als een wolf in het vervolg zou huilen zouden ze wat meer herseninhoud moeten tonen dat hij honend.

_{{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... Could you show me what you know

De wolf voor mij, waar ik me naar toe had gedraaid sinds ik de andere wolf, de bruine wolf, negeerde, begon met spreken. Ik keek hem vriendelijk aan. “Ja Nathan. Ik wil graag in uw roedel, de Golden Nature. Mijn naam is Legolas.”
Ik keek de wolf voor mij, Legolas vriendelijk aan en knikte even. “Welkom Legolas. Mijn naam is inderdaad Nathan en ik ben de alfa van Golden Nature, zoals je weet.” Ik hield mijn hoofd even schuin en knikte eens naar de jonge wolf.
Naar mijn schatting was hij jong, maar wel al voorbij de 12 maanden van zijn leven. Dus zou hij al niet meer onder mijn regeling van puppies vallen. Ik bedacht me dat hij eigenlijk nog wel veel training zou nodig hebben en ik iemand moest vinden die hem daarmee zou kunnen helpen.
Maar naar mijn zeggen had ik nog niemand gevonden om die taak te kunnen doen. Ik dacht eens diep na. Mocht ik de wolf die hem kon helpen, niet vinden, zou ik het hem kunnen aanbieden hem te helpen. Ook al had ik het al wel druk, ik had alles voor mijn leden over.

Plots werd ik uit mijn gedachten gehaald door de wolf achter mij, die er blijkbaar nog steeds zat. “En wie mag jij dan wel niet zijn?” Zijn stem klonk rustig en neutraal. Ik zuchtte eens en draaide met mijn ogen.
Ik draaide me om en keek eens naar de wolf voor me. Fronsend trok ik mijn wenkbrauwen op, terwijl ik hem eens aan keek. “Mijn naam is Legion.” Ging hij verder, terwijl ik nog altijd fronsend naar hem keek.
“Well Legion, ik ben Nathan, alfa van een roedel.” Sprak ik kalm uit en keek hem nog eens aan. “En excuseer mij even, ik heb een aanmelding gekregen van een wolf die ik graag zou willen voortzetten.” Ik maakte eens schuin knikje en draaide me terug om naar Legolas.
Ik keek hem weer vriendelijk aan en stond eens op. “Mijn excuses voor de onderbreking, kun je me misschien laten zien wat je al kan?” Ik maakte de weg vrij waar ik zat om hem de vrijheid te geven zijn kennis te laten uitvoeren, als hij dat wilde natuurlijk.

{Sorry als deze post net zo flut is als de rest van vandaag}}

Nathan had zich naar mij omgedraait, de bruine wolf negerend. “Welkom Legolas. Mijn naam is inderdaad Nathan en ik ben de alfa van Golden Nature, zoals je weet.” Ik knikte met respect, wachtend op een opdracht, maar we werden weer onderbroken. De bruine wolf keek Nathan nu neutraal aan. Ik keek van de een naar de ander en ging toen tussen hun uit. "En wie mag jij dan wel zijn?" vroeg de bruine wolf met een neutrale stem. "Mijn naam is Legion," zei de bruine wolf, Legion dus. "Well Legion, ik ben Nathan, alpha van een roedel." zei Nathan kalm. Ik besloot mijn mond te houden. Legion had mij niets gevraagt, en ik ging niet bij zo'n wolf zomaar mijn mond opentrekken. “En excuseer mij even, ik heb een aanmelding gekregen van een wolf die ik graag zou willen voortzetten.” Nathan draaide zich weer om naar mij. Ik keek hem een beetje zenuwachtig aan, benieuwt wat ik zou moeten doen. Voor het geval ik een open vraag zou krijgen van wat ik al kon begon ik de lucht al op te snuiven, opzoek naar een teken van prooi, zodat ik voorsprong had en meteen op een prooi zou kunnen afrennen. De geur van een hinde drong mijn neus in, niet heel ver van de plek waar wij nu stonden. Maar ik moest opschieten. “Mijn excuses voor de onderbreking, kun je me misschien laten zien wat je al kan?” Ik knikte en draaide mijn kop direct naar de richting waar ik de geur rook. Zacht maar snel stoof ik naar de geur, toen ik de hinde zag verborg ik me in de bosjes en keek of ik er nog meer zag. Deze was best groot, maar alleen, waarschijnlijk was dit dier zijn kudde kwijt. Ik maakte me klaar voor de sprong naar het beest en zette me af. Met veel geluk kwam ik direct op de rug terecht en zorgde voor evenwicht door me met mij klauwen vast te houden. Ik beet fel in de nek van de hinde, het beest begon te rennen, een spoor van bloed achterlatend. Al snel begon het beest te trillen en klapte op de grond. Ik beet nog een keer hard en de hinde was dood. Snel sleepte ik het dier naar Nathan en Legion. Ik ging er naast staan, misschien was beschermend over de hinde die ik gevangen had omdat Legion er nogsteeds was.

