Langzaam snoof ze de geur van het nieuwe gebied op die ze net betreden had, het rook hier veelbelovend vond ze. Op een zelfverzekerde tred treed ze het nieuwe gebied binnen, haar ogen stonden rustig maar dat was schijn. Ze nam alles grondig in zich op, ze zou zich niet laten verassen. Onverschilig schudde ze al het stof en vuil uit haar vacht die de hele reis lang in haar vacht was blijven zitten. Haar pikzwarte vacht was zo vuil geweest dat ze even in een wolk van stof verdween. Al het vuil dwarrelde terug neer op haar vacht, ze zuchtte geëgerd. Ze had meer nodig dan een schudbeurt, zichzelf proper lekken was ook geen optie dan zou hij bek lekker droog zijn na verloop en zou ze constant moeten niezen doordat ze met haar neus in haar vacht moest komen. Chula zette zichzelf terug in beweging, ze moest een waterbron vinden als ze van die stofigeboel wou afkomen. Haar oren vangden al snel het geluid op van iets kabbelend, tevreden liep ze in die richting. Hoe luider het geuid in haar oren klonk hoe sneller ze die richting uitliep. Na een tijdje lopen was ze ook tot het beseft gekomen dat haar bek zo droog was als wat. Haar reis had haar uitgeput, hongerig en dorstig gemaakt. Dat was nu het enigste nadeel aan alles achter je laten en vertrekken. Je wist nooit hoelang je onderweg zou zijn, en wanneer je een ideaal gebied zou vinden of de gelegenheid had om te jagen of te drinken. Chula had haar dorst hier en daar kunnen lessen, maar behalve een dode vogel had ze niks kunnen vangen. Alle gebieden waar ze doorreisde waren ingenomen door roedels, ze hielden haar scherp in de gaten. De winterperiode was hard en niemand kon eenbeetje voedsel missen.

De nachtzwarte wolvin stond stil voor een brede rustige rivier, het water was ondooid. Wat wel goed uitkwam. Chula kun niet zien hoe breed de rivier was, een dikke pak mist hing vlak boven het water oppervlak. Ze vond het best iets hebben die mist maakte deze plek mysterisch, vele wolven zouden het water niet ingaan. Maar Chula dacht daar niet aan, een van haar nachtzwarte poten raakte het oppervlak van het water. Ze voelde de koude helemaal tot in het puntje van haar staart, maar ze had niks anders verwacht. Het was winter en haar dikke vacht kon wel iets hebben. Zonder te twijfellen sprong ze tot aan haar schouders in het vrieskoude water. Onmiddelijk begon ze te trappelen, in ijskoudwater moest je blijven beweegen. Anders stroomde je bloed nietmeer door je lichaam en binne de korste keren was je in een ijsklontje omgetoverd. Na drie rondjes kroop ze rillend het water uit, ze hees zich aan de oever op en deed haar best om niet uiteglijden over de natte steenen die spekglad waren. Ze liep de sneeuw terug in en en schudde zich wild uit, het water vloog alle kanten. Daarna liep ze terug naar de plek waar ze erin gesprongen was en slokte het water op, het ijskoude water deeden haar longen om adem schreeuwen. Chula negeerde de pijn en dronk dorstig verder.

Chula's neus werd met de minuut gevoellozer, het koude water deed haar bek verstrakken. Haar longen schreeuwden nog steeds om lucht, het was nu wel welltejes geweest, Chula deed een paar stappen van het koude water vandaan en likte over haar ijskoude zwarte neus. Haar neus kreeg langzaam weer eenbeetje gevoel, de geuren kwamen ook terug. Toen een verdachtte geur haar neus prikkelde snoof ze die luidruchtig op. Doordat haar neus nog steeds eenbeetje verlamd was van de kou moest ze haar neusgaten wel helemaal opensperen en zo luid snuiven. Chula draaide zich rustig om toen ze door kreeg dat ze duidelijk de geur van een wolvin had opgepikt. Ze keek de oudere wolvin met samengeknepen ogen aan, ondertussen likte ze over haar bevroren snorharen waar bijna ijskoude druppels aanhingen. Voor ze iets dichterbij kwam schudde ze haar nog vochtige wintervacht uit. Daarna liep ze met zelverzekerde tred iets dichterbij, ze hield de wolvin nog steeds goed in de gaten. 'Hoi, de naam Chula' zei ze beheerst en op neutraale toon. Ze bleef voor de zwarte wolvin staan maar op gepaste afstand. 'Weet jij messchiens hoe dit hele grote gebied noemd? Ik ben hier pas aangespoeld en had over deze plek nog nooit gehoord.' ze sprak op een bleefde toon, ze zag geen enkele reden om grof te gaan doen tegen deze wolvin.. in ieder geval nog niet.