-ik hoop dat dit goed is?-

_{{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... That beast, it's making me hungry

Rustig keek ik naar de wolf voor mij, die de naam Legolas droeg. Opnieuw negeerde ik de bruine wolf achter mij, want ik had immers een aanmelding te doen. Mijn ogen hielden de witte wolf in de gaten, terwijl ik zag dat hij iets op het spoor was.
Al vrij snel schoot hij weg en zat ik alleen met die bruine wolf in het gebied. Ik draaide me eens om naar de wolf en keek hem normaal en vriendelijk aan. “Wat doet zo’n wolf als jij, die niet tot mijn roedel behoort zo dicht langs de grens van mijn gebied?” Ik verweet hem niets, maar ik vond het nog altijd niet zo leuk hem vlak bij de grens van mijn gebied te zien.
Ineens schoten er beelden uit het verleden door mijn hoofd heen. Ik greep met mijn nagels de aarde onder mij vast, en krabbelde er wat in, terwijl ik mij probeerde te concentreren niet mijn gedachten daar toe aan over te laten.
“I will not allow you to know and see.” Mompelde de gedachte in mij. Ik kon het gewoon niet laten. Een korte en zachte grom rolde over mijn lippen heen terwijl ik mijn ogen wijd open sperde en mijn ademhaling onder controle probeerde te houden.

Al vrij snel liet ik mijn neus zijn werk doen om te weten waar de kleine reu van ongeveer een jaar of ander half was op te sporen. Niet zo heel ver hier vandaan vond ik zijn geur met die van een hinde. Ik likte eens over mijn lippen heen.
Wat had ik daar nu op eens een hele erge zin in. Voor ik het wist stond de reu met de hinde voor mijn neus terwijl ik met grote ogen en klapperende watertanden naar het dode beest voor me keek. Waarom had ik nu ineens zo’n enorme honger.
“Foei Nathan, jij bent als laatste aan de beurt, jij bent de alfa, dus jij zorgt eerst voor anderen en dan voor je zelf.” Ik bestrafte en betrapte me zelf op dit gedrag. Maar ik was in ieder geval al wel overtuigd dat dit kleine dier wel een goede jager was.
“Is jagen jouw ding waar je het beste in bent? En heb je misschien nog iets anders wat je me kunt laten zien wat naast jagen nog iets van je beste kanten is?” Als deze wolf meer had dan alleen jagen, dan zou hij voor zijn leeftijd zeker een goede trainer kunnen zijn.
Natuurlijk was hij erg jong, maar al zoveel kracht om zo’n beest te kunnen pakken? Maar misschien had hij ook nog wel wat anders nodig. Misschien was hij slim en kon hij ook nog eens wat goed beschermen.
Plots kreeg ik een idee en keek naar de wolf achter mij. Wat zou als hij die wolf eens aanviel en mij liet zien wat hij daar van kon. Maar voor ik dat liet doen, wilde ik eerst weten of hij zelf nog iets had over zijn beste kanten.

{Hopelijk kun je er wat mee.}}

Hij had een tijdje zitten luisteren en zag dat de witte wolf die zich wilde aanmelden een hinde opjoeg en neerhaalde. Op het moment dat de wolf ermee bezig was sprak Nathan tegen hem wat hij zo dicht in de buurt van de grens deed. Hij zette gromde zacht en vertelde hem hoe zijn pet vandaag stond. 'Ik heb alle recht hier te zijn en hier te jagen in het geval je het niet weet.' merkte hij droogjes op. Hij wilde er eigenlijk nog ergens hondsvot aan toevoegen toen de wolf naast hem vreemd ging doen. Hij keek er naar en deed niks. Wat zou hij moeten doen? Als hij een toeval zou krijgen zou hij gewoon lachend verder jagen. Ja, een toeval kon je het noemen maar de wolf was al snel terug in de echte wereld. Hij volgde het senario maar er was niet echt veel actie te bekennen hij rolde met zijn ogen en stond op. De geur van de hinde hing in zijn neus maar lokte niet zoveel honger uit als hij had verwacht. Hij wierp nog een blik op de twee witte wolven. Nathan en Legolas. Hij grinnikte en met een zwiep van zijn staart begon hij verder te lopen. Hij had gehoopt dat het hier iets meer zou voorstellen maar hij ging nu weer terug naar het Zuiden waar hij thuishoorde. Zijn staart bleef dominant omhoog terwijl hij de twee witte wolven achter zich liet als twee sneeuwvlokjes in de verte. Hij had hier niks meer te zoeken. Voedsel kwam hier gewoon voorbijgedendert. Ja, zo kon hij ook jagen. Hij deed er alleen liever meer moeite voor dan de gemiddelde wolf. De valse grijns bleef op zijn bek staan toen hij het gebied verliet.

[Topic uit]

Legolas keek in de grote ogen van Nathan die met watertanden naar de dode hinde keek. Daarna was dat verdwenen en even trok Legolas zijn wenkbrauwen op. “Is jagen jouw ding waar je het beste in bent? En heb je misschien nog iets anders wat je me kunt laten zien wat naast jagen nog iets van je beste kanten is?” De vraag maakte hem een beetje onzeker, was hij niet goed genoeg? Langzaam schudde hij zijn hoofd terwijl hij keek hoe Legion wat zei wat Legolas niet oppikte en toen het gebied verliet. Legolas keek weer naar Nathan. "Het spijt me, naast jagen ben ik nog niet ergens goed in, geloof ik..." Hij had kracht, dat wist hij zelf ook, dat had hij zojuist bewezen. Hij had best gebluft om zo'n groot beest te doden, het had net zo goed niet kunnen lukken, en dan was hij afgegaan. Maar dat was allemaal niet gebeurd. Het beest lag hier voor hem, dood. Legolas keek naar de grond en wachtte af op het antwoord van Nathan.

_{{ . “ . Nathan J. Sykes . ” .}

... Don't be afraid, you're in the pack right now.

De bruine wolf ging weg, tot mijn grote opluchting. Ik had hem nu een waarschuwing gegeven, maar dat nam hij zeker niet serieus. Ik snoof eens en keek hem nog eens na. De volgende keer, wanneer hij dicht, té dicht, bij mijn gebied kwam, ging hij daarvoor boeten.
Een korte grom verliet mijn bek, maar ik herstelde me al vrij snel weer. “Wel Legolas.” Begon ik en keek hem glimlachend aan. “Ik zie dat je een zeer goede jager bent. Dat verbaasd me zeker, vooral omdat je nog zo jong bent. Dat verdiend zeker mijn respect jongen.” Ik glimlachte eens en keek hem aan.
“Het spijt me, naast jagen ben ik nog niet ergens goed in, geloof ik.” Begon de reu en dacht dat hij alleen goed was in jagen. Maar ik glimlachte en keek hem aan. “Jongeman, wat jij daar net hebt gepresteerd, was zelfs meer dan alleen jagen. De kracht die je nu al hebt. Het zal je nog ver brengen in je leven.”
Ik gaf de jongen even een knipoog en stond rustig op. Alles ging op dit moment zeer snel, de ene aanmelding naar de andere verliepen zeer soepel en daar was ik zeker blij mee. “Dus jongeman, zin om samen dit dier mee te nemen naar je nieuwe gebied?”

Als de wolf nu enorm gek werd van het feit dat ik hem net vertelde dat hij er bij zat, dan vond ik hem helemaal niet gek, want dat was het namelijk niet. Maar ik liet me zelf daar niet over uit dat hij dat zou doen.
“Oh, je krijgt je taak bij de eerste bijeenkomst te horen. En pas op het meer, het heeft krachten die nogal sterk zijn. Je mag er komen, maar pas wel op.” Ik glimlachte eens en liep naar de hinde die Legolas daar net had gevangen en hier heen had verplaatst.
Daar zou ik straks de roedel zeker mee voeren voor de leden die er nu al waren. Met een glimlach nam ik de achterpoot vast, zette daar mijn kaken stevig in, zodat ik hem mee kon slepen. Met een flinke ruk begon ik met het beest te lopen. Ook al kreeg ik hem met veel energie inzet vooruit. Het dier was behoorlijk zwaar, dat die jonge wolf hem heeft kunnen meenemen.
Hij had zeker een tweede beste kant, zijn sterke kracht in zijn botten.

{Zou je in het volgende post dit topic willen afsluiten?}}

"Wel Legolas," begon Nathan. De witte wolf keek de grote voor hem afwachtend aan. “Ik zie dat je een zeer goede jager bent. Dat verbaasd me zeker, vooral omdat je nog zo jong bent. Dat verdiend zeker mijn respect jongen.” Legolas keek hem verbaast aan. Kreeg hij nou respect van Nathan? Dankbaar boog hij zijn kop. Toen hij zei dat hij naast jagen nog niet echt wat anders kon keek hij Nathan weer aan. “Jongeman, wat jij daar net hebt gepresteerd, was zelfs meer dan alleen jagen. De kracht die je nu al hebt. Het zal je nog ver brengen in je leven.” Even dacht Legolas dat Nathan met hem aan het dollen was, maar zijn blik was vriendelijk. Langzaam stond de wolf op. “Dus jongeman, zin om samen dit dier mee te nemen naar je nieuwe gebied?” Legolas stond hem even met open bek aan te kijken, vermande zich en knikte enthousiast. Legolas trok de hinde omhoog en zette zijn eigen lichaam onder het dier. Hij pakte de poot in zijn bek en liep achter Nathan aan naar het roedelgebied. Daar legde hij de Hinde weer neer en keek naar zijn vacht en zuchtte Geërgerd. Zijn vacht was weer rood, maar dat had hij kunnen bedenken toen hij de hinde op zijn rug nam. “Oh, je krijgt je taak bij de eerste bijeenkomst te horen. En pas op het meer, het heeft krachten die nogal sterk zijn. Je mag er komen, maar pas wel op.” zei Nathan. Legolas knikte gehoorzaam. Hij voelde dat hij dorst had en besloot naar een beekje in de buurt te gaan. Er zou dus een bijeenkomst komen, dus hij wilde in de buurt blijven. "Ik ga even wat drinken, ik zal bij de bijeenkomst zijn!" Legolas boog zijn kop nog eens respectvol en rende toen weg, opweg naar een beekje